Τι κάνει ένα βιβλίο πετυχημένο και ευανάγνωστο;

 

Πολύ καλή σκιαγράφηση χαρακτήρων με πλήρες ψυχολογικό προφίλ, πειστική πλοκή (δεν είμαι καθόλου, ωστόσο, της καταιγιστικής δράσης τύπου "Κώδικα Da Vinci", αυτά τα διαβάζω για να περνά η ώρα), ρεαλιστικές αλλά οπωσδήποτε ευγενείς εκφράσεις και περιγραφές, άψογη γνώση και χρήση της ελληνικής γλώσσας (σ' αυτό είμαι ανυποχώρητη) και ενδιαφέρουσα υπόθεση.

Όσο για τη συνταγή της επιτυχίας ενός βιβλίου, συνηθίζω να λέω ότι αν αυτό δεν με "αρπάξει από τα μούτρα" στις πρώτες 20-30 σελίδες του, έχασε! Το κλείνω και πιάνει σκόνη στα ράφια της βιβλιοθήκης ή το χαρίζω σε πιο υπομονετικούς αναγνώστες - κι ας έχει 100 Nobel και Booker ο συγγραφέας του!

 

Ανοιχτή επιστολή προς τους Φινλανδούς «φίλους» μας

Αγαπητοί κύριοι
(μην το παίρνετε στα σοβαρά, ούτε το «αγαπητοί» ούτε το «κύριοι» - δεν είστε ούτε το ένα ούτε το άλλο, είναι απλά ένας τυποποιημένος τρόπος προσφώνησης)

Στην Ελλάδα λέμε «αν έχεις τέτοιους φίλους, τι τους θέλεις τους εχθρούς» - δεν θα μπορούσε να έχει καλύτερη εφαρμογή αυτή η παροιμία.

Η εχθρότητα και η εμπάθεια, με την οποία αντιμετωπίζετε τις προσπάθειες της χώρας μου να έρθει σε κάποια συνεννόηση με τους Ευρωπαίους εταίρους, είναι εντυπωσιακές και θα μπορούσαν να αποτελέσουν πολύ ενδιαφέρον αντικείμενο για κάθε ψυχίατρο - η περίπτωσή σας είναι όντως ψυχιατρικής αρμοδιότητας.

Ίσως για την ψυχική σας αυτή αναπηρία, για την ανικανότητα να έχετε στοιχειώδη ευαισθησία, για την πλήρη έλλειψη ενσυναίσθησης, να φταίει η μεγάλη διάρκεια της νύχτας στη χώρα σας - αυτό το σκοτάδι που καλύπτει τη ζωή και την ψυχή σας για σχεδόν εννιά μήνες το χρόνο, με μόνο δυο ώρες χλωμού, αρρωστημένου ήλιου τα μεσημέρια. Επόμενο είναι να έχετε και σκοτεινή ψυχή και έντονη κατάθλιψη - εδώ κόντεψα να την πάθω εγώ, που επισκέφτηκα για λίγες μέρες τη χώρα σας κάποιον Φλεβάρη κι ένιωθα σαν τους Μόρλοκς, τα πλάσματα του σκότους, στο «The Time Machine» του H.G.Wells.

Κι αν για την σκοτεινή ψυχή σας, που ζηλεύει αφόρητα την φωτεινή, ηλιόλουστη χώρα μου, ευθύνεται η ατέλειωτη νύχτα σας, δεν έχετε καμιά δικαιολογία για την κοντή σας μνήμη όταν επιλέγετε να λησμονείτε ότι ήταν η Ελλάδα που σας βοήθησε τόσο πολύ την εποχή που παρακαλούσατε να μπείτε στην Ευρωπαϊκή ένωση και στην ευρωζώνη - η ίδια Ελλάδα που, τώρα, της δείχνετε την έξοδο κουνώντας το φασιστικό σας δάχτυλο.

Θα σας το κόψουμε αυτό το δάχτυλο, «αγαπητοί φίλοι» - γιατί έχει και η προστυχιά τα όριά της, κι εσείς τα έχετε ξεπεράσει κατά πολύ!

Αιδώς, Αργείοι!

Χωρίς καμία εκτίμηση
Μια απλή Ελληνίδα

 

Από την αγαπημένη μου φίλη

Τόνια Βασιλάκη

ένας υπέροχος πίνακας

εμπνευσμένος από το ποίημα

«σύννεφα άτια»

της νέας μου ποιητικής συλλογής

«βουκαμβίλιες και γεράνια»

 

Σύννεφα άτια

 

Σμιλεμένα σε μπλε γκρίζο ατσάλι

Από χέρι αόρατου γλύπτη

Καλπάζουν σ’ αέναο ταξίδι

Σαν άτια αφηνιασμένα

 

Σαρώνοντας στο πέρασμά τους

Θάλασσα κι ουρανό

Καθώς κυνηγούν οργισμένα

Το άπιαστο παιχνίδισμα

Του ανέμου...

 

 

Παλιό, από το 2011 - ωστόσο, πάντα αληθινό κι επίκαιρο...

Και πικρό... όπως όλες οι αλήθειες - ή, τουλάχιστον, οι περισσότερες...

Όχι πως δεν υπάρχει αντίλογος - πάντα υπάρχει, αλίμονο... γιατί για κάθε μαύρο υπάρχει, κάπου, ένα λευκό...

Απλά δεν έχω το κουράγιο, αυτή τη στιγμή να ψάξω να το βρω...

Ίσως γιατί, αυτή τη στιγμή, υπάρχει πολύ μαύρο γύρω μου... κι έχει καταχωνιάσει πολύ βαθιά το λευκό...

Ίσως πάλι γιατί και το λευκό έχει αρχίσε να θαμπώνει... να γκριζάρει... και θα πρέπει να περιμένω να καθαρίσει πάλι, να γίνει λαμπερό λευκό, να μπορέσω να το ανακαλύψω κάτω από τις πυκνές στρώσεις του μαύρου...

Να, αυτό θα κάνω... θα περιμένω το λευκό..

 

“Από το site  http://espressocroquant.com

Nαι, θα έφευγα.

Όχι επειδή υπάρχει κρίση. Όχι επειδή οι δουλειές είναι δύσκολες. Όχι επειδή με ζορίζει το δάνειο. Αλλά επειδή ζω σε μια χώρα που οι συμπατριώτες μου μάλλον δεν αγαπούν τελικά, μιας και αγάπη χωρίς σεβασμό δεν υπάρχει.  Δεν μιλώ για τους φοροφυγάδες, τους επαγγελματίες συνδικαλιστές, τα πάσης φύσεως λαμόγια. Μιλώ για μια πολύ μεγαλύτερη, φοβάμαι, μάζα. Που κοιτάζει αποκλειστικά και μόνο την πάρτη της, τον παρά της, τον κύκλο της, το σπίτι της, αδιαφορώντας παντελώς για ό,τι κοινό. Που δεν τηρεί κανέναν κανόνα – ούτε κάν τους στοιχειώδεις της καλής συμπεριφοράς – και δεν έχει και κανέναν σκοπό να τους τηρήσει ποτέ. Που περιμένει πάντα από κάποιον άλλον, κάποιον αόριστο τρίτο – συνήθως αυτός λέγεται κράτος όταν δεν λέγεται μαλάκας – να κάνει τα πάντα για λογαριασμό του: απ’το να του βρει δουλειά μέχρι να του καθαρίσει τα σκαλιά όταν χιονίσει.

Είναι κακόγουστος, κακότροπος και κακόπιστος. Δεν λέει καλημέρα, παρακαλώ κι ευχαριστώ. Πετάει το σκουπίδι του στον δρόμο. Καπνίζει στο εστιατόριο γιατί έτσι γουστάρει. Αγνοεί επιδεικτικά την ουρά στα τυριά κι αν του το υπενθυμίσει κανείς ενοχλείται μεγαλοφώνως. Βγάζει τον σκύλο βόλτα – αν τον βγάλει – και δεν διανοείται να μαζέψει τα κουραδάκια του. Το μπαλκόνι του είναι η αποθήκη του και στα παλιά του τα παπούτσια αν εσύ πίνεις καφέ με θέα τη σκεβρωμένη σιδερένια ντουλάπα και δυο σφουγγαρίστρες. Κτίζει τριόροφο και σε κάθε βεράντα βάζει άλλα κάγκελα – λες και τα πήρε ρετάλια από καλάθι. Ακούει πως κάτι καλό έγινε κι αντί να χαρεί, ψάχνει να βρει τον λάκο στη φάβα.

Δεν τον θέλω πια στην καθημερινότητά μου. Έχει καταστρέψει την πατρίδα μου. Είναι μίζερος και κινδυνεύω να με πάρει μπάλα η μιζέρια του. Ναι, λοιπόν. Αν ήμουν δεκαοκτώ, εικοσιοκτώ, τριανταοκτώ, θα ήμουν κολλημένη σ’ενα PC και θα έψαχνα τα job opportunities ανά τον κόσμο. Θα έφευγα όχι για μια καλύτερη δουλειά, όχι για περισσότερα λεφτά, αλλά για να ξαναβρώ την ποιότητα της καθημερινότητάς μου. Τις αξίες της οργανωμένης κοινωνίας που θα ήθελα να μάθουν τα παιδιά μου- της συλλογικής εργασίας, της κοινωνικής προσφοράς, του εθελοντισμού. Τη χαρά του να κυκλοφορώ ελεύθερα στο δρόμο, να παίρνω το λεωφορείο όποτε θέλω και να μου λέει καλημέρα η ταμίας στο σουπερμάρκετ. Κι ας ήταν γκρίζος ο ουρανός κι ας μην είχε θάλασσα.

Το τίμημα που πληρώνουμε γι’αυτόν τον γαλανό ουρανό είναι τεράστιο. Δεν είμαι ούτε δεκαοκτώ, ούτε εικοσιοκτώ, ούτε τριανταοκτώ. Αλλά κοιτάζω πού και πού, λάγνα, τις αγγελίες στο guardianjobs και δεν δυσκολεύομαι καθόλου να με δω να φεύγω”