Τα κεράσια του σεβασμού και της αγάπης

Καθε χρόνο τέτοια εποχή μου στέλνει με το ΚΤΕΛ κεράσια από τη Βέροια - από τις δικές του κερασιές. Και λίγο αργότερα μου στέλνει ροδάκινα - δικά του κι αυτά. Χρόνια τώρα - από τότε που βρήκε ψάχνοντας τη διεύθυνση του πατέρα μου. Τιμής ένεκεν και με όλη την αγάπη και τον σεβασμό για τον Δάσκαλό του.

Τον Δάσκαλο που, πενήντα χρόνια πριν, οδήγησε τον Απόστολο Λ. , μαθητή τότε του Ε΄ Δημοτικού Σχολείου Βεροίας (όπως τόσους και τόσους άλλους μαθητές) στον κόσμο της γνώσης - εγκυκλοπαιδικής αλλά και κοινωνικής. Τον Δάσκαλο που αγάπησαν και συνέχισαν όλοι τους να αγαπούν χρόνια και χρόνια μετά την αποφοίτησή τους από το σχολείο. Που τον έπαιρναν συγκινημένοι  τηλέφωνο στη γιορτή του. Που έρχονταν να τον δουν όποτε κατέβαιναν στην Αθήνα - κι ας είχαν περάσει δεκαετίες από τότε. Που εξακολουθούν, πολλοί εξ αυτών, να παίρνουν στη γιορτή του εμένα τηλέφωνο (τώρα που Εκείνος έφυγε) και να μιλούν με συγκίνηση και σεβασμό και αγάπη για όλα όσα τους πρόσφερε.

Και συνεχίζει ο Απόστολος Λ. να μου στέλνει κεράσια και ροδάκινα - κι ας ξέρει ότι ο Δάσκαλος δεν είναι πια κοντά μας για να τα γευτεί. Έτσι - εις μνήμην... Κι είναι τόσο ανεκτίμητη αυτή του η κίνηση, αυτή του η αφοσίωση.

Σ’ ευχαριστώ από καρδιάς για τη θέση που φύλαξες για Εκείνον στη δική σου την καρδιά, καλέ μου Απόστολε Λ.!

Ιστορίες στο... φτερό - Η βλάβη

Να έχεις βολευτεί ωραία και καλά στη θέση σου - 27 F, στο παράθυρο. Να είναι γεμάτο το αεροπλάνο κι ωστόσο η μεσαία θέση, η 27 E, να μένει κενή και να ακουμπάς το μπουφάν, το βιβλίο, το μπουκάλι με το νερό  ενώ ο τύπος στην 27 D να έχει ήδη αποκοιμηθεί πριν φύγουμε από τη φυσούνα. Να έχεις δέσει τη ζώνη και να περιμένεις την απογείωση - λατρεύω τις απογειώσεις και για την αίσθηση της απόδρασης που σου χαρίζουν και για την αίσθηση της δύναμης όταν βρυχώνται οι κινητήρες στο φουλ και σηκώνουν το σιδερένιο πουλί των δεκάδων τόνων στον αέρα.

Και ξαφνικά να σβήνουν τα φώτα, να κλείνει ο εξαερισμός,  να παύει κάθε ήχος (ακίνητοι ακόμη). Ο 27 D ξύπνησε, με κοίταξε απορημένος - και σάμπως τι να του πω, την ίδια απορία είχα κι εγώ - τη στιγμή που ο κυβερνήτης ανακοίνωνε ότι προέκυψε κάποια βλάβη στο «βοηθητικό ηλεκτρικό σύστημα» που «ξεκινάει τις μηχανές» και ότι το ελέγχουν τώρα και να τον συγχωρούμε για την μικρή καθυστέρηση.

«Τέλος πάντων... φτιάξτε το και να φεύγουμε καμιά φορά», μουρμούρισα συγχισμένη ενώ ξεκίνησε ένα σούσουρο ανάμεσα στους επιβάτες που δεν ξεχώριζες αν ήταν γκρίνια για την καθυστέρηση ή ανησυχία. Στο τέταρτο απάνω νέα ανακοίνωση - ακόμα το πάλευαν και να τους ξανασυγχωρούμε αλλά σύντομα θα το έλυναν. Νέο σούσουρο, ψύχραιμη εγώ, ταραγμένος ελαφρά ο 27 D. Στο μισάωρο ωστόσο ο κυβερνήτης  μας είπε ξανά μανά τα ίδια προσθέτοντας  όμως ότι «το σύστημα αυτό είναι απαραίτητο μόνο για να πάρουν μπρος οι μηχανές και δεν το ξαναχρειαζόμαστε σ’ όλη τη διάρκεια της πτήσης» - καρατσεκαρισμένο αυτό, φίλτατε κυβερνήτα, ή να θυμηθώ όλα τα “Mayday” επεισόδια που έχω δει;;;

Όχι ότι με απασχόλησε ιδιαίτερα το θέμα, τα ταξίδια με το αεροπλάνο δεν με φόβιζαν ποτέ. Αν είναι να σου κάτσει η στραβή, θα σου κάτσει και στο μπαλκόνι σου πίνοντας καφέ, οπότε γιατί να το μιρμιρίζουμε; Το μόνο που με άγχωνε ήταν η καθυστέρηση κι αν θα προλάβαινα την connecting flight (σας παρακαλώ, οι όροι είναι διεθνείς, δεν φταίω εγώ!) για να φτάσω στον προορισμό μου. Φαίνεται όμως ότι κάποιοι δεν το έβλεπαν ακριβώς έτσι γιατί η επόμενη αναγγελία (τρία τέταρτα ήδη η καθυστέρηση) ήταν ότι «σε λίγα λεπτά είμαστε έτοιμοι για αναχώρηση αλλά υπάρχουν δύο επιβάτες που θέλουν να κατέβουν κι αυτό θα μας καθυστερήσει λιγάκι παραπάνω» - δυο επιβάτες που, προφανώς, δεν άντεξαν την αγωνία του «θα πέσει-δεν θα πέσει» κι αποφάσισαν να μην το ρισκάρουν.

Τελικά φύγαμε με καθυστέρηση μιας ώρας και όλα πήγαν καλά - για να με διαβάζετε τώρα δηλαδή! Μέχρι και την connecting flight κατάφερα να προλάβω στο τσακ τρέχοντας ασθμαίνουσα με τα μπαγκάζια στο χέρι από πύλη σε πύλη!

Καλά μας ταξίδια, φίλοι μου!

  

Ιστορίες στο... φτερό - μπίζνες και πλέμπα

Δεν έχω τίποτε με την μπίζνες. Δεν έχουμε μεσιακό διαμέρισμα να μοιραζόμαστε το νοίκι, δεν διεκδικούμε τον ίδιο άντρα, δεν μου έβαλε τρικλοποδιά στην καριέρα μου. Μια φορά μάλιστα συνυπήρξαμε αρμονικά σε ένα ταξίδι Αθήνα-Νέα Υόρκη (θα σας το διηγηθώ σε επόμενο φτερό) και ομολογώ ότι ήταν άψογη στην συμπεριφορά και την εξυπηρέτηση. Ούτε και με τους φίλους που επιλέγουν να ταξιδέψουν μαζί της έχω προηγούμενα, αλίμονο!

Όμως, ρε μίστερ της αεροπορικής εταιρείας, εξήγησέ μου κάτι - ο επιβάτης που επιλέγει μπίζνες, το κάνει για να έχει την (όποια) άνεση και περιποίηση της συγκεκριμένης θέσης κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, σωστά; Εσύ γιατί του δίνεις προτεραιότητα στην επιβίβαση - για τον ξεχωρίσεις από την πλέμπα, τους υπόλοιπους; Αν δεν είναι έγκυος, ανάπηρος ή με δυο τρία κουτσούβελα να κρέμονται στον ώμο του, προς τι η προτεραιότης; Για να μη συνωστιστεί και συγχρωτιστεί με χαμηλότερου επιπέδου άτομα; Αφού η (σωστή) τακτική είναι να μπαίνουν πρώτα οι επιβάτες των τελευταίων θεσεων για να μην γίνεται το έλα-να-δεις στον διαδρομο, εκείνον (που κάθεται μπροστά μπροστά) γιατί τον βάζεις πρώτον;

Θα μου πεις - τόσα χρόνια ταξιδεύεις, τώρα σε πείραξε; Τώρα με πείραξε γιατί, πέρα από όλα αυτά τα χαριτωμένα, μπήκα στο λεωφορείο που θα μας πήγαινε στο αεροπλάνο (ναι, δεν πάνε όλα σε φυσούνες, ακόμα και στην Ελβετία) και είδα ότι είχαν χωρίσει με κόκκινη κορδέλα ένα τμήμα του για να καθήσουν εκεί οι της μπίζνες - ούτε στο λεωφορείο να μην έρθουμε σε επαφή! Το ένα πέμπτο του λεωφορείου με εφτά (τους μέτρησα έναν έναν, εφτά ήταν) επιβάτες «αραία αραία» και στα υπόλοιπα τέσσερα πέμπτα να συνωστιζόμαστε καμιά πενηνταριά και βάλε νοματαίοι. Και, βέβαια, όταν φτάσαμε στο αεροπλάνο άνοιξε μόνο η πόρτα των Εφτά, κατέβηκαν, ανέβηκαν, τακτοποιήθηκαν και μετά άνοιξαν οι δικές μας πόρτες - κι ήταν και μεσημέρι κι έκανε και ζέστη, την πρώτη γερή από όλες τις μέρες που ήμουν εκεί.

Λαός και Κολωνάκι, φίλοι μου – μπίζνες και πλέμπα!

Στην εγγόνα μου

Σαν όρισες στη στράτα τη μεγάλη

Της ζωής

Νά  ’ναι τα βήματά σου ανάλαφρα

Πολύχρωμα και μεταξένια

Όμορφα να πορεύεσαι

Κι ανθρώπους όμορφους να συναντήσεις

Και νά ’σαι πάντα χαμογελαστή

Καλότυχη κι ευτυχισμένη

Μικρούλα  μου Βαλέρια

Λαμπερή μου ηλιαχτίδα!

Τα ρούχα με τα λυπημένα μάτια...

Αυτά τα ρούχα τα χρόνια αφόρετα...  με τα λυπημένα μάτια... που τα βλέπεις και σε πιάνει η ψυχοπόνια και δεν τα πετάς... και λες "κάτσε άλλη μια χρονιά στη ντουλάπα, καημένο μου, όλο και κάπου μπορεί να σε βολέψω"... και δεν το βολεύεις ποτέ γιατί είναι και κομμάτι ντεμοντέ... και μετά ψιλοφαρδαίνεις και δεν σου μπαίνει... αλλά και πάλι δεν το ξαποστέλνεις γιατί σου θυμίζει τον γάμο της Μαριγούλας, της ξαδέλφης του συμπέθερου της κουμπάρας του μπατζανάκη σου που ρίξατε ΤΟ γέλιο με την κολλητή σου ξομπλιάζοντας τη νύφη, το γαμπρό, το σόι κι όλους τους καλεσμένους... τους άλλους, όχι ευτούνους που κάθονταν στο ίδιο τραπέζι μαζί σας... και που, τελικά, το βλέπει τυχαία κάποια μέρα η κόρη σου κι αρχίζει να ωρύεται "έλεος, ρε μάνα, ακόμα την κρατάς αυτή την αρχαιολογία την κακόγουστη... πέτα το πια το ντεπιεδάκι ή δώστο σε καμιά δυστυχή που δεν έχει τι να βάλει"... και που, τι να κάνει, θα το φορέσει να μην κρυώνει και θα σε βλαστημάει για το γούστο σου... αλλά και τι να κάνει κι αυτή η έρμη, ας όψεται η άτιμη η κενωνία, που «άλλους τους ανεβάζει κι άλλους τους κατεβάζει»... αθάνατε Λάμπρο Κωσταντάρα με τα "Ρεμάλια"σου!

Παρουσίαση του βιβλίου μου

«Η μετακόμιση των χρωμάτων»

Πέμπτη 9 Ιουνίου 2016

Ήταν μια πολύ όμορφη, μια πολύ ξεχωριστή η βραδιά της Πέμπτης για μένα!

Ευχαριστώ από καρδιάς την αγαπημένη μου φίλη Ντέπη Στενού για την όλη διοργάνωση της παρουσίασης του βιβλίου μου «Η μετακόμιση των χρωμάτων», για την εξαιρετική της εισήγηση/σχολιασμό των κειμένων και για την παραχώρηση του μοναδικού της χώρου «Art Express» για την εκδήλωση!

Ευχαριστώ επίσης τον υπέροχο καλλιτέχνη μουσικό Ηρακλή Κοντό, που μας ταξίδεψε μαγικά με την κιθάρα, τη φυσαρμόνικα και την μελωδική του φωνή!

Πάνω απ’ όλα όμως ευχαριστώ όλους τους αγαπημένους μου φίλους, που με τίμησαν με την παρουσία τους και αγκάλιασαν με την αγάπη τους κι εμένα και τα βιβλία μου!

Συνέντευξη στη δημοσιογράφο-συγγραφέα Ρικη Ματαλλιωτακη

«Ο τίτλος του νέου βιβλίου της γιατρού- λογοτέχνιδας "Μετακόμιση"  κυρίας Βάσως Αποστολοπούλου σε προκαλεί να το διαβάσεις.

Για όσους ωστόσο δεν είχαν ακόμα την ευκαιρία να το διαβάσουν, τα λεγόμενα μιας συνέντευξη της έχουν εξίσου μεγάλο ενδιαφέρον.

Απολαύστε την!

1. «Μετακόμιση» Ωραιος τιτλος!!! Αλήθεια, από πού προήλθε η έμπνευση του βιβλίου τούτου κι από πού «μετακομίζετε» κυρία Αποστολοπούλου;

«Η μετακόμιση των χρωμάτων» ήταν ένα από τους προτεινόμενους τίτλους στη δράση «Τίτλος σπουδής» του λογοτεχνικού ιστότοπου τοβιβλίο.net, του οποίου είμαι μέλος. Μου άρεσε για την πρωτοτυπία του κι έγραψα το ομότιτλο διήγημα, με το οποίο και αρχίζει το βιβλίο.

Η «Μετακόμιση» περιλαμβάνει κείμενα, άρθρα και χρονογραφήματα που έγραψα στη διάρκεια των τριών τελευταίων χρόνων και, όπως αναφέρω και στο οπισθόφυλλο, « δημιουργήθηκε για να καλύψει τη δική μου ανάγκη συγκέντρωσης των μικρών μου παιδιών σε ένα λίκνο» μιας και τα «μεγάλα μου παιδιά», τα μυθιστορήματά μου «Το βαλς μιας ζωής» και το «Πάροδος Μουσών εννιά» έχουν ήδη πάρει το δρόμο τους.

2. Σκεφτήκατε ποτέ να δραπετεύσετε- μετακομίσετε- από την ζωή σας την ίδια;

Θεωρώ πως η ζωή μας διαμορφώνεται, σε μεγάλο ποσοστό, από τις δικές μας επιλογές και αποφάσεις χωρίς αυτό να σημαίνει πως παραβλέπω ή ελαχιστοποιώ τους παράγοντες οικογενειακό περιβάλλον, κοινωνία, πολιτικές και πολιτιστικές συγκυρίες και όλες γενικά εκείνες τις παραμέτρους που επηρεάζουν την καθημερινότητά μας είτε το θέλουμε είτε όχι.

Κάτω από αυτό το πρίσμα ο απολογισμός των δεκαετιών που αποτελούν τη δική μου ζωή είναι θετικός με όλα τα συν και τα πλην, τα λάθη και τις σωστές επιλογές, τις όμορφες και τις δύσκολες στιγμές, τις φουρτούνες και τις νηνεμίες – οπότε η απάντηση στην ερώτησή σας είναι όχι, δεν σκέφτηκα ούτε και θέλησα ποτέ να δραπετεύσω από τη ζωή μου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είμαι στην διαρκή προσπάθεια να την βελτιώνω.

3. Δεν γνωρίζω για ποιο λόγο αλλά ο τίτλος του βιβλίου σας- χωρίς ομολογουμένως να το έχω διαβάσει- μου έκανε ένα έντονο πολιτικό κλικ. Αλήθεια, με δεδομένο όλα όσα βιώνουμε, θα αποφασίζατε ποτέ να μετακομίσετε από την πατρίδα σας;

Από την πατρίδα δεν μετακομίζεις ποτέ - αν την αγαπάς, την κουβαλάς πάντα μέσα σου όπου κι αν είσαι κι ας σε πληγώνει, όπως είπε κι ο Σεφέρης.

Από τη χώρα μου πάλι ναι, όπως μας έχει βουλιάξει η κρίση. Θα μετακόμιζα αν ήμουν μερικά χρόνια νεότερη και μου δινόταν η ευκαιρία να ασκήσω το λειτούργημα της γιατρού, που σπούδασα, σε σωστές συνθήκες που να το δικαιώνουν επιστημονικά και ηθικά (και οικονομικά, αν θέλετε), και να δίνουν την ευκαιρία και την ικανοποίηση της ουσιαστικής και απρόσκοπτης προσφοράς στον πάσχοντα συνάνθρωπο - χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα μου έλειπε απελπιστικά η πατρίδα και πάντα με συγκεκριμένο χρονικό ορίζοντα επιστροφής. 

4. Γνωρίζω ότι είστε σκεφτόμενο άτομο, άτομο που διαθέτει πολιτική σκέψη, πα να πει εχετε ήδη μετακομίσει από το εγώ και έχετε περάσει θριαμβευτικά στο εσείς... πέφτω έξω;

Δεν μετακομίζεις εύκολα από το εγώ - αν μετακομίζεις ποτέ. Γεννιόμαστε και μεγαλώνουμε σαν ανεξάρτητες μονάδες, συνδεδεμένες βέβαια με δεσμούς περισσότερο ή λιγότερο ισχυρούς  με άλλες μονάδες γύρω μας, αλλά ο πυρήνας της ύπαρξής μας είναι μοναχικός.

Εκείνο που κάνουμε, που μπορούμε και πρέπει να κάνουμε, εκείνο που εγώ τουλάχιστον προσπαθώ εδώ και χρόνια, είναι να τιθασσεύσουμε αυτό το «εγώ», να το κάνουμε να συνεργαστεί αρμονικά με το κοινωνικό σύνολο και να περάσουμε στη φάση του «εμείς» (όχι «εσείς») χωρίς ωστόσο να χάνουμε την ατομικότητα και την μοναδικότητα της προσωπικής μας σφραγίδας.

5. Γιατρός στο επάγγελμα της ζωης, συνταξιούχος βέβαια πια, και γραφιάς στο επάγγελμα της ψυχής... είτε έτσι είτε αλλιώς θεραπεύετε δηλαδή... το επιλέξατε το πακέτο τούτο ή προεκυψε;

Με συναισθηματικούς όρους, η ιατρική είναι η μεγάλη αγάπη και το γράψιμο ο μεγάλος έρωτας στη ζωή μου! Η πρώτη προέκυψε μέσα από την βαθιά επιθυμία μου να προσφέρω εκείνο που μπορώ στους γύρω μου και ο δεύτερος υπήρχε πάντα εκεί. Εν υπνώσει, θα έλεγα, περιμένοντας να βρει την ευκαιρία να κάνει αισθητή την παρουσία του και να διεκδικήσει τα δικαιώματά του - κάτι που έγινε το 2008, όταν άρχισα να γράφω το πρώτο μου βιβλίο, και συνεχίζεται ανελλιπώς μέχρι κα σήμερα, καταλαμβάνοντας όλο και περισσότερο χώρο στη ζωή μου μιας και, συνταξιούχος ούσα όπως είπατε, έχω περισσότερο χρόνο να του αφιερώσω πλέον.

6. Τι χρειάζονται περισσότερο οι άνθρωποι στους καιρούς μας; Τους θεραπευτές της ψυχής ή τους θεραπευτές της ζωής;

Κανέναν από τους δύο. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι να κοιτάξουμε μέσα μας με ειλικρίνεια και αυτοκριτική και να βρούμε εκεί τις δικές μας δυνάμεις για να στηρίξουμε και, αν υπάρχει λόγος, να θεραπεύσουμε τα όποια προβλήματα ζωής και ψυχής με τον καλύτερο δυνατό τρόπο - ακουμπώντας βέβαια στους δικούς μας νθρώπους αλλά όχι περιμένοντας από εκείνους τη λύση. Η λύση είναι δική μας υποχρέωση και δικαίωμα.

7.  Σας εμπνέει λογοτεχνικά η Ελλάδα του σήμερα;

Όχι ιδιαίτερα. Κυκλοφορούν αμέτρητοι τίτλοι βιβλίων, υπάρχει ένα μεγάλο ποσοστό ανούσιων έργων που γράφτηκαν απλά για να γραφτούν χωρίς την ψυχή του συγγραφέα να σταλάζει στις σελίδες τους  και που σε απογοητεύουν από τις πρώτες σελίδες - οπότε τα κλείνεις και τα αφήνεις στη βιβλιοθήκη να σκονίζονται ή τα κάνεις δώρο σε άτομα που δεν συμπαθείς και πολύ (για το δούμε και λιγάκι χιουμοριστικά το θέμα!)

Ωστόσο υπάρχουν, ευτυχώς, και πολλά αξιόλογα πονήματα, που πραγματικά σε «αρπάζουν» από την αρχή και τα συνεχίζεις με αμείωτο (αν μη αυξανόμενο) ενδιαφέρον - απλά πρέπει να ψάξεις πολύ και μόνος σου για να τα πετύχεις μιας και, προσωπικά, ελάχιστη εκτίμηση τρέφω για τις κριτικές των «ειδικών»!

8.  Ζούμε ή απλώς διαβιούμε;

Οφείλουμε να ζούμε. Το οφείλουμε στον εαυτό μας, στη ζωή που μας χαρίστηκε κι ας έχει τις δυσκολίες της, στην κάθε μέρα που ξημερώνει. «Οι καιροί ου μενετοί» είπε ο Θουκυδίδης, για μένα είναι η αγαπημένη μου φράση  και προσπαθώ να είμαι συνεπής στο νόημά της. Η ζωή μας είναι μία, δεύτερη ευκαιρία δεν έχουμε, και πρέπει να την αξιοποιήσουμε όσο μπορούμε καλύτερα - ακόμα κι αν η διαβίωση έχει τα χίλια όσα προβλήματα.

9.  Η τελευταία λέξη δικιά σας

Αφού σας ευχαριστήσω θερμά για τούτη τη συνέντευξη και την ευκαιρία να αναφερθώ τόσο στο καινούργιο μου βιβλίο «Η μετακόμιση των χρωμάτων» όσο και σε τόσα άλλα πολύ ενδιαφέροντα θέματα, να ευχηθώ καλή δύναμη σε όλο τον κόσμο στις δύσκολες εποχές που ζούμε, θετική ματιά ακόμα κι όταν έχει σκοτεινιά τριγύρω και να θυμόμαστε ότι, όσο ο ήλιος ανατέλλει και είμαστε γεροί, πάντα υπάρχει ένας λόγος για να χαμογελούμε!»

  

Από την παρουσίαση του βιβλίου μου «Η μετακόμιση των χρωμάτων» στον ιστότοπο «Λόγω Γραφής» της εκλεκτής μου φίλης Κατερίνας Ευαγγέλου-Κίσσα

https://www.facebook.com/LogoGrafis.gr/?fref=nf

«Κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο της αγαπημένης φίλης Βάσως Αποστολοπούλου. Το βιβλίο φέρει τον εύχαρι τίτλο «Η μετακόμιση των χρωμάτων» (εκδόσεις ΤΟΒΙΒΛΙΟ) και αποτελεί μια συλλογή διηγημάτων, άρθρων αλλά και χρονογραφημάτων. Κείμενα επίκαιρα, νοσταλγικά, άλλοτε μελαγχολικά, άλλοτε σκωπτικά ή οργισμένα. Πολλές φορές με έκδηλη την αγάπη της συγγραφέως για τα ζώα.

Στο βιβλίο φιλοξενείται επίσης και μια σειρά διαλόγων ανάμεσα σε «δυο» θυμόσοφους παρατηρητές της καθημερινότητας, που «λαλούν», καταγράφουν και σχολιάζουν με καυστικό χιούμορ τα όσα συμβαίνουν γύρω τους αλλά και γύρω μας και περνούν κατά κανόνα απαρατήρητα.

Μια σοδειά κειμένων που γράφτηκαν στη διάρκεια των τριών τελευταίων χρόνων. Έναυσμά τους πάντα κάποιο κοινωνικό, πολιτικό, περιβαλλοντικό ή ακόμα και προσωπικό ερέθισμα, που πυροδότησε τις σκέψεις και τα συναισθήματα της συγγραφέως.

«Η μετακόμιση των χρωμάτων» είναι ένα βιβλίο-ανθολόγιο, με το ομώνυμο διήγημα να βρίσκεται στις πρώτες σελίδες του».

Παρουσίαση του βιβλίου μου "Η μετακόμιση των χρωμάτων"

Τα χρώματα έχουν την ιδιότητα να επιδρούν στην σκέψη των ανθρώπων…
Πώς όμως χρωματίζεται η Ζωή ; Η αγάπη; Ο έρωτας;

Όλο το ουράνιο τόξο δεν φτάνει ίσως για να περιγράψει τα ανθρώπινα συναισθήματα. Όμως είναι σίγουρο ότι όταν αγαπάμε, όταν λυπόμαστε, όταν ζηλεύουμε, υπάρχουν μέσα στο μυαλό μας χρώματα .
Άλλωστε, αν το συναίσθημα δεν είχε χρώμα, μάλλον δεν θα είχαμε ανακαλύψει καν την τέχνη!

Σκέψεις και Τέχνη συναντώνται την Πέμπτη 9 Ιουνίου και ωρα 8 μμ στον πολυχώρο του Art Express ( Δωδεκανήσου 17 Αλιμος Στάση ΜΕΤΡΟ Ηλιούπολης ) στην παρουσίαση του βιβλίου της Συγγραφέως Βασως Αποστολοπούλου «Η μετακόμιση των Χρωμάτων».
Η εκδήλωση πλαισιώνεται εικαστικά από έκθεση χειροποίητου κοσμήματος δια χειρός της Ελευθερίας Νακατσιάδου-Αποστολοπούλο

Την εκδήλωση θα προλογίσει η Δημοσιογράφος Ντέπη Στενού θα ακολουθήσει Συζήτηση με την Συγγραφέα και Ανάγνωση αποσπασμάτων απο το τελευταίο της Βιβλίο "Η μετακόμιση των Χρωμάτων ".
Ενώ έναν τυχερό/η περιμένει μια ολιγοήμερη "μετακόμιση" για ένα ταξίδι προσφορά του Χορηγού της Εκδήλωσης "World tour travel adventure club"!

Σας περιμένουμε για να βάλουμε χρώμα στην ζωή σας !!!

Ντέπη Στενού

Ιστορίες στο... φτερό - μαρκησία ντε Πομπαντούρ!

"Θέση 15 C" έγραφε η κάρτα επιβίβασης. Πτήση Γενεύη-Αθήνα. Είπα μια καλημέρα στην (Ελληνίδα) κοπελιά που καθόταν στην "15 Β", βόλεψα τα πράγματά μου στο χώρο αποσκευών και βολεύτηκα κι εγώ με το βιβλίο μου ανά χείρας (ένα πολύ ενδιαφέρον δικαστικό θρίλερ, επί τη ευκαιρία).

Στην "15 Α" καθόταν ένας κύριος (Έλληνας επίσης) που κάποια στιγμή έπιασε την κουβέντα με την 15Β για τι άλλο; για την πόλη που μόλις αφήναμε - μια κουβέντα από την οποία ελάχιστες λέξεις διαπερνούσαν την αφοσίωσή μου στο θριλεράκι μου, που με είχε απορροφήσει εντελώς.

Ο 15Α φαινόταν ενθουσιασμένος από την πόλη ενώ η 15Β ήταν μάλλον ξυνή και μίζερη (σημειωτέον ότι η Γενεύη είναι από τις ωραιότερες πόλεις της Ελβετίας - πιστέψτε με, την έχω ζήσει αρκετά!), πράγμα που τον έκανε να την υπερασπίζεται σθεναρά και να τη ρωτήσει τελικά (αυτό το άκουσα καθαρά γιατί, πλέον, είχα στήσει αυτί)
"Μα είναι τόσο όμορφη η λίμνη της, τα πάρκα γύρω από αυτήν, τα πολυάριθμα καφέ - γιατί δεν σας αρέσει;"

Για να πάρει την εξοργιστική απάντηση (με το ζόρι κρατήθηκα να μην ανακατευτώ στην ξένη κουβέντα και να της τα χώσω της μαντάμ Σουσούς)
"Ναι, ωραία είναι η λίμνη, δε λέω..,. αλλά με όλους αυτούς τους λατινόφωνους που έχουν μαζευτεί και μένουν στην πόλη και αράζουν στα παγκάκια και στα καφέ της πώς να την ευχαριστηθείς;;;"

Η μαρκησία ντε Πομπαντούρ εκ Κολοπετινίτσης!!! (Συγγνώμη, γραφική μου Τριταία Φωκίδας, πρώην Κολοπετινίτσα, αλλά έχει καθιερωθεί κάπως έτσι το παλιό σου όνομα, λιγάκι απαξιωτικά...)
Κι ήταν και νέα κοπέλα η Πομπαντούρ της θέσης 15 Β, γύρω στα 30...τι να πει κανείς αν νέα παιδιά έχουν τόσο ρατσιστικές και κοντόφθαλμες απόψεις...