Ανασαίνω

Ανοίγω το παράθυρο. Αέρας δροσερός, καθαρός, φιλτραρισμένος από την ολονύκτια και ολοήμερη βροχή.

Ανασαίνω. Αργά, βαθιά, συνειδητά. Εστιάζω. Νιώθω τον αέρα να διατρέχει την τραχεία, τους βρόγχους, τα βρογχιόλια και να καταλήγει στις κυψελίδες, να γεμίζει ζωογόνα τους πνεύμονές μου μέχρι την τελευταία τους εσχατιά.

Ανασαίνω. Όπως έχω κάνει αμέτρητες φορές μέχρι τώρα στη ζωή μου, όπως έχετε κάνει αμέτρητες φορές ως τώρα στη ζωή σας -θεωρώντας το αυτονόητο και δεδομένο.

Ανασαίνω. Και αναλογίζομαι αυτό που ανέφερε ένας από τους ασθενείς του κορονοϊού: «Αναπνέω και νιώθω χιλιάδες μικρά κομμάτια γυαλί να μου ξεσκίζουν τους πνεύμονες… Ο πόνος αφόρητος, η ανάσα κοντή γιατί δεν τον αντέχω…»

Ανασαίνω. Και νιώθω τυχερή και ευτυχής που εισπνέω και εκπνέω αβίαστα, ανώδυνα, αυτόματα. Κι αυτό είναι παραπάνω από αρκετό για να μου δώσει δύναμη και υπομονή για να αντιμετωπίσω την δύσκολη, οδυνηρή, αναπάντεχη πραγματικότητα που βιώνω. Που βιώνουμε.

Καλή μας δύναμη - με ευγνωμοσύνη για την πολύτιμη, ανεκτίμητη αυτή ανάσα.

Λυδία λίθος

Μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα παράπλευρη «ιδιότητα» του CoVid 19 - εκείνη της Λυδίας λίθου που εκτιμά:

·             *  Τις αντοχές και τις ανοχές μας

·             *   Την αυτοσυγκράτηση και την αυτοπειθαρχία μας

·              *  Τον ωχαδερφισμό και τον εγωκεντρισμό μας

·              *   Την ενσυναίσθηση και την ευαισθησία μας

·              *  Την ανεμυαλιά και την σωφροσύνη μας

Κάποιες μέρες έχεις την ανάγκη να μιλήσεις, να καταθέσεις, να ακούσεις…

Κάποιες άλλες τις νιώθεις να σε βαραίνουν και δεν θέλεις ούτε καλημέρα να πεις…

Αποδεκτές κι οι δυο κατηγορίες - γιατί κάθε μέρα είναι πολύτιμη και μοναδική ανεξάρτητα από το πόσο όμορφη ή δύσκολη είναι.

"Τι σκέφτεστε;" με ρωτάει το ΦιΜπι...

Σκέφτομαι πόσο επιλεκτικά "διαβάζουμε" ο ένας τα γραφόμενα του άλλου. Πόσο -εκούσια ή ακούσια- παρακάμπτουμε λέξεις όπως "άσκοπη μετακίνηση" ή "επικίνδυνος συνωστισμός" και σχολιάζουμε λέγοντας "πώς θα προμηθευτεί ο ηλικιωμένος τα απαραίτητα αν δεν πάει στο Σ/Μ" ή "πώς να κρατήσεις μέσα τα παιδιά που θέλουν να ξεσκάσουν" ή "πώς θα επιβιώσει ο άλλος αν δεν πάει στη δουλειά του" - λες και όσοι επιμένουμε στο "μέσα" δεν κατανοούμε τις πραγματικές ανάγκες εξόδου από το σπίτι, λες και ζούμε σε παράλληλο σύμπαν.

Σκέφτομαι πόσο άδικο και άστοχο είναι να κάνουμε σχόλια του τύπου "τι ανάγκη έχουν όσοι μένουν στην εξοχή, αλί σε όσους μένουνε στην πόλη" ή "τι ανάγκη έχουν οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι, αλί σε όσους αγωνίζονται για το μεροκάματο".

Λες και η πειθαρχία είναι κι αυτή επιλεκτική κι όχι καθολική. Λες και δεν κινδυνεύουμε όλοι αν κάποιοι αψηφήσουν τις οδηγίες. Λες και οι ιθύνοντες θέλουν απλά να μας ταλαιπωρήσουν. Λες και (το σημαντικότερο) δεν θα καταρρεύσουμε όλοι μας αν καταρρεύσει το σύστημα υγείας με την υπερφόρτωσή του από τις δικές μας άστοχες ενέργειες, τις αναίτιες (το τονίζω) μετακινήσεις με κίνδυνο να μπούμε στην λίστα των φορέων ή των νοσούντων. Λες και έχουν άδικο οι ήρωες λειτουργοί της υγείας όταν λένε "ευχαριστούμε για το χειροκρότημα αλλά μείνετε εκεί, στα μπαλκόνια σας - βοηθήστε μας για να σας βοηθήσουμε".

Λες και δεν ξέρουμε όλοι πόσο δύσκολο είναι να κλειστούμε μέσα - ένας λαός μαθημένος να απολαμβάνει τον ήλιο και την καλοκαιριά που τόσο αφειδώλευτα μας χαρίζει τούτος ο τόπος. Λες, ωστόσο, πως δεν αξίζει τον κόπο να τα στερηθούμε όλα αυτά για λίγο - για να μπορούμε να τα χαιρόμαστε για πολύ μετά την ύφεση της κρίσης που ελπίζουμε να μην αργήσει.

ΚΟΡΩΝΟΪΟΣ και ΠΑΡΑΝΟΙΑ

Κλείσαμε τα σχολειά αλλά τιγκώσαμε τα καφέ...
Κλείσαμε τα καφέ αλλά τιγκώσαμε παραλίες και σούπερ μάρκετ και τ' αδειάσαμε...

Δηλαδή - τι να πω...😡
Είμαστε άξιοι της μοίρας μας - και θα την πληρώσουν και οι απείθαρχοι και όσοι πειθαρχούν... έλεος πια, μαζευτείτε!

ΚΟΡΩΝΟΪΟΣ  και ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ

Αφού δεν έχουμε νουν και υπευθυνότητα, το λουκέτο είναι η μόνη λύση...🤔

Ας μαζευτούμε επιτέλους
Ας καταλάβουμε πως η κατάσταση είναι δύσκολη έως κρίσιμη
Ας τροποποιήσουμε την καθημερινότητά μας ανάλογα με τα δεδομένα
Ας αφήσουμε στην άκρη άσκοπες μαγκιές που μόνο επιπολαιότητα, ανευθυνότητα και ανωριμότητα υποδηλώνουν
Ας σταματήσουμε να θεωρούμε εαυτόν το κέντρο του κόσμου κι ας σκεφτούμε και τους γύρω μας
Ας υποταχθούμε επιτέλους στην αναγκαιότητα

Για να μπορέσουμε να ξεπεράσουμε τα δύσκολα με όσο γίνεται λιγότερες απώλειες

«Σοκολατάκια και πολύ τους πάει!» - ειδικά όταν είναι χειροποίητα και με ολόκληρο καβουρντισμένο αμύγδαλο!

Θυμάστε τα μοναδικά «Μικροαστικά» των μοναδικών Λουκιανού Κηλαηδόνη και Γιάννη Νεγρεπόντη; Το πρωτοποριακό, επαναστατικό, «αντάρτικο» κόκκινο βινύλιο της δεκαετίας του 70; Το ορόσημο της εφηβείας μας για τους παλιότερους; Από όπου και η θρυλική ατάκα;

Αξέχαστες εποχές!

Οι άθλοι του Ηρακλή

«Sugar baby love»

Της έχει κολλήσει της μάνας κι όλο το ψιλοτραγουδάει κι εγώ παίρνω ανάποδες και συγχίζομαι που ξεχνάει πως  τα αγγλικά μου είναι τέλεια και μια χαρά καταλαβαίνω πως την λέει Σούγκαρ αγαπούλα μου και γιατί δεν λέει και Hercules baby love και σιγά την αγαπούλα, εγώ την αγαπάω πιο πολύ τη μάνα γιατί η μάνα είναι δικιά μου, άντε και του Ρόμπι και του Μαξ και της Νέλης και της Μελίτας και των γατιών μας και σαν πολλοί να μαζευτήκαμε, μας μπαστακώθηκε κι η καινούργια στο σβέρκο να κάνει χαρές στη μάνα κι εγώ να γίνομαι πρασινόμαυρος και ναι, το παραδέχομαι ότι ζηλεύω, πάντα ζήλευα και τα άλλα σκυλοαδέλφια μου αλλά εμπάσηπεριπτώση (κάνω και σαρδάμ από την σύγχιση) εκείνα τα βρήκα εδώ και όσο νάναι το είχα πάρει απόφαση, άσε που είναι μεγάλα πια και δεν της πολυκάνουν χαρές, αλλά τούτη δω η Σούγκαρ είναι μικρή, πιο μικρή από μένα, κι όλο χοροπηδάει πάνω της κι εγώ την αγριεύω κι η μάνα με μαλώνει και μου λέει μη Ηρακλή, να την αγαπάς την κουταβίτσα γιατί είναι πολύ κακοπαθημένη που ήταν μωρό αδέσποτο στο βουνό όταν την βρήκε κάποιος κύριος Δήμος και μετά την πήρε μια κυρία στο σπίτι της αλλά της την κοπάναγε συνέχεια και τότε θυμήθηκα πού την είχα ξαναδεί αυτήν την φάτσα με την μάσκα, είχε ξανάρθει σπίτι μας μια φορά που το είχε σκάσει, και μετά η κυρία την ξαναγύρισε στον κύριο Δήμο και μετά κάπως ξαναβρέθηκε στο βουνό και την έψαχνα, είπε η μάνα, πολύ καιρό και τελικά την βρήκα και τώρα θα μείνει μαζί μας μέχρι να την δει και να την αγαπήσει μια άλλη μαμά και να την πάρει στο δικό της σπίτι κι εγώ την άκουγα προσεχτικά γιατί από όλο τούτο το κατεβατό το μόνο που με ενδιέφερε είναι αυτό το τελευταίο, ότι δεν θα την φουσκωθούμε για πάντα αλλά μόνο μέχρι να βρει μια άλλη μαμά και να αφήσει ήσυχη την δικιά μου, κι έτσι μαλάκωσα λιγάκι και την είδα με άλλο μάτι, το αγαπησιάρικό μου το μάτι, γιατί για να λέμε και του στραβού το δίκιο είναι πολύ καλόβολο κορίτσι και με σέβεται κιόλας μιας και είμαι μεγαλύτερος και τρεχολογάμε όλη μέρα στον κήπο και γαυγίζουμε τα σκυλιά που περνούν απ’ έξω και κάνουμε μαζί τις ματσολιές οπότε τρώω την μισή κατσάδα από τη μάνα εγώ και την άλλη μισή αυτή και τέλος πάντων ας μείνει μαζί μας μέχρι να βρεθεί η καινούργια της μαμά και γι αυτό σας παρακαλώ, φιλαράκια μου, πάρτε την εσείς ή πέστε στους δικούς σας φίλους πως έχουμε μια πολύυυυ καλή κουταβίτσα ενός χρόνου και να την πάρουν σπίτι τους να την αγαπάνε κι όποιος την κάνει παιδάκι του θα του χαρίσω το βιβλίο μου που θα βγει σε λίγο καιρό και με αφιέρωση μάλιστα!