Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2015



ΔΥΟ ΛΑΛΟΥΝ- οι συμμαθητές μέρος β΄

--- Θα μου πεις τώρα τη συνέχεια;
--- Τη φάση Γου της συνάντησης;
--- Αυτήν!
--- Μετά την πρώτη αμηχανία και την «κατασκοπεία», που ακολούθησε, όλα κύλησαν μια χαρά! Αρχίσαμε να μιλάμε για τα παλιά, θυμηθήκαμε ένα σωρό περιστατικά από τα σχολικά χρόνια, εκδρομές, κοπάνες, καζούρες στους καθηγητές - και τι δεν θυμηθήκαμε! Ακόμα και την αποβολή που πήρε όλη η τάξη όταν αποφασίσαμε να το παίξουμε μουγγοί και να μη συμμετέχουμε στο μάθημα του σπαστικού του Φυσικού!  Το τι γέλιο κάναμε δεν λέγεται!
--- Φαντάζομαι και τι φασαρία κάνατε!
--- Φτωχή η φαντασία σου για να συλλάβει το τι γινόταν! Πραγματικά το καταδιασκεδάσαμε, συγκινηθήκαμε, γελάσαμε, ανταλλάξαμε τηλέφωνα και υποσχέσεις για νέα συνάντηση το συντομότερο. Χαμός!
--- Εκεί θα έρθω ακόμα και με πατερίτσες! Κάτι άλλο που ήθελα να σε ρωτήσω - η Σύλβια ήρθε;
--- Κι έλεγα, πότε θα το ξεφουρνίσει; Δεν θα ρωτήσει για το μεγάλο του αμόρε;
--- Άσε την πλάκα και λέγε - ήρθε;
--- Και βέβαια ήρθε!
--- Και;
--- Και, τι;
--- Ωχου... μην κάνεις τον χαζό! Πώς είναι, γνωρίσατε ο ένας τον άλλον, άλλαξε, τι έκανε στη ζωή της, ρώτησε για μένα, σου...
--- Κατά τα άλλα δεν ήσουν τσιμπημένος, ε;
--- Ωραία, ήμουν... τότε... - θα κόψεις την πλάκα να μου πεις τώρα;
--- Εντάξει, εντάξει, δεν σε πειράζω άλλο. Η καλή σου δεν άλλαξε και πολύ, αν εξαιρέσεις κάτι λίγα κιλά που πήρε και που, ωστόσο, της πηγαίνουν, παραήταν κοκκαλιάρα τότε, και τα γυαλάκια που στολίζουν τα πάντα όμορφα γαλανά της μάτια! Και αναγνωριστήκαμε και με ρώτησε για σένα, και...
--- Αλήθεια σε ρώτησε;
--- Αλήθεια! Θυμήθηκε ότι ήμασταν κολλητοί και με ρώτησε - εντελώς φιλικό το ενδιαφέρον, μη παίρνουν αέρα τα μυαλά σου!
--- Μετά από τόσα χρόνια τι αέρα να πάρουν! Κι εγώ φιλικά ρωτώ - σπούδασε, έκανε οικογένεια, τι σου είπε;
--- Σπούδασε νομική αλλά δεν εξάσκησε ποτέ το επάγγελμα- παντρεύτηκε τον μεγαλοδικηγόρο, που την είχε ασκούμενη, κι αράδιασε τέσσερα κουτσούβελα! Φουλ τάιμ απασχόληση ως σύζυγος-μάνα-νοικοκυρά αλλά δεν φαινόταν να την απασχολεί η μη-καριέρα, έδειχνε τόσο ευτυχισμένη και ισορροπημένη.
--- Τέσσερα παιδιά! Μπράβο Σύλβια!
--- Μπράβο σε όλους μας, να λες! Που αξιωθήκαμε να ξαναβρεθούμε μετά από τόσα χρόνια! Που μπορέσαμε, μετά από τόσο διαφορετικές πορείες κι εμπειρίες στη ζωή, να ξαναγίνουμε για λίγες ώρες παιδιά δεκαπεντάχρονα! Που βλέπαμε ο ένας στο πρόσωπο του άλλου όχι τις ρυτίδες του χρόνου, όχι τις σκιές από τ’ αναποδα της ζωής μας, όχι την κούραση από το πέρασμα των δεκαετιών... αλλά τα φρέσκα πρόσωπα του τότε και τη λάμψη στα μάτια τα νεανικά, τα γεμάτα όνειρα και κέφι για τη ζωή που ανοίγονταν γεμάτη υποσχέσεις μπροστά μας!
--- Με συγκίνησες, ρε μπαγάσα... και δεν κάνει, άρρωστο άνθρωπο...
--- Τίποτα δεν έχεις - και να κατεβάσεις η βαλίτσα από το πατάρι τις επόμενες μέρες!
--- Γιατί, πού θα πάμε;
--- Εκδρομή στο Μέτσοβο - με πούλμαν, όλοι μαζί! Όπως τότε, στο σχολείο! Στο κράτησα τελευταίο, για έκπληξη! Πώς σου φαίνεται;
--- Πιάσε τη σκάλα από το μπαλκόνι, ν’ ανέβω τώρα για τη βαλίτσα! Φύγαμε!





ΔΥΟ ΛΑΛΟΥΝ- οι συμμαθητές μέρος α΄

---Πραγματικά έχασες!
--- Μη με δαιμονίζεις κι εσύ! Μου φτάνει η ταλαιπωρία μου...
--- Ακόμα σε παιδεύει η ίωση;
--- Παρά λίγο πνευμονία, τι μου λες τώρα, γι αυτό μην πλησιάζεις και πολύ... Κι έχασα και τη συνάντηση, αυτό είναι που με συγχίζει πάνω απ’ όλα.
--- Έχεις δίκιο, αυτή η σύναξη ήταν ιστορικής σημασίας!
--- Αμ δεν το ξέρω; Συνάντηση παλιών συμμαθητών μετά από σαράντα χρόνια και να λείπω; Δεν μπορώ να το χωνέψω!
--- Μη σκας, θα την επαναλάβουμε - τώρα που βρεθήκαμε, δεν θα ξαναχαθούμε!
-- Δε λέω - αλλά η πρώτη φορά έχει άλλη αίσθηση, πώς να το κάνουμε! Για λέγε τώρα, πώς πήγε; Περάσατε καλά;
--- Μόνο καλά; Χαμός έγινε! Στην αρχή, στη φάση Α, ήμασταν όλοι λίγο μαγκωμένοι - βλέπεις, ουσιαστικά συστηνόμασταν από την αρχή. Λίγοι, ελάχιστοι, είχαμε μείνει φατσικώς κοντά σ’ αυτό που δείχναμε σαν δεκαπεντάχρονα. Οι πιο πολλοί αγνώριστοι, ειδικά οι άντρες με τις καραφλίτσες και τις άσπρες (όποιες) τρίχες!
--- Ναι, σ’ αυτό οι γυναίκες έχουν ένα πλεονέκτημα, δεν χάνουν μαλλιά.
--- Τα αλλάζουν όμως, και σαν κούρεμα και, κυρίως, σαν χρώμα! Το πόσες ξανθές συμμαθήτριες αποχτήσαμε με την πάροδο του χρόνου, δεν έχεις ιδέα!
--- Οπότε αγνώριστες κι αυτές!
--- Τι σου λέω τόση ώρα! Κοιταζόμασταν μπερδεμένοι, με μια σκιά υποψίας στο βλέμμα (τώρα, είναι η Αντωνίου αυτή ή θα πω καμιά πατάτα;), μας κοίταζαν εξ ίσου αμήχανα (μη μου πεις ότι είσαι ο Δημητρίου, αποκλείεται!)
--- Και;
--- Και - αδιέξοδο κι αμηχανία για λίγο, μέχρι που πήρε το λόγο η Ζαχαρίου (τη θυμάσαι; ήταν πάντα λίγο μαγκάκι, και παρέμεινε) και είπε  με χιούμορ «Λοιπόν, φιλαράκια, είμαι η Ελένη η Ζαχαρίου όσο κι αν δεν το πιστεύετε, οπότε αρχίστε να συστήνεστε ένας ένας αλλιώς μας βλέπω να το ξημερώνουμε εδώ πέρα!»
--- Ωραίος τύπος η Ελένη, πάντα την πήγαινα! Και μετά;
--- Ε, μετά έσπασε ο πάγος, αρχίσαμε να μιλάμε όλοι μαζί, συστηθήκαμε, όπως σου είπα, και περάσαμε στη φάση Βου!
--- Η οποία;
--- Η οποία είχε και τη μεγαλύτερη πλάκα! Η φάση της λοξής ματιάς και του ζυγίσματος - ποιος άσπρισε πιο πολύ, ποιος πάχυνε πιο πολύ, ποια έκανε τις πιο πολλές ρυτίδες, ποιος έκανε προγούλι, ποια έκανε λίφτινγκ, κριτικές ματιές για τα ρούχα (κυρίως από τις κοπελιές), γενικά ένα σκανάρισμα όλων για όλους που τύφλα νά ’χει ο αξονικός τομογράφος!
--- Βρε τι έχασα ο γκαντέμης! Για λέγε, για λέγε;
--- Βάλε έναν Βαλεντίνο με μπόλικο πάγο να σου πω τη συνέχεια!