Η εισήγησή μου στην παρουσίαση της ποιητικής συλλογής 

«Άγγελοι του Αρχιπελάγους» του Χρήστου Νομικού

«Άγγελοι του αρχιπελάγους» -  3 Ιουλίου 2018

Μοιάζει με πλεούμενο το βιβλίο αυτό. 

Με σκαρί αγέρωχο, ομορφόχτιστο, δικάταρτη γολέτα.

Με το μελτέμι να σφυρίζει στ’ άλμπουρα

και την γοργόνα Παναγιά σκαλισμένη στην πλώρη.

Να ορθώνεται περήφανο πάνω από το αιγαιοπελαγίτικο κύμα με ρότα σταθερή, τις Κυκλάδες, και τελικό προορισμό κι Ιθάκη την Αμοργό - συντροφευμένο πάντα από την Γυναίκα που σημάδεψε την μοίρα του καπετάνιου του.

Με γλώσσα ρέουσα, με συναισθήματα δυνατά, με λέξεις όμορφα διαλεγμένες ο Χρήστος Νομικός μας καλεί σε ένα ταξίδι στο Αιγαίο και στην ψυχή του - γιατί είναι κατάθεση ψυχής ετούτα τα ποιήματα. Με ομοιοκαταληξία τα περισσότερα, άλλοτε ζευγαρωτή, άλλοτε πλεχτή κι άλλοτε σταυρωτή, ακούγονται σαν μουσική, σαν τραγούδι που σιγοσφυρίζουν οι γλάροι… ή το κύμα στ’ ακρογιάλι… ή ο μαΐστρος στα ολάνοιχτα πανιά.

Με μικρές αποκλίσεις, δύο οι κύριοι άξονες που οδηγούν τα βήματα του ποιητή. Ο πρώτος έχει να κάνει με την μεγάλη του αγάπη - την Αμοργό. Νησί πανέμορφο, χιλιοτραγουδισμένο, ταξιδεύει αιώνες τώρα στο μπλε βαθύ του Αιγαίου.

Ο δεύτερος έχει να κάνει με μια άλλη μεγάλη του αγάπη - την Γυναίκα. Την Γυναίκα-ιδέα, την Γυναίκα- όνειρο, την Γυναίκα-μούσα. Ολάκερη η ποιητική συλλογή του είναι αφιερωμένη σε τούτες τις δυο αγάπες - αξεδιάλυτο ποια κατέχει την κυρίαρχη θέση στην καρδιά του.

Ο Χρήστος Νομικός λατρεύει το νησί του. Λατρεύει κάθε του λιμάνι, κάθε του πέτρα τραχιά, κάθε του βότσαλο στρογγυλεμένο από το κύμα στ’ ακρογιάλι. Κι αυτή του η αγάπη αναβλύζει, λες, σε κάθε λέξη που έχει να κάνει με την Αμοργό. Διάχυτη η νοσταλγία, ακατάλυτος ο δεσμός, ολοφάνερη η λαχτάρα να βρεθεί κοντά της.

«Ταξιδευτής των πόθων κι οδηγός

Σ’ ένα καράβι που το λένε «Αμοργός» (67)

μας λέει, και συνεχίζει

«Κι όταν το πέλαο η Παναγιά

Κρατήσει στην ποδιά της» (48)

εκείνος θα την αναζητά με καημό

«Αχ πατρίδα μου πώς θάσαι μοναχή

Τούτη τη νύχτα που γεμίζει το μπουγάζι» (23)

Χρόνια κρατά ετούτη η αναζήτηση

«Σ’ ένα ταξίδι σ’ έναν έρημο γιαλό

Νέος ξεκίνησα και τώρα φτάνω γέρος» (63)

Μα εκείνον δεν τον νοιάζει ο χρόνος που διαβαίνει -φτάνει να την εύρει, να μείνει για πάντα σιμά της

«Κι όταν θα σβήσει μιαν αυγή της ζήσης το μελάνι

Τότε θα πω σ’ όλους αυτούς που λεν πως μ’ αγαπούν

Τη στάχτη να σκορπίσουνε σ’ ένα παλιό λιμάνι

Τα ξωτικά της θάλασσας νάρθουν για να με βρουν» (28)

Γιατί, καθώς μας εξομολογείται,

«Χίλιες νυχτιές ξοδέψαμε

Για νάχουμε μια μέρα» (76)

Και ταξιδεύει ανάμεσα σε αγάπες εφήμερες, περαστικές, αναζητώντας την δικιά του Ιθάκη, την Αμοργό του

«Κι όταν σ’ αντάμωσα εγώ

Στης λήθης την ανέμη

Σε πήραν οι ανέμοι

Ξανά στην Αμοργό» (57)

Και την αναζητά με πάθος - κι ας έχει στην άκρη του μυαλού του πως ίσως δεν την εύρει ποτέ

«Μια Κυριακή απόγευμα

Μου πήραν την Ιθάκη» (90)

Ή πως θα συναπαντήσει μοναχά ναυάγια

«Ναυάγια στις άκρες των βλεφάρων

Δεν είδατε τα σήματα των φάρων» (26)

Η Αγάπη, η ιδέα της, η πεμπτουσία του Έρωτα, είναι η κινητήριος δύναμη σε τούτο το ιστιοφόρο που πότισε η αλμύρα του πελάγου μαζί με την αλμύρα από το δάκρυ το κρυφό για μιαν αγάπη γήινη, ξανθιά, ανεκπλήρωτη - γιατί, καθώς αναφέραμε και προηγούμενα, ο Χρήστος Νομικός λατρεύει, εκτός από την Αμοργό, και τη Γυναίκα.

Την γυναίκα που αγάπησε και τον αγάπησε κι αυτή.

«Πήγαινε νάβρεις μια ξανθή

Να πεις πως περιμένω» (14)

Την γυναίκα που συντρόφευε τη σκέψη του στο ατέλειωτο ταξίδι για την Ιθάκη

«Έναν γιαλό που στη ματιά σου είδα

Μια χαραυγή απ’ τη γλυκιά πατρίδα» (15)

Την γυναίκα που τον πρόδωσε

«Ρώτα πού πήγε η ηλιαχτίδα

Αυτή που στην ψυχή της είδα» (32)

Που, ωστόσο, δεν έπαψε να ονειρεύεται

«Θα μοιραστώ στη δύση ένα αστέρι

όπως αυτό που βλέπαμε μαζί» (79)

Κι ας μην βρίσκει ανταπόκριση - εκείνος θα είναι πάντα εκεί

«Στάχτη στα μάτια σου θα γίνω

βλέμμα στο βλέμμα σου θα μείνω» (40)

Ακόμα κι αν ανάλγητα εκείνη του φερθεί

«Κι όμως σου κράταγα το χέρι

Όταν χτυπούσε το μαχαίρι» (86)

Γιατί η Αμοργιανή νησιωτοπούλα χαράκωσε για πάντα την ψυχή του

«Νησιωτοπούλα Αμοργιανή

Ξανθιά γαλανομάτα

Τη νύχτα μου τη σκοτεινή

Εσκόρπισες στη στράτα» (17)

Μοιάζει με πλεούμενο το βιβλίο αυτό. 

Με σκαρί αγέρωχο, ομορφόχτιστο, δικάταρτη γολέτα.

Με το μελτέμι να σφυρίζει στ’ άλμπουρα και την γοργόνα Παναγιά σκαλισμένη στην πλώρη.

Κι εμείς, συνταξιδιώτες σε τούτο το ταξίδι του ονείρου, άλλοτε ορθοί στην πλώρη  με τη ματιά καρφωμένη στην άκρη του ορίζοντα να αναζητά την Αμοργό κι άλλοτε γερμένοι στην πρύμνη να αναπολούμε αγάπες που χάθηκαν κι άλλες που μας προσμένουν κάτω από ένα φεγγαρόφωτο να χαράζει ασημένια μονοπάτια στο  μπλε μαβί των κυκλαδίτικων νερών, αρμενίζουμε μεσοπέλαγα συντροφιά με τα γλαροπούλια και τους μοναδικούς στίχους του Χρήστου Νομικού, τους ποτισμένους θαλασσινή αλμύρα και πελαγίσια ανασεμιά!

Καλό μας ταξίδι φίλοι μου!