Ρέκβιεμ για βαπόρι αγαπημένο…

Πόση θλίψη… και πόσος ανίσχυρος θυμός - να βλέπω την αγαπημένη μου «Πηνελόπη», το βαπόρι που χρόνια μας πηγαινόφερνε στην Άνδρο με τον ακόμη πιο αγαπημένο μου  καπετάν Αργύρη Χατζελένη στο τιμόνι, να σκουριάζει και να αργοπεθαίνει ξεχασμένο κάπου στον Σαρωνικό…

Το βαπόρι που στο κατάστρωμά του πήρα την απόφαση να γράψω το πρώτο μου βιβλίο, το «Βαλς μιας ζωής»… που από την πρύμνη του απολάμβανα την πανσέληνο σιγοτραγουδώντας «Θα πιω απόψε το φεγγάρι»… που περνούσε περήφανα μπροστά από το σπίτι μας και η βραχνή φωνή από την μπουρού του χαιρετούσε το νησί ξεσηκώνοντας  όλο το λιμάνι…

Πόσες αναμνήσεις… πόση θλίψη… πόσος ανίσχυρος θυμός…

«Νεκροταφεία πλοίων σε περιοχές όπως το Πέραμα, η Σαλαμίνα, η Ελευσίνα. Ξεχασμένα καράβια περήφανε που κάποτε όργωσαν τις θάλασσες. Τώρα παρατημένα στην φθορά του καιρού και της αλμύρας...

Σκουριασμένα από την αλμύρα, μισοβυθισμένα, ρημαγμένα αργοπεθαίνουν σιωπηλά, στα νεκροταφεία της Ελευσίνας, της Δραπετσώνας, της Σαλαμίνας και του Περάματος. Ξεχασμένοι απόμαχοι της θάλασσας κάνουν κουράγιο το ένα στο άλλο μέχρι να λιώσουν οι λαμαρίνες τους.

Ανάμεσα τους το παλιό αγαπημένο "Πηνελόπη" που χρόνια μάς ταξίδεψε στην Άνδρο. Και αγαπήθηκε έτσι καλοτάξιδο και θαλασσοβάπορο που ήταν. Περιμένει κι αυτό την τύχη του. 

Φτάνουν σ' ένα άδικο τέλος, που, μα το Θεό, δεν τους αξίζει!...»

Πηγή: http://enandro.gr/