Οι άθλοι του Ηρακλή

Η οικογένεια

Πήρα μεγάλη σύγχιση σήμερα γιατί ήρθε ο Ρόμπι και μου είπε «ξέρεις μικρέ ότι σήμερα κλείνουν τρεις μήνες που είσαι σπίτι μας;» κι εγώ του απάντησα «χα χα δεν ξέρεις να μετράς  γιατί η μαμά είπε πως είμαι 4,5 μηνών άρα είμαι και 4,5 μήνες στο σπίτι» κι εκείνος με κοίταξε για λίγο σκεφτικός και μετά είπε «ΟΚ, θεωρώ πως είσαι αρκετά μεγάλος για να μάθεις την αλήθεια» και μετά άρχισε να μου λέει ότι δεν γεννήθηκα εδώ αλλά με βρήκε η μάνα όταν ήμουν 1,5 μηνός κουταβάκι να τριγυρίζω σαν χαμένο στους δρόμους γιατί κάποιοι κακοί άνθρωποι με είχαν πάρει από την πραγματική μου μαμά και με είχαν παρατήσει στην ερημιά κι εγώ έβαλα τα κλάματα γιατί θυμήθηκα πολύ θολά μια μεγάλη ζεστή μαύρη μαλλιαρή αγκαλιά και εγώ χωμένος μέσα να πίνω γάλα μαζί με κάτι άλλα μικρά πολύ μικρά μωράκια σαν κι εμένα και μετά κάπως βρέθηκα μόνος μου στο δρόμο και ήμουν πολύ κουρασμένος και τρομαγμένος και πεινούσα πολύ και το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι η αγκαλιά της μαμάς Βάσως που δεν είναι ούτε μαύρη ούτε μαλλιαρή (έτσι κι αλλιώς η μάνα έχει πολύ λίγα μαλλιά, μόνο στο κεφάλι της, και είναι κόκκινα, όχι μαύρα) κι έκλαιγα επίσης  επειδή μου ήρθε απότομο που δεν είμαι πραγματικό παιδί της μαμάς και του μπαμπά μου κι εκεί ο Ρόμπι ψευτογέλασε και μου  είπε γλυκά «βρε κουτέα πώς θα μπορούσε να γίνει αυτό αφού εμείς είμαστε σκυλιά κι εκείνοι άνθρωποι» και μου αποκάλυψε κάτι που με συντάραξε ότι, λέει, και ο ίδιος και όλα τα αδέρφια μου, τα άλλα 4 σκυλιά και τα 10 γατιά της οικογένειας, είμαστε υιοθετημένα και ότι μας βρήκε όλα η μάνα στο δρόμο παρατημένα και μερικά τραυματισμένα ή πολύ άρρωστα και μας πήρε στην αγκαλιά της και μας έφερε στο σπίτι και τότε εγώ σταμάτησα να κλαίω κι ένιωσα να την αγαπώ ακόμα πιο πολύ γιατί, όπως είπε κι ο σοφός βούδας αδελφός μου,  γονείς δεν είναι μόνο εκείνοι που σε φέρνουν στον κόσμο αλλά, κυρίως, εκείνοι που σε αγκαλιάζουν με αγάπη και σε μεγαλώνουν με στοργή και φροντίδα κι έτσι παρηγορήθηκα λιγάκι από το σοκ που δεν είμαι πραγματικό τους παιδί και τι σημασία έχει αυτό αφού με αγαπούν και τους αγαπώ τόσο πολύ κι ο Ρόμπι άπλωσε την πατουσάρα του και μου σκούπισε το τελευταίο δάκρυ και μετά με άφησε, όπως παλιά που ήμουν μωρό,  να χωθώ στην αγκαλιά του που είναι κι αυτή πολύ μεγάλη και ζεστή και κοιμηθήκαμε έτσι αγκαλίτσα και καθόλου δεν είμαι πια στενοχωρημένος…