Το ασχημόπαπο

Αλήθεια - τι αποκομίζουν τα παιδιά μας από τα δημοφιλή παραμύθια;

Χθες βράδυ, αγκαλιά με τα εγγόνια μου, βλέπαμε «Το ασχημόπαπο» στο U-tube και για πρώτη φορά το «είδα» μέσα από τα δικά τους μάτια. Προβληματίστηκα τόσο πολύ που έκανα συνεχώς παρεμβάσεις για να μαλακώσω λιγάκι τα απαράδεκτα και πολλές φορές απάνθρωπα μηνύματα που περνούσε όπως:

1. Τα άσχημα (και γενικότερα τα «αλλιώτικα») πλάσματα δεν έχουν θέση σε μια οικογένεια

2. Τα αδέλφια τους τα κοροϊδεύουν και τα απορρίπτουν ενώ η μάνα δεν κάνει τίποτε γι αυτό -αντίθετα ανέχεται και συχνά επικροτεί αυτήν την συμπεριφορά

3. Το ασχημόπαπο, πληγωμένο,  φεύγει από την οικογένεια με όποιο κίνδυνο αυτό ενέχει και κανείς δεν κάνει κάτι για να το εμποδίσει - ούτε η μάνα…

4. Καμιά «όμορφη» και «κανονική» οικογένεια δεν το δέχεται, όλοι το αποστρέφονται και το διώχνουν -ακόμη και ο σκύλος δεν θέλει «να το φάει»… έλεος…

5. Χρειάζεται ένας ολόκληρος χρόνος δυστυχίας και πίκρας για να μεταμορφωθεί σε κύκνο, να γίνει όμορφος και επιβλητικός, να βρει τον έρωτα της ζωής του και να ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς - τι;;;

Εμείς λοιπόν (τα εγγόνια μου κι εγώ) πληροφορηθήκαμε ότι οι άσχημοι, οι αλλιώτικοι, οι οιονεί «ελαττωματικοί» δεν έχουν καμιά θέση στον «όμορφο κόσμο, ηθικό, αγγελικά πλασμένο» των -και καλά- κανονικών  πλασμάτων και δεν έχουν παρά μόνο δυο επιλογές: ή να γίνουν κι αυτοί κανονικοί και όμορφοι ή να εξαφανιστούν από προσώπου γης… ΕΛΕΟΣ!

Και ξαναρωτώ - τι αποκομίζουν τα παιδιά μας από τα δημοφιλή παραμύθια; Πόσο ο σκοπός  -το αίσιον και ευτυχές τέλος- αγιάζει τα μέσα -τα βάσανα, τις προσβολές, το άγριο μπούλινγκ που υφίστανται οι διαφορετικοί κι οι ανυπεράσπιστοι τύπου Ασχημόπαπου, Χιονάτης, Κοκκινοσκουφίτσας, Κοντορεβιθούλη;

Πόσο σε επιφυλακή πρέπει να είμαστε εμείς οι μεγάλοι, οι διαθέτοντες κοινό νου, λογική κι ευαισθησία, για να εξηγούμε, ανατρέπουμε, ακυρώνουμε αυτά τα θλιβερά, απαράδεκτα μηνύματα;

Μήπως τα διάσημα «δημοφιλή» παραμύθια είναι απλά για πέταμα; Μήπως λέω;

Η ελαφριά μελαγχολία του ξεστολίσματος

Των Θεοφανείων σήμερα - παραδοσιακά η μέρα της αντιστροφής του χριστουγεννιάτικου/πρωτοχρονιάτικου στολισμού. Τα φωτάκια σβήνουν και μαζεύονται, το δέντρο και μπάλες μπαίνουν στα κουτιά τους μαζί με τους κάθε λογής Αγιοβασίληδες και χιονάνθρωπους κι όλα μαζί αποχαιρετούν τις γιορτές και αποσύρονται - για να περιμένουν υπομονετικά δώδεκα ολόκληρους μήνες μέχρι να ξαναγίνουν οι πρωταγωνιστές ενός εφήμερου δεκαπενθημέρου.

Κι είναι σαν να σε κοιτάζουν λιγάκι μελαγχολικά καθώς αποκαθηλώνονται, καθώς σου γνέφουν "καλή σου χρονιά και καλό μας ξαναντάμωμα". Μελαγχολείς ελαφρά κι εσύ. Άλλη μια γιορτινή περίοδος φτάνει στο τέλος της. Σβήνουν τα φώτα, κλείνει η μουσική, κατακάθεται η χρυσόσκονη, επιστρέφουμε στην καθημερινότητα με ό,τι σημαίνει αυτό για τον καθένα μας. Ξαναμπαίνουμε στη σειρά μας, όποια κι αν είναι αυτή, κι αρχίζουμε να κάνουμε σχέδια για τον καινούργιο χρόνο, να βάζουμε στόχους, να ονειρευόμαστε.

Χρόνια πολλά και φωτισμένα!

2020

Συναρπαστικό νούμερο αναμφίβολα - ιδίως για ανθρώπους σαν και μένα με αδυναμία στην τάξη, την συμμετρία, την αρμονία.

Δύο  Μηδέν  Δύο  Μηδέν - μα δεν είναι σαν ποίημα; Σαν μικράκια νηπιαγωγείου που τα έβαλε η δασκάλα στη σειρά να πάνε βόλτα στο πάρκο;

Μοναδικό και στην εκατονταετία που διανύουμε. Για σκεφτείτε - το αμέσως προηγούμενο ήταν το 1919 (όταν όλοι μας ήμασταν απλές προοπτικές ύπαρξης) και το αμέσως επόμενο θα είναι το 2121 (όταν όλοι μας θα είμαστε απλή αστερόσκονη). Τυχεροί λοιπόν που θα το ζήσουμε!

Γι αυτό επιμένω - συναρπαστικό! Είθε να είναι και ανταποδοτικό των ευχών και των προσδοκιών μας!