Πέμπτη 26 Οκτωβρίου 2017




Είδα ψες βράδυ ένα παιδί


Είδα ψες βράδυ ένα παιδί
προσφυγόπουλο στη Χίο
θάταν δε θάταν 8 χρόνων
μ' ένα κίτρινο αδιάβροχο
να φυλαχτεί απ' τη βροχή
και κουκούλα που τούκρυβε το πρόσωπο
θελημένα ή αθέλητα, δεν ξέρω
πάσχιζε να περάσει πάνω από τις λάσπες
και τους νερόλακκους
με τα λιγνά του πόδια να πλέουν
μέσα σ' ένα ζευγάρι παλιά αθλητικά παπούτσια
πολλά νούμερα πιο μεγάλα
κι όλο κολλούσαν τα παπούτσια στις λάσπες
κι όλο ξέφευγαν τα λιγνά του πόδια
και τσαλαβουτούσαν στα νερά
κι εκείνο τα μάζευε
και τα ξαναφορούσε
γιατί ετούτα είχε μοναχά
τα παλιά μεγάλα αθλητικά που του έπλεαν
κι έμεινε η ματιά
κι η σκέψη
κι η θλίψη μου
πάνω σ' αυτά τα πόδια τα λιγνά
και στα παπούτσια τα πολλά νούμερα πιο μεγάλα
που κόλλαγαν στη λάσπη...




Τρίτη 10 Οκτωβρίου 2017


Τα γυαλιά και το ποτήρι
(μικρά θαύματα)

Δεν ήταν η πρώτη φορά που τα έχανα. Τα γυαλιά μου. Αν και πολυεστιακά, φτιαγμένα υποτίθεται για συνεχή χρήση, με το που κλείνω το λάπτοπ τα βγάζω (δεν τα ανέχομαι στο πρόσωπό μου αν δεν είναι απόλυτη ανάγκη) και τα αφήνω -πού αλήθεια; Οπουδήποτε, στα πιο απίθανα μέρη, μιας και η κίνηση είναι αυτόματη και σπανίως καταγράφεται στη μνήμη -στο ψυγείο, στην τηλεόραση, στην ψησταριά όπου ταΐζω τα γατιά, στη βρύση της αυλής, στη μάντρα του κήπου, στο πεζούλι του φούρνου, παντού. Αποτέλεσμα; Να τα χάνω συχνά πυκνά και να ψάχνω με τις ώρες να τα βρω.

Αυτή τη φορά όμως τα έχασα για τα καλά. Δυο μέρες άφαντα, φάγαμε τον τόπο με τον άντρα μου, τίποτε. Άνοιξα ντουλάπες, συρτάρια, κοίταξα κάτω από τα κρεβάτια -μηδέν εις το πηλίκον. Το πήρα απόφαση ότι πήγαν οριστικά στα «απολεσθέντα» κι ότι θα πρέπει να φτιάξω καινούργια όταν, σε συζήτηση με την αγαπημένη μου φιλενάδα, μου είπε να κάνω την ευχή με το ποτήρι. Να πάρω ένα γυάλινο ποτήρι, να ψιθυρίσω μέσα «θέλω να βρω τα γυαλιά μου», να το ακουμπήσω ανάποδα και να περιμένω -και θα τα βρω.

Είμαι ορθολογίστρια και αρκετά σκεπτικίστρια, με ξέρετε, και κάτι τέτοια μεταφυσικά τα αντιμετωπίζω με κάποια επιφύλαξη. Ωστόσο αυτή τη φορά κάτι μίλησε μέσα μου όχι με την έννοια «και τι έχω να χάσω» αλλά με την έννοια «κι όμως δοκίμασε, γίνονται μικρά θαύματα» όπως πιστεύει ακράδαντα η φίλη μου -και το έκανα.

Σχολιάστε το όπως θέλετε, φίλοι μου -αλλά μετά από καμιά ώρα, καθώς πάλευα με μια πρίζα κάτω από το γραφείο (όπου είχα ΗΔΗ ψάξει) είδα τα γυαλιά δίπλα σε ένα μπαουλάκι που έχω εκεί να με κοιτάζουν κοροϊδευτικά και να μου λένε «Έι, μανδάμ! Εδώ είμαστε καλέ, δεν μας βλέπεις;» -κι έμεινα άναυδη να τα κοιτάζω κι εγώ μη πιστεύοντας καλά καλά ότι τα είχα βρει και είχα γλιτώσει την ταλαιπωρία (και τα έξοδα βεβαίως) του να φτιάξω καινούργια!

Να είσαι καλά, φιλενάδα μου αγαπημένη -τα μικρά θαύματα πράγματι συμβαίνουν αρκεί να έχουμε τα μάτια της ψυχής μας ανοιχτά για να τα δούμε και το νου μας δεκτικό στο «κάτι παραπέρα» από την τετράγωνη λογική!