Τα δίδυμα

Στέκονται μπροστά μου πιασμένα χέρι χέρι. Χαμόγελο ντροπαλό, συγκρατημένο, με κοιτάζουν ανήσυχα περιμένοντας να δουν αν θα χαμογελάσω κι εγώ, αν θα τα καλωσορίσω. Ίδια κι απαράλλαχτα σαν μονοωογενή δίδυμα ντυμένα ναυτάκια (αλήθεια τα θυμάστε οι παλιότεροι;) «ή με λουλουδάτα φουστανάκια και τα μαλλιά κοτσιδάκια» θυμάμαι ξαφνικά μια φωτογραφία μου - πιτσιρίκα 6 χρόνων μέσα σε κάποιον κήπο.

Διπλασιάζονται πλέον τα 6. Όχι, δεν γίνονται 12, αυτό το νούμερο έχει παρέλθει προ πολλού. Γίνονται 66, δύο τα 6ρια, νούμερο συμμετρικό - τα δίδυμα που σας έλεγα πιο πάνω. Τα κοιτάζω που με κοιτάζουν γεμάτα αδημονία και τους χαμογελώ κι εγώ. Αφήνουν έναν ελαφρύ στεναγμό ανακούφισης και ευδαιμονίας καθώς τους γνέφω καλοδιάθετα κι απλώνω τα χέρια.

Έρχονται δίπλα μου, με πλαισιώνουν, πιανόμαστε χέρι χέρι -οι τρεις μας τώρα. Σε πολύ λίγο θα αρχίσουμε να βαδίζουμε τον κοινό μας δρόμο. Ένα χρόνο θα είμαστε μαζί και βλέπω στα μάτια τους την αγαλλίαση που τα έχω αποδεχτεί και μάλιστα χαμογελώντας.

Λες και μπορούσα να κάνω κι αλλιώς!!!