Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΟΥ ΣΤΗΝ ΜΑΙΡΗ ΚΟΛΟΒΟΥ – 24/1/2019

Μιλήσαμε για πολλά. Για το «Βαλς», τις «Μούσες» και την υπό έκδοση «Δωροθέα» - πώς γράφτηκαν, τι πραγματεύονται, για την συνεργασία μου με τις Εκδόσεις ΠΝΟΗ. Για τα «Αποτυπώματα» και τα ποιήματα που διαβάσαμε και  τις «Φρίντα & Βικτώρια», την νουβέλα που γράψαμε μαζί με την αγαπημένη μου Φώφη Walter Κυρλίδου. Για τους «Άθλους του Ηρακλή» που τόσο αγαπήσατε και την ζωή μας με τα τετράποδα της οικογένειας. Για τον αγώνα που κάνουμε οι φιλόζωοι να προστατεύσουμε και να περιθάλψουμε τα αδέσποτα.

Μιλήσαμε για τα παιδικά μου χρόνια στην Βέροια, την πατρίδα της καρδιάς μου, και για το πώς γεννήθηκε η αγάπη μου για το διάβασμα που εξελίχθηκε στην αγάπη μου για το γράψιμο. Για την πορεία μου στον χώρο της Ιατρικής και, μετέπειτα, της συγγραφής. Για την βαθιά μου πεποίθηση ότι η κάθε μέρα είναι πολύτιμη και πρέπει να την ζούμε γεμάτα.

Μιλήσαμε για τον άντρα μου, τον γιατρό Μανώλη Αναστασίου, και το σπουδαίο έργο που παράγεται στην Μονάδα Πόνου του «Θριάσιου»  Νοσοκομείου για την ανακούφιση του χρόνιου πόνου. Για τα παιδιά μας που ζουν στο εξωτερικό. Για τα δυο μας εγγόνια που μεγαλώνουν στην Ελβετία και για το τρίτο, το μελλούμενο, που θα γεννηθεί στην Αγγλία στις αρχές του καλοκαιριού.

Μαίρη  μου σ' ευχαριστώ από καρδιάς για την τόσο όμορφη και τόσο -κυρίως- ευχάριστη κουβέντα μας! Υπήρξες εξαιρετική οικοδέσποινα, πραγματικά την απόλαυσα την συζήτησή μας κι εύχομαι καλή συνέχεια στην εκπομπή σου και πάντα επιτυχίες! 

https://l.facebook.com/l.php?u=https%3A%2F%2Fwww.mixcloud.com%2F%CE%BC%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B7-%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B2%CE%BF%CF%8D%2F%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%85%CE%BE%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CF%85%2F%3Ffbclid%3DIwAR1DhZDAejtLh3uP6dgGgNbMXxEf1bUMKXX9tulmstq7xO8ASNVpsWUYEl4&h=AT1396aUcrrTdV5Sp_cKSGJjhfeAz1V_qX1XqkN7QBrZnJDr4S-AGpV8T4Gp4mMuibPwiyavTgfIik0EyZNsSRY9GNl6A62mYXBIg8_nzEC4J9ctMU3y3ZCVFyv-KsspK76F 

Οι άθλοι του Ηρακλή

Το βιβλίο

Για πολύ καιρό δεν μπορούσα να καταλάβω πού πάει και βρίσκει η μάνα όλα αυτά τα βιβλία και κυρίως τι τα θέλει και τα αραδιάζει σε κάτι ράφια και κάθε τόσο τραβάει κι από ένα και το βάζει στο κομοδίνο δίπλα στο κρεβάτι της και μετά από λίγες μέρες το ξαναβάζει πίσω και φέρνει ένα άλλο κι αν είναι να τα πηγαινοφέρνει στα ράφια γιατί δεν τα βάζει όλα μαζί στο κομοδίνο να κάνει κι έναν πύργο και να παίρνω φόρα εγώ και να τον κουτουλάω και να πέφτουν όοολα καταγής και να κάνουμε χαμό από τα γέλια κι όταν τα είπα όλα αυτά στον Ρόμπι μου είπε να μη λέω βλακείες κι ότι η μάνα τα διαβάζει όλα αυτά τα βιβλία και μένω εγώ παγωτό, τι διαβάζει από δαύτα που δεν έχουν ούτε ζωγραφιές ούτε χρωματιστά γράμματα, και πήγα σιγά σιγά και βούτηξα αυτό που είχε στο κομοδίνο, κάπιοιυ κυρίου Τόλη, κι έτρεξα στην αυλή να το κοιτάξω με την ησυχία μου μπας και καταλάβω τι του βρίσκει και τι να σας πω, δεν καταλάβαινα τίποτε, καθόλου εικόνες και ζωγραφιές μόνο γράμματα και γράμματα και κι όλα μαύρα κι άραχλα και μικρούλια, γι αυτό βάζει η μάνα τα γυαλιά να τα διαβάσει, και μετά σκέφτηκα ότι μάλλον τα μάτια της χάλασαν από το πολύ το διάβασμα και ξαφνικά νευρίασα πολύ με τα παλιοβιβλία που χάλασαν τα μάτια της μάνας και κάνω μια χραπ! και σκίζω το εξώφυλλο κι αρχίζω να μασουλάω τις από μέσα σελίδες και τότε βγήκε η μάνα και με είδε κι εγώ έμεινα κάγκελο με τα χαρτιά να κρέμονται από τα δόντια μου και είπα, τώρα την έβαψες μάγκα, θα φας μεγάλη τιμωρία, αλλά εκείνη με πλησίασε πολύ θλιμμένη και αμίλητη, μου πήρε το βιβλίο από τα δόντια και μου είπε λυπημένα γιατί το έκανες αυτό Ηρακλάκο μου που ήθελα να το διαβάσω το βιβλίο, ποτέ δεν χαλάμε τα βιβλία γιατί μας ταξιδεύουν σε όμορφα μέρη και ξαναμένω παγωτό, πως μας ταξιδεύουν δηλαδή, ούτε ρόδες έχουν ούτε φτερά να είναι αεροπλάνα ούτε και καράβια και την κοίταξα ύποπτα μπας και με δουλεύει αλλά εκείνη κατάλαβε την απορία μου γιατί όλα τα καταλαβαίνει κι όλα τα ξέρει η μάνα και μου είπε ότι όταν διαβάζουμε μια ιστορία τότε γνωρίζουμε και τους ανθρώπους που είναι μέσα σ’ αυτή και τους αγαπάμε και ταξιδεύουμε μαζί τους και ζούμε τις περιπέτειές τους και χαιρόμαστε όταν χαίρονται και κλαίμε όταν στενοχωριούνται κι εγώ είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό σαν χάχας που ένα βιβλίο μπορεί να κάνει τόσα σπουδαία και θαυμαστά αλλά και πάλι δεν με είχε πείσει εντελώς, είμαι και κομμάτι καχύποπτος και τζαναμπέτης που λέει κι ο Βούδας, και τότε η μάνα, που είπαμε όλα τα καταλαβαίνει, μου έδωσε να διαβάσω ένα πολύ όμορφο βιβλίο που το διάβαζε εκείνη στα δικά της τα παιδάκια, τα αδέλφια μου τον Παναγιώτη και τον Κωσταντή όταν ήταν μικρά, και μου άρεσε τόσο πολύ (δεν το έφαγα βέβαια!) που μου είπε ότι θα πάει σε ένα μέρος που το λένε πνοη να ζητήσει από μια κυρία Κάκια να της ξαναδώσει το βιβλίο που έφαγα και μαζί και κάτι άλλα βιβλία που είναι για μικρά παιδιά και που τα έχει κιόλας πάει στα ανθρωποκουταβάκια εγγονάκια της στην Γενεύη και τώρα θα τα ξαναπάρει να τα διαβάζω εγώ  και το τι χάρηκα δεν λέγεται που θα έχω πολλά δικά μου καταδικά μου βιβλία με ζωγραφιές και κάθε βιβλίο που θα τελειώνω θα σας λέω την ιστορία του για να αγαπήσετε κι εσείς πολύ το διάβασμα που μπορεί και μας ταξιδεύει - όσοι δεν το αγαπάτε κιόλας!!!

Οι τρεις μάγοι

Στην οικογένεια είχαμε έναν μπάρμπα (ας είναι αναπαυμένος) που μας έπαιρνε οποιαδήποτε ώρα της ημέρας, ακόμη και τα μαύρα μεσάνυχτα, να του πούμε πώς έλεγαν τους τρεις μάγους αλλιώς δεν μπορούσε να ησυχάσει - και την νύχτα  να κοιμηθεί. Πάντα θυμόταν τους δύο και του ξέφευγε ο τρίτος, διαφορετικός κάθε φορά, κι εμείς υπομονετικά και χαμογελώντας του τον θυμίζαμε - και ηρεμούσε. Έτσι ο Κάσπαρ, ο Μελχιόρ και ο Βαλτάσαρ καταγράφηκαν ανεξίτηλα στη μνήμη μας, έγιναν σχεδόν συγγενείς μας.

Αν ο κύριος Alz  μου χτυπήσει κάποτε (ελπίζω ποτέ) την πόρτα, ίσως θα είναι οι μόνοι που θα θυμάμαι!

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Αφορμή στάθηκε ένα άρθρο που μου έστειλε αγαπημένη φίλη, παρακάτω σας έχω το link - και για όσους βαριέστε να το διαβάσετε, σας έχω επιγραμματικά «τα 9 συμπτώματα ενδεικτικά της νόσου του Αλτσχάιμερ»

1. Δυσκολεύεστε να θυμηθείτε πράγματα.

2. Δυσκολεύεστε να βρείτε τις σωστές λέξεις.

3. Δυσκολεύεστε να ολοκληρώσετε τις καθημερινές δραστηριότητες.

4. Δυσκολεύεστε με τα οικονομικά.

5. Χάνετε τον δρόμο σας.

6. Χάνετε επαφή.

7. Ξεχνάτε που έχετε αφήσει πράγματα.

8. Αλλαγές στην προσωπικότητα και/ή στη διάθεση.

9. Απάθεια.

Προσωπικά εντόπισα το (1) και το (7) - όχι ότι έσκασα και πολύ, αναμενόμενες οι «εκπτώσεις» καθώς κυλά ο χρόνος.

Ζόρικο να ξεχνάς. Όχι μόνο για τον καθ΄αυτόν  εκνευρισμό που σου προκαλεί εκείνο το «πώς τον λέγαν ρε γμτ εκείνον τον συμφοιτητή που το ’παιζε Τσε Γκεβάρα του γλυκού νερού» αλλά κυρίως γιατί σαν να ψυχανεμίζεσαι πως ο κύριος Alz  σου χτυπά την πόρτα  κι εσύ κάθεσαι από πίσω της  με την πλάτη κόντρα και τα πόδια στυλωμένα στο πάτωμα.

Κι αρχίζεις να ψάχνεις μανιωδώς στον Γκούγκλη τα σχετικά άρθρα. Κι όσο διαβάζεις, τόσο μπερδεύεσαι χειρότερα… και καταλήγεις να αμφιβάλεις για το IQ σου και για το κατά πόσο μπορείς να αξιολογήσεις τα σημεία (και τέρατα…) που εντοπίζεις στην συμπεριφορά σου και που μπορεί και να υποδηλώνουν ότι το «τοκ τοκ» που ακούς είναι ύποπτο και καλά κάνεις και τα στυλώνεις πίσω από την πόρτα - χωρίς αποτέλεσμα, εννοείται. Το σημαντικό είναι να κρατάς το μυαλό (όπως και το σώμα σου εξ άλλου) σε κίνηση, σε εγρήγορση, σε συνεχή δραστηριότητα. Από κει και μετά ό,τι έχουν αποφασίσει οι τρεις σου Μοίρες που σε μοίραναν στην κούνια -ό,τι γράφει δεν ξεγράφει!

Να είστε όλοι πάντα καλά - και μακριά από συναπαντήματα με τον κύριο Alz!

https://l.facebook.com/l.php?u=https%3A%2F%2Fwww.tipchasers.com%2Fel%2F9-symptoms-indicate-alzheimer-disease%2F2%2F%3Ffbclid%3DIwAR2TbBWG3fuD2GI5OiQvUzITxN6m5bJv9gpHt43dlQ3x9DYb2Zj9KqCi2GA&h=AT0-tRsJPZd3ClqCChSHfvO75XXD8m8j18xwZx-V6g331FSm-UPBafOt7kbWk-5992AQqEbDixTVRAzuWy4FnD7YWHEnrCyNfBRoZvgcsEi4U4F3HgVQmgghhyHuodkbwBEZ

Οι άθλοι του Ηρακλή

Τα αστραπόβροντα

Το ξέρω πως το ξέρετε πως είμαι ατρόμητος και παλικάρι και δεν αφήνω σκύλο για σκύλο να περάσει έξω από τη μάντρα μας χωρίς να τον προγκήξω και είμαι και πολύ άγριος φύλακας και για αυτό προβληματίστηκα αν έπρεπε να σας πω τον καημό μου μπας και χάσετε δηλαδή την καλή ιδέα που έχετε για την λεβεντιά μου αλλά μετά σκέφτηκα ότι όλοι έχουμε δικαίωμα να έχουμε τις αδυναμίες μας και δεν πα να πει αυτό ότι θα μας κρίνουν οι φίλοι μας από ένα μας ελάττωμα γιατί αν είναι έτσι τότε δεν είναι αληθινοί μας φίλοι αλλά μας το παίζουν καλοί οπότε και γιατί να συγχιζόμαστε αφού δεν το αξίζουν και πάλι με έπιασε η πάρλα, είναι που είμαι και ταραγμένος, και θα περάσω αμέσως στο παρασύνθημα που λέει κι ο μπαμπάς στη μάνα όταν την πιάνει η φλυαρία και το πάει μέσω Καπερναούμ -και πού είναι αυτό δεν ξέρω- αλλά το παρασύνθημα είναι ότι παλικάρι ξεπαλικάρι εγώ τα φοβάμαι τα αστραπόβροντα και ορίστε, το είπα και αμαρτίαν ουκ έχω (κάπου το άκουσα αυτό) και μιας και το κουτούρησα θα σας τα πω όλα, δεν τις μπορώ καθόλου τις βροντές και με πιάνει ένα κάτι σαν τρομάρα και θέλω να κρυφτώ και πού να κρυφτώ κοτζάμου θερίο οπότε χώνομαι κι εγώ κάτω από το τραπέζι που έχουν η μαμά κι ο μπαμπάς τα λάπτοπ κι είναι μια χαρά εκεί, έχω μια σκεπή βρε αδερφέ πάνω από το κεφάλι μου σε περίπτωση που πέσει κανας κεραυνός κι είναι και το τζάκι δίπλα και παρηγοριέμαι αλλά το πιο βασικό είναι που ακουμπάω στα πόδια της μάνας που όλο γράφει και γράφει κι έχει βιδωθεί στην καρέκλα και φωνάζει ο μπαμπάς άντε να φάμε καμιά φορά κι όταν είμαι στο καταφύγιό μου καθόλου δεν με πειράζει να βροντάει και να αστράφτει γιατί νοιώθω ασφάλεια δίπλα στη μάνα κι ας μην μπορώ να καταλάβω γιατί τόσος σαματάς εκεί ψηλά στον ουρανό, θα μπορούσε να βρέχει χωρίς να γίνεται τόση φασαρία, ήσυχα και διακριτικά κι όχι να κάνει τον κατακλυσμό του Νώε -που δεν ξέρω και ποιος είναι αυτός αλλά τον μελετάει η μάνα κάθε που βρέχει του σκοτωμού, κάποιος γνωστός της θα είναι- κι ας με κοιτάζει  κοροϊδευτικά ο Ρόμπι που τίποτε δεν τον τρομάζει και κάθεται αραχτός σαν Βούδας στο κρεβάτι και τον μαλώνει η μάνα που με κοροϊδεύει και μια φορά του είπε πως μπορεί όταν ήμουνα πολύ μωρό και μοναχούλι μου στον δρόμο, πριν με πάρει εκείνη αγκαλιά και με φέρει σπίτι, να με βρήκε καμιά πολύ δυνατή βροχή και να κατατρόμαξα και να μου έμεινε ψυχικό τραύμα από τότε και αυτό ακριβώς είναι, το ξέρω κι ας μην το θυμάμαι κι ας μην πολυκαταλαβαίνω κιόλας τι είναι αυτό, έχω ψυχικό τραύμα με τις βροντές και γι αυτό κρύβομαι κάτω από το τραπέζι και πριν με κοροϊδέψει και κανένας σας να σκεφτεί αν έχει κι ο ίδιος ψυχικά τραύματα και φόβους και εν πάση περιπτώσει όποιος με κοροϊδέψει δεν είναι φίλος μου και πάει και τέλειωσε, τέλειωσαν κι οι βροντές στο μεταξύ και θα ξεμυτίσω από την κρυψώνα μου να πάω να τσιμπήσω κάτι και καλή όρεξη και σε σας και καληνύχτα να έχετε χωρίς αστραπόβροντα!

Σύννεφα άτια *

Σμιλεμένα σε μπλε γκρίζο ατσάλι 

Από χέρι αόρατου γλύπτη 

Καλπάζουν σ’ αέναο ταξίδι 

Σαν άτια αφηνιασμένα

Σαρώνοντας στο πέρασμά τους 

Θάλασσα κι ουρανό

Καθώς κυνηγούν οργισμένα 

Το άπιαστο παιχνίδισμα

Του ανέμου

*Από την 2η ποιητική συλλογή μου
"Βουκαμβίλιες και γεράνια"

«Απλοϊκές ιστορίες φτωχών ανθρώπων

& άλλα διηγήματα»

της Κατερίνας Ευαγγέλου-Κίσσα

Τίτλος απόλυτα σαφής και περιγραφικός, ενημερώνει από την πρώτη στιγμή τον αναγνώστη για το περιεχόμενο του βιβλίου που κρατά στα χέρια του. Πρόκειται πράγματι για δύο ενότητες, η κάθε μια με τον δικό της χαρακτήρα και προσανατολισμό, που περιλαμβάνουν ιστορίες δοσμένες με μεράκι, αγάπη και βαθιά γνώση της ανθρώπινης ψυχής, των φωτεινών αλλά και των σκοτεινών, των πιο απόκρυφων πτυχών της.

Στην πρώτη ενότητα, στις «Απλοϊκές ιστορίες» (που μόνο απλοϊκές δεν θα τις έλεγα), η συγγραφέας  μας παίρνει από το χέρι και μας σεργιανίζει σε γνώριμα αγαπημένα της μέρη, στα χωριά του θεσσαλικού κάμπου, και μέσα από φαινομενικά καθημερινές και συνηθισμένες καταστάσεις και γεγονότα μας κάνει κοινωνούς των εθίμων και των συνηθειών του τόπου της με μια δύναμη και καθαρότητα στην γραφή και στην έκφραση που μας γοητεύει και μας παρασύρει να μπούμε μέσα στη ζωή των «φτωχών ανθρώπων» της. Ο αναγνώστης γίνεται αβίαστα μέρος της κάθε ιστορίας, συμπάσχει,  θλίβεται, αιφνιδιάζεται, οργίζεται, απελπίζεται, αναθαρρεύει, αισιοδοξεί, χαίρεται και χαμογελά καθώς η επιδέξια πένα της Κατερίνας Ευαγγέλου-Κίσσα τον οδηγεί στα κρυφά μονοπάτια της ζωής και της ψυχολογίας των ηρωίδων και των ηρώων της. Κάθε ιστορία με την δική της βαρύτητα, με την δική της προσωπικότητα και δύσκολο να κάνεις διακρίσεις - ωστόσο ξεχώρισα και συμπόνεσα την «Βαγγελίτσα», πικράθηκα στην «Νίκη», οργίστηκα και δάκρυσα στην «Μαριγώ», χειροκρότησα την Μάγια στην «Μάγισσα» και αγάπησα τον Αργύρη και τον Νάσο στην «Ταμπακέρα». Κλείνοντας την πρώτη ενότητα να επισημάνω πόσο με εντυπωσίασε η βαθιά γνώση και η επιδέξια χρήση από την συγγραφέα της ντοπιολαλιάς, στοιχείο καθοριστικό του ύφους των ιστοριών και της επιτυχίας στην προσέγγιση των καταστάσεων στις οποίες αναφέρονται.

Περνώντας στο δεύτερο μέρος, στα «Άλλα διηγήματα», η Κατερίνα Ευαγγέλου-Κίσσα  φεύγει από τον τόπο της, διατρέχει διάφορες πόλεις της Ελλάδας και «εισβάλλει» στη ζωή των ανθρώπων της διπλανής μας πόρτας, της υποτιθέμενα ανιαρής και αδιάφορης μιας και δεν απασχολεί πρωτοσέλιδα και ειδήσεις, αλλά που, ωστόσο, παίρνει άλλες διαστάσεις ιδωμένη μέσα από την κοφτερή, διεισδυτική ματιά της συγγραφέως και καταγραμμένη από την ταλαντούχα πένα της. Με την ίδια εναργή, κομψή, ευγενική και ρέουσα γλώσσα μας σκιαγραφεί χαρακτήρες και απλώνει στο χαρτί περίπλοκες καταστάσεις με απρόβλεπτες εξελίξεις, πάντοτε αλλιώτικες και πάντα πρωτότυπες. Άλλοτε τραγικές όπως στο «Σάββατο πρωί», άλλοτε γοητευτικές όπως στο «Χαμάμ» και την ξεχωριστή Φτελιά. Κάποιες φορές με διαστάσεις τρομαχτικές όπως στο «Προξενιό» όπου όλη η συμπάθεια κι η συμπόνια είναι με το μέρος της Κρινιώς ή στην «Νοικοκυρά», όπου καθρεφτιζόμαστε  στον παραμορφωτικό καθρέφτη της Λίτσας και ταυτιζόμαστε με την διαφορετικότητά της. Και κάποτε τρυφερές, ευαίσθητες κι αισιόδοξες όπως στο «Άσε με να σ’ αγαπήσω», όπου η εισβολή της Μαρκέλλας στην καθημερινότητα του ώριμου ήρωα του δίνει ανάσες ζωής.

Ταινίες μικρού μήκους οι ιστορίες της Κατερίνας Ευαγγέλου-Κίσσα μπροστά στα μάτια του αναγνώστη, άλλοτε ασπρόμαυρες κι άλλοτε πολύχρωμες - και θα μπορούσαν κάλλιστα να γίνουν προς τέρψη, προβληματισμό αλλά και ένα αίσθημα δικαίωσης των θεατών τους. Γιατί είναι ζεστές, αληθινές, βαθιά ανθρώπινες και όλες, μα όλες, έχουν μια μικρότερη ή μεγαλύτερη ηλιαχτίδα φυλαγμένη για το τέλος.

Κατερίνα μου, φίλη μου αγαπημένη, τα πιο θερμά μου συγχαρητήρια για τούτο το εξαιρετικό σου πόνημα που ταξίδεψε μαζί μου στην πρόσφατη επίσκεψή μου στην Ελβετία και με ταξίδεψε με τη σειρά του στους όμορφους κόσμους της ευγενικής σου ψυχής και της ταλαντούχας σου γραφής - σ’ ευχαριστώ πολύ γι αυτό!

Να είναι πάντα καλοτάξιδες οι «Ιστορίες» σου στις καρδιές των φίλων αναγνωστών σου!

Χιόνι *

Σςςςς... μη μιλάς

Θα σκορπίσεις το χιόνι

Θα ταράξεις τη γαλήνη

Θα ραγίσεις τη σιωπή

Κι έχει τόση γλύκα 

Τούτο το χλωμό δείλι

Κι έχει τόση ανάγκη 

Από γαλήνη η ψυχή

Σςςςς...μη μιλάς

Αφουγκράσου μόνο

Τον ήχο 

Της σιωπής…

*Από την 2^η ποιητική μου συλλογή «Βουκαμβίλιες και γεράνια»