Πέμπτη 28 Ιουνίου 2018


Λεωφορείο η νοσταλγία!

Νησί Ημαθίας, δεκαετία του ’50. Πιτσιρίκα εγώ. Τα καινούργια λεωφορεία ο σύνδεσμός μας με τον έξω κόσμο - Βέροια και Θεσσαλονίκη.

Επίσκεψη στη Βέροια για ψώνια και βόλτα, επίσκεψη στη Θεσσαλονίκη για να δούμε την γιαγιά Ελένη και τον παππού Νίκο. Με το μέτωπο στο τζάμι έβλεπα μαγεμένη να περνούν από μπροστά μου όλα τα θαυμαστά. Τα καβάκια σε ατέλειωτες σειρές στα χωράφια. Το κανάλι 66. Τον Λουδία ποταμό. Την γέφυρα του Αξιού. Το απρόσεχτο τρακτέρ που έβγαινε από τον χωματόδρομο στη δημοσιά και το σταματούσε η διαπεραστική κόρνα. Τις αγελάδες που έβοσκαν αμέριμνες. Τα χωριά που διασχίζαμε - Βρυσάκι, Γιδάς, Καμποχώρι, Μακροχώρι  - και που τα διασχίζω με την ίδια συγκίνηση κάθε που ανεβαίνω για προσκύνημα στην πατρίδα της καρδιάς μου! Πόσες αναμνήσεις…

Ευχαριστώ θερμά τον Παναγιώτη Ζέρβα, διαχειριστή της σελίδας «Παλιές φωτογραφίες της Βέροιας» και την οικογένεια Ελευθεριάδη για την παραχώρηση της φωτογραφίας και την όμορφη νοσταλγική αναδρομή!

Τετάρτη 27 Ιουνίου 2018


Οι άθλοι του Ηρακλή
Το κρεβάτι

Κι αυτή η μάνα μου τι βιάζεται και τα ξεφουρνίζει όλα και σας είπε που κοιμάμαι στο κρεβάτι αφού ήθελα να σας τα πω εγώ γιατί είναι μεγάλη κατάκτηση αυτό για μένα και το παλεύω τόσο καιρό αλλά ήταν κοντά τα ποδαράκια μου και δεν μπορούσα να ανέβω - όχι ότι δεν με άφηνε δηλαδή η μάνα για να μην την αδικούμε κιόλας αφού αφήνει τον Ρόμπι που είναι και τεράστιος και πιάνει ενάμισυ κρεβάτι και τον Σπίθα και τον Λέστερ κι όλο το γατομάνι κι εγώ ζήλευα αλλά το είχα πάρει απόφαση ότι θα είμαι για πάντα κοντός και δεν θα ανέβω ποτέ μέχρι που προχτές στην Άνδρο ανέβηκα στον καναπέ μια χαρά και πολύ το χάρηκα που κανένας δεν με μάλωσε και είπα στον εαυτό μου «Ηρακλή είσαι και πολύ μεγάλος και μάλλον θα το καταφέρεις και το κρεβάτι» κι όταν γυρίσαμε εδώ στο Λαγονήσι έβαλα μια φουλάρα και πήδηξα επάνω τόσο εύκολα που ξαφνιάστηκα κι εγώ με το κατόρθωμά μου και άραξα δίπλα στον αδελφό μου τον Βούδα που κοιμόταν μακαρίως και μπήκε μέσα η μαμά και είπε «τώρα μάλιστα -τα είχαμε χύμα, μας ήρθαν και τσουβαλάτα» και ιδέα δεν έχω τι πα να πει αυτό αλλά και καθόλου δεν με νοιάζει αφού με αφήνει να χουζουρεύω όποτε θέλω και μονάχος μου αλλά πιο πολύ με τον Σπιθάκο που είναι το πιο καλό γατί του κόσμου και πολύ τον αγαπάω και τον κάνω αγκαλίτσες κι ας παλεύουμε και κουτρουβαλάμε από το κρεβάτι αλλά είναι στα ψέματα, παιχνίδι, γιατί ούτε εγώ τον δαγκάνω ούτε εκείνος με γρατζουνάει και δεν καταλαβαίνω γιατί λένε «μαλώνουν σαν τον σκύλο με τη γάτα» αφού εμείς δεν μαλώνουμε ποτέ και μάλλον βλακεία μου φαίνεται αυτό, κάποιος χαζός θα το είπε κι έμεινε και σας αφήνω τώρα, μου μύρισε η κονσέρβα που άνοιξε η μάνα για τη γάτα μας τη Θέκλα να φάει γιατί έχει στραβώσει το στόμα της τότε που την χτύπησε αυτοκίνητο την καημένη και δεν μπορεί να φάει κροκέτες αλλά εγώ πάω στα κρυφά και γλύφω το πιατάκι της μετά και τώρα φεύγω γιατί δε θα προλάβω και καλό σας βράδυ!






Ένα μεγάλο «ευχαριστώ» από καρδιάς στον αγαπημένο μου φίλο Χριστόφορο Παπαχαραλάμπους για το τόσο όμορφο και επαινετικό σχόλιο/κριτική του πάνω στην ποιητική μου συλλογή «Αποτυπώματα»!


  «Βάσω μου

Περιφερόμενος ανάμεσα στα «ΑΠΟΤΥΠΩΜΑΤΑ» σου βρέθηκα σε έναν κόσμο όπου κυριαρχεί η αγάπη, τρυφερότητα, η θλίψη αποχαιρετισμού αγαπημένων, η αποστολή μηνυμάτων σε λατρεμένους που ήδη είναι μακριά να υποδεχτούν, χαρά ή θρίαμβο άφιξης στην χώρα του φωτός, νοιάξιμο για αδύναμες ψυχούλες, μηνύματα προς αγαπημένους συντρόφους και όσους περιδιαβούν στον τόπο που δημιούργησες.

 Όλα σου τα «ΑΠΟΤΥΠΩΜΑΤΑ» μου προσέφεραν συγκίνηση, όχι όμως θλίψη. Αντιθέτως θα ‘λεγα όσο διάβαζα, μέσα μου ήταν σαν χυνόταν κάτι σαν βάλσαμο στην ακόμη πληγωμένη μου ψυχή. Η δύναμη των «ΑΠΟΤΥΠΩΜΑΤΩΝ» αυτών είναι ότι ενώ λες «Να! Αυτό είναι το καλύτερο», λίγο παρακάτω την πατάς και αναθεωρείς και πάει λέγοντας.

Όμως θα τολμήσω να πω, πως τώρα επειδή τριγύρω μου υπάρχουν ολοζώντανα τα παιδιά και τα εγγόνια μας με πρόσωπα γεμάτα φως, το «ΜΟΝΑΧΑ ΜΙΑ ΧΑΡΑΜΑΔΑ ΦΩΣ», μ’ έκανε να σηκώσω το κεφάλι μου, να κοιτάξω τον συννεφιασμένο ουρανό και να ψιθυρίσω «Εδώ είσαι.» Περήφανος ο Γιος που τον «τον φυλάει και τον σκέπει» μια ψυχή σαν την δική σου.

Θέλω να ευχαριστήσω για όσα γλυκά αποτυπώματα αφήκαν στην καρδιά μου τα «ΑΠΟΤΥΩΜΑΤΑ» σου Βάσω μου και να σε καταγγείλω για το …έγκλημα της Κατάκτησης Ψυχής».


Δευτέρα 25 Ιουνίου 2018



Ελληνίδα μάνα
Το αδελφάκι
-         Καλώς το κοριτσάκι μου. Έλα να φτιάξω καφεδάκι να τα πούμε, έχουμε μέρες να βρεθούμε.
-         Ναι, βέβαια - πέρασε καιρός από προχτές που ήρθες σπίτι!
-         Μη με πειράζεις, για μένα κάθε μέρα που δεν σε βλέπω είναι πολύς καιρός.
-         Μάνα μου γλυκιά δυο τετράγωνα πιο πέρα μένω, μην γίνεσαι υπερβολική.
-         Δεν λέω, είμαστε μια ανάσα δρόμος -άλλο όμως όταν σε είχα εδώ, στο σπίτι μας, κι άλλο δυο τετράγωνα παρακάτω.
-         Ε τι να κάνουμε τώρα, παντρεύτηκα βλέπεις -μήπως ήθελες να μένουμε εδώ με τον Μιχάλη, all together που λένε;
-         Γιατί, άσχημα θα ήταν; Πώς έμεναν οι παλιοί όλοι μαζί, γονέοι, παιδιά, εγγόνια, μια μεγάλη οικογένεια;
-         Θα αστειεύεσαι βέβαια! Μας φαντάζεσαι όλους μαζί κάτω από την ίδια στέγη; Το θέατρο του παραλόγου ή της υποκρισίας, διαλέχτε και πάρτε!
-         Τέλος πάντων, ας τα αφήσουμε αυτά. Πες μου τι κάνει το μωρό μας;
-         Το τρίχρονο ή το επωαζόμενο;
-         Και τα δυο. Και η Νεφελίτσα μου, η λαχταρίτσα μου, και το παλικαράκι που χοροπηδάει μέσα σου.
-         Αυτό ακριβώς! Χοροπηδάνε και τα δυο -η Νεφέλη από καναπέ σε πολυθρόνα κι ο μικρός από στομάχι σε νεφρά, με έχει πεθάνει. Άντε να μπω στον όγδοο, να φορτώσει κιλά, να σφηνώσει και να κάτσει ήσυχος επιτέλους.
-         Έλα, μην παραπονιέσαι, μια χαρά εγκυμοσύνη έχεις. Σε τρεις μήνες θα ξεμπουκάρει ο λεβέντης και τότε θα ξαναθυμηθείς τα ξενύχτια του πρώτου καιρού και θα νοσταλγήσεις την τωρινή κλωτσοπατινάδα που ωστόσο δεν ακολουθείται από ταΐσματα, αλλάγματα, πονάκια πρώτου τριμήνου κι όλα αυτά τα χαριτωμένα. Βέβαια θα έχεις το κοριτσάκι σου να σε βοηθάει, αυτό πού το πας!
-         Γι αυτό ακριβώς ήθελα να σου μιλήσω.
-         Για τις δουλειές που θα αναλάβει η μικρή;
-         Για κάτι περίεργα που άρχισε να μου λέει τώρα τελευταία, από τότε που μεγάλωσε και φάνηκε η κοιλιά.
-         Δηλαδή;
-         Ενώ έρχεται και την χαϊδεύει και λέει “ωωω το μωλό μαθ” και “πολύ θ’ αγαπάω αδελφούλη μου”, μου κάνει κάτι ερωτήσεις του τύπου “τώλα που θα έλθει το μωλό εμένα θα με αγαπάθ;” ή δηλώσεις τύπου “δεν θέλω να μου παίλνει τα παιχνίδια ο μικλόθ” κι άλλα τέτοια χαρωπά και πολύ με προβληματίζει η τόσο πρώιμη ζήλεια της.
-         Πρώιμη δεν είναι, απλά την εκδηλώνει πρώιμα γιατί είναι και έξυπνο παιδάκι το αστεράκι μου. Ξέρει από τα λεγόμενά σου (και πολύ καλά έκανες και της το είπες με λόγια απλά και με πολλή αγάπη) ότι σε λίγο καιρό θα υπάρχει ακόμη ένα πλασματάκι που θα διεκδικεί την αγκαλιά και την αγάπη σου και θα χάσει το μονοπώλιο. Τι πιο φυσικό λοιπόν από το να ανησυχεί και, ευτυχώς, να εκφράζει αυτή της την ανησυχία.
-         Ευτυχώς;
-         Ναι κόρη μου, ευτυχώς. Σκέψου να τα ένιωθε όλα αυτά και να τα κρατούσε μέσα της. Κι εκείνη θα υπέφερε κι εσύ δεν θα ήξερες γιατί και κάπου, κάπως θα ξεσπούσε όλη αυτή η ένταση - μα στην ίδια με ανορεξίες και κακότροπη συμπεριφορά, μα στο μωρό ακόμα χειρότερα.
-         Και τι να κάνω μάνα μου; Εσύ τι έκανες με τον Ιάσονα όταν ήσουν έγκυος σε μένα; Ζήλευε έτσι κι εκείνος;
-         Εγώ ήμουν τυχερή με τον αδελφό σου γιατί, παρ’ όλο που ήταν στην ίδια ηλικία με το Νεφελάκι, ήταν πολύ ώριμο και στοχαστικό παιδάκι. Όπως κι εσύ, του είχα πει τα πάντα από την αρχή και σε περίμενε πώς και πώς. Του είχα βάλει επίσης στο μυαλουδάκι του ότι σε “σκαρώσαμε” για να έχει εκείνος συντροφιά κι ότι θα ήταν υπεύθυνος για σένα σαν μεγάλος αδελφός.
-         Πολύ έξυπνο αυτό.
-         Πραγματικά έκανε πολύ καλή δουλειά αυτή η έμπνευση. Έκανε σχέδια πώς θα σε κοιμίζει, πώς θα σου μαθαίνει τραγουδάκια, πώς θα παίζετε μαζί - ώρες μου τα εξιστορούσε. Με ρωτούσε συνέχεια πώς θα είσαι, αν θα τον αγαπάς κι όλο χάιδευε την κοιλιά που φούσκωνε. Ευτυχώς που δεν του έκοψε να ρωτήσει πώς θα βγεις από αυτήν την κοιλιά γιατί θα είχα ένα θεματάκι να του το εξηγήσω!
-         Κι από όσο ξέρω τα εφάρμοσε όλα αυτά κι αφού γεννήθηκα και με είδε φάντη μπαστούνι να έχω κάνει κατάληψη στην αγκαλιά σου.
-         Κατά γράμμα! Με το που σε φέραμε στο σπίτι σε ακούμπησα στο διπλό κρεβάτι και του είπα “αυτή είναι η αδελφή σου, κάτσε να την προσέχεις μην πέσει για να πάω να βάλω κανα πλυντήριο” λες και θα μπορούσες να κουνηθείς τριών ημερών νεογέννητο!
-         Και κάθισε;
-         Ακούνητος δυο ώρες! Ούτε για πιπί του δεν πήγαινε μπας και του πέσεις και χτυπήσεις. Καθόταν δίπλα σου ώρες και σε χάζευε και σε χάιδευε και σου έλεγε τα μύρια όσα από τα σχέδια που είχε για τους δυο σας.
-         Πάντα υπήρξε καλός αδελφός ο γλυκός μου!
-         Θυμάμαι μια μέρα, ήσουν κοντά δύο μηνών,  που μαγείρευα κι εσύ ξύπνησες κι έκλαιγες γιατί πεινούσες, ήλθε δίπλα μου με τα χέρια στη μέση σαν αιγινίτικο κανάτι και μου είπε “Μάνα είσαι εσύ; Που ακούς το μωρό να κλαίει και δεν πας να το ταΐσεις;” Κι όταν του είπα ότι θα το ταΐσω σε λίγο, μόλις κατεβάσω το μάτι, πήγε ο αθεόφοβος και σε πήρε αγκαλιά και σε κουβάλησε αγκομαχώντας, τριών χρόνων μωρό κι αυτός, στην κουζίνα και μου είπε επιτακτικά “τώρα να την ταΐσεις την αδελφή μου, δεν θέλω να κλαίει” και μ’ άφησε με το στόμα ανοιχτό.
-         Πραγματικά ήσουν, και ήμουν, πολύ τυχερή - άλλο αν μεγαλώνοντας παίζαμε μέχρι και ξύλο!
-         Και ποια αδέλφια δεν τσακώνονται και δεν παίζουν ξύλο κόρη μου; Ήσασταν βλέπεις και οι δυο πεισματάρηδες και ξερόλες κι αφ’ ότου κατάλαβες για τα καλά τον εαυτό σου, όλο κόντρα του πήγαινες.
-         Έχεις δίκιο, κόντρα για την κόντρα ήμουν.
-         Ωστόσο τα ξαναβρήκατε μετά την εφηβεία κι ακόμα καλύτερα από πρώτα. Κι έχω κι εγώ να καμαρώνω για το πόσο αγαπάτε και νοιάζεστε ο ένας τον άλλον.
-         Λες μάνα μου να σταθώ κι εγώ το ίδιο τυχερή με τα παιδιά μου;
-         Στο χέρι σου είναι κοριτσάκι μου. Να τους φέρεσαι με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, να μοιράζεις την αγάπη και την αγκαλιά σου στα ίσα ακριβώς και να δείξεις εμπιστοσύνη στη Νεφέλη σου λέγοντας ότι θα είναι η μικρή μαμά για το μωρό σας - ακόμα πιο εύκολο για ένα κοριτσάκι να παίξει τη μαμά με μια ζωντανή κούκλα. Κι όλα καλά θα πάνε, θα το δεις.




Κυριακή 24 Ιουνίου 2018



Ο άθλοι του Ηρακλή - Το βεραντάκι


Είμαι πολύ νευριασμένος…  τι νευριασμένος, έξαλλος είμαι λέμε που πήγε η μαμά και μας μάντρωσε σε ένα μέρος που το λένε βεραντάκι και που είναι πολύ μικρό «καμαρούλα μια σταλιά - δύο επί τρία» που ούτε και τόσο είναι και μας είπε πως πρέπει να κάτσουμε λιγάκι εκεί λέει για να μην εμποδίζουμε έναν κύριο λέει που κουβαλούσε κάτι κούτες και σιγά που θα τον εμποδίζαμε το πολύ πολύ να μπουρδουκλωνότανε λιγάκι και να ’πεφτε  μαζί με τις κούτες και θα είχε και πλάκα και το είπα αυτό στον Ρόμπι και με κοίταξε αυστηρά και μου είπε «δεν γελάμε όταν πέφτουν οι άλλοι, μπορεί να χτυπήσουν» και σιγά που θα χτύπαγε, τα γατιά μας γιατί δεν χτυπάνε όταν πέφτουν από τα δέντρα και εν πάση περιπτώσει άλλο είναι το θέμα μας, το θέμα μας είναι που μας έκλεισε η μαμά στο βεραντάκι και μας έβαλε μόνο νερό, χάθηκε να μας δώσει και κανα κόκκαλο να μασουλάμε κι εγώ τσαντίστηκα και με τον Βούδα τον αδελφό μου που καθόταν σαν χαϊβάνι και περίμενε στωικά (μαθαίνω και αρχαία, σας το είπα; ) να μας ανοίξει η μάνα το πορτάκι ενώ εγώ έψαχνα να βρω τρόπο να το σκάσουμε και προσπαθούσα να βγω από κάτι τρύπες που είχε στον τοίχο σαν εκείνον τον μάγκα τον Άντυ που είχα δει στο έργο «The Shawshank Redemption» αλλά δεν χώραγα κι ούτε και ο Ρόμπι χώραγε, μόνο η βουκεφάλα του πέρναγε από την τρύπα, και είπα «καρότο, δεν χωράω να βγω» κι ο Ρόμπι με κοίταξε παραξενεμένος και μου είπε «τι καρότο  μας τσαμπουνάς» κι εγώ του είπα ότι αυτό είναι βρισιά και τη λέει η μάνα καμιά φορά όταν νευριάζει κι εκεί που περίμενα να μου χώσει καμιά μπούφλα που έβρισα (γιατί είναι και ηθικών αρχών ο νέος) εκείνος άρχισε να γελάει να γελάει μέχρι που έκλαιγε από τα γέλια και μου είπε «δεν λέει καρότο βρε χαζέα, μια άλλη λέξη λέει που αρχίζει από γου κι όχι από κου» αλλά δεν μου την έλεγε γιατί είναι κακιά λέξη και πώς θα μάθω εγώ αν δεν με διορθώνει ο μεγάλος μου αδελφός και στο μεταξύ τέλειωσε κι ο τύπος με το κουβάλημα και μας άνοιξε η μάνα το πορτάκι κι εγώ κατέβηκα τρεχάλα τα σκαλιά και τον κυνήγησα να τον δαγκάσω που εξ αιτίας του κάτσαμε στην απομόνωση κι εκείνος φοβήθηκε πολύ γιατί είμαι και αγριόσκυλο κι έβαλε μια φουλάρα με το αμάξι στην ανηφόρα και σήκωσε ντουμάνι τη σκόνη.

Καλό απόγευμα  φίλοι μου και περιμένω να μου στείλετε inbox την απαγορευμένη λέξη που δεν μου λέει ο στριμμένος ο αδελφός μου γιατί αν δεν τη μάθω θα σκάσω!















Σάββατο 23 Ιουνίου 2018


Από την ποιητική μου συλλογή "Αποτυπώματα"



Σκαρί μου ομορφόχτιστο



Να μ’ έπαιρνες, λέει, μαζί σου

Σκαρί μου ομορφόχτιστο

Να μ’ αρμένιζες σε χώρες μακρινές

Μαγικές

Πλανεύτρες...



Ν’ άκουγα το μαϊστράλι να σφυρίζει

Στ’ αγέρωχά σου άλμπουρα

Και το κύμα να μου ψιθυρίζει

Αρχαία παραμύθια

Για Γοργόνες και Μεγαλέξαντρους

Για πειρατές και Μαγγελάνους



Μ’ ένα φεγγάρι ολόγιομο πάνωθέ μου

Και τον Σταυρό του Νότου να οδηγεί τη ρότα σου

Σ’ ένα πέλαγο σκοτεινό

Μυστηριακό

Αινιγματικό...



Να μ’ έπαιρνες, λέει, μαζί σου

Σκαρί μου ομορφόχτιστο






Οι άθλοι του Ηρακλή
Η τσουλήθρα     



Ουφφφ… επιτέλους τέλειωσε κι η μάνα μου μ’ αυτό το «παρουσίαση» που ασχολιόταν όλη την ώρα και δεν με άφηνε να μπω και να σας μιλήσω και να σας πω τα νέα μου που ανακάλυψα ένα ωραίο πολύχρωμο σπιτάκι και δίπλα του ένα άλλο ψηλό πράγμα πολύχρωμο κι αυτό που έχει και σκαλάκια και μετά μια κατηφόρα και μου είπε ο σοφός Βούδας αδελφός μου ότι το λένε τσουλήθρα και θέλησα να ανέβω να τσουλήσω αλλά δεν τα κατάφερα με τα σκαλάκια και καθόμουν κάτω τσαντισμένος και μετά πήγα να μπω στο σπιτάκι από το παράθυρο γιατί δεν άνοιγε η πόρτα και πήδησα μέσα αλλά κοπάνησα τη μουσούδα μου σε ένα διάολο σιδερένιο με ρόδες που το λένε (είπε ο Βούδας) ποδήλατο και παίζουν τα παιδάκια και τι δουλειά έχει ένα ποδήλατο σε ένα σπιτάκι και γενικά τι θέλουν όλα αυτά τα παιχνίδια εδώ που δεν έχουμε παιδάκια και, επιτέλους, τι είναι τα παιδάκια και μου εξήγησε ότι παιδάκια λέγονται τα ανθρώπινα κουταβάκια που περπατάνε σε δύο πόδια και σαν βλακεία μου φάνηκε αυτό πώς μπορεί ένα κουταβάκι να περπατάει σε δύο μόνο πόδια και εν πάση περιπτώσει (γιατί ξέρω και καθαρεύουσα) πού είναι αυτά τα ανθρωποκουταβάκια και δεν τα βλέπω και μου είπε ότι μένουν σε μια πόλη μακριά που τη λένε Ζενέβ κι εγώ έβαλα τα γέλια και του είπα μη λες χαζομάρες, Ζενέβ λένε την ακατάδεχτη γάτα μας που δεν μ’ αφήνει να την δαγκώσω και μου είπε ότι τη λένε Ζενέβ σαν την πόλη που μένουν τα δίποδα κουταβάκια και η μάνα την ονομάτισε έτσι γιατί πολύ στενοχωριέται που είναι μακριά της ο Σέργιος και η Βαλέρια (έτσι τα λένε) και που είναι τα παιδάκια του παιδιού της του Παναγιώτη που είναι ο μεγάλος μας αδελφός και άρα τα κουταβάκια αυτά είναι ανιψάκια μας κι εγώ μπουρδουκλώθηκα εντελώς με όλες αυτές τα συγγένειες και μετά μας πήρε τηλέφωνο αυτός ο Παναγιώτης και τα είδα στο κινητό τα κουταβάκια του και πολύ μου άρεσε που έκαναν χαρές που με είδαν κι εκείνα και του είπα να τα βάλει σε ένα κλουβάκι μεταφοράς κουταβιών και να μας τα φέρει να παίζουμε στην τσουλήθρα και να χαρεί και η μάνα που θα τα πάρει αγκαλιά κι εκείνος γέλασε και μου είπε «ΟΚ μάγκα θα σου τα φέρω τα κουταβάκια μου τον Αύγουστο» κι εγώ δεν ξέρω τι είναι αυτό το «Αύγουστο» αλλά και δεν με πολυνοιάζει  αρκεί να τα φέρει για να δω τη μάνα χαρούμενη που όλο κοιτάζει την τσουλήθρα και το σπιτάκι και στεναχωριέται που τα βλέπει αδειανά σαν την αγκαλιά της… ουφφφ μελαγχολήσαμε και πάλι και πάω να την πέσω στον Λέστερ που τον πήρε τώρα το μάτι μου να έχει αράξει πάνω στο κρεβάτι και μισοκοιμάται και θα γίνει μεγάλη πλάκα - καλημέρα φίλοι μου!











Τρίτη 19 Ιουνίου 2018



VIDEO  παρουσίασης "Αποτυπωμάτων" - 18/6/2018






«ΑΠΟΤΥΠΩΜΑΤΑ» - ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ  18/6/2018

Φίλες και φίλοι μου καλημέρα

Η χθεσινή ήταν μια πολύ όμορφη και ξεχωριστή βραδιά για μένα και θέλω να ευχαριστήσω από καρδιάς όλους τους συντελεστές της - γιατί είναι τόσο όμορφο να λες ευχαριστώ για κάτι ξεχωριστό που σου χαρίστηκε!

Θερμά ευχαριστώ λοιπόν στους εκδότες μου Κάκια Ξύδη και Δημήτρη Καραναστάση για την αγάπη και τον ενθουσιασμό με τα οποία αγκάλιασαν τις ποιητικές μου ανησυχίες και αναζητήσεις και προχώρησαν στην έκδοση αυτής της τόσο καλαίσθητης συλλογής, το εξώφυλλο της οποίας κοσμεί ο υπέροχος πίνακας της αγαπημένης φίλης μου Τόνιας Βασιλάκη, την οποία επίσης ευχαριστώ ολόθερμα!

Δέσποινα Μπλαστροπούλου και Χρήστο Νομικέ σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο και την αγάπη  που διαθέσατε για να μελετήσετε τα ποιήματά μου και στη συνέχεια να αποτυπώσετε σε λέξεις τις εντυπώσεις και τις σκέψεις σας!

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Γιώργο Κριωνά και τον γιο του, τον Κωνσταντίνο Κριωνά, που επένδυσαν μουσικά την παρουσίαση με την μοναδική δεξιοτεχνία τους στην κιθάρα!

Ολυμπία Χριστοδουλή, αγαπημένη μου φίλη, σ’ ευχαριστώ από καρδιάς που μοιράστηκες μαζί μου το τραγουδιστικό κομμάτι της βραδιάς - δεν τα πήγαμε και άσχημα!

Παναγιώτη Σιδηρόπουλε και Πόπη Ξοφάκη θερμά ευχαριστώ για την άψογη φωτογραφική και video κάλυψη της εκδήλωσης μέσω του ΒΟΟΚΙΑ!

Για τον Μανώλη Αναστασίου, τον ανεκτίμητο συνοδοιπόρο της ζωής μου, τι να πω! Σ’ ευχαριστώ, καλέ μου, για την αγάπη, την υποστήριξη, την ενθάρρυνση και κατανόηση και, κυρίως, την αντοχή και ανοχή σου σε έναν δύσκολο χαρακτήρα όπως ο δικός μου!

Τέλος το μεγαλύτερο ευχαριστώ ανήκει σε όλους εσάς, φίλες και φίλοι μου, για την αγάπη σας, τα λουλούδια που μου προσφέρατε, την χαρά που μου δώσατε και την τιμή που μου κάνατε με την παρουσία σας στην χθεσινή παρουσίαση των «Αποτυπωμάτων» μου!

Να είστε όλες και όλοι πάντα καλά!


Σάββατο 16 Ιουνίου 2018


Μου αρέσει να γράφω - και ο κύριος τρόπος έκφρασής μου είναι ο πεζός λόγος. Ωστόσο σε στιγμές έντονης συγκινησιακής φόρτισης, σε στιγμές ευφορίας, θλίψης, οργής, απογοήτευσης έρχεται ο ποιητικός λόγος να πάρει την σκυτάλη και να αποτυπώσει σε λέξεις όλα αυτά τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου.

«Αποτυπώματα» είναι και ο τίτλος της τρίτης ποιητικής μου συλλογής η οποία κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις Εκδόσεις «Πνοή» ένα χρόνο μετά της έκδοση του δεύτερου μυθιστορήματός μου με τίτλο «Πάροδος Μουσών 9» ενώ αναμένεται να κυκλοφορήσει στο τέλος του χρόνου το τρίτο μου βιβλίο, η «Δωροθέα», πάντα από τις Εκδόσεις «Πνοή».

Στα «Αποτυπώματα» λοιπόν συγκεντρώθηκαν οι ποιητικές μου καταθέσεις των τριών τελευταίων χρόνων και θα έχω τη χαρά να σας τα συστήσω, φίλοι μου, στην παρουσίαση που θα γίνει την ερχόμενη Δευτέρα 18 Ιουνίου σε μια βραδιά γεμάτη ποίηση, μουσική και όμορφη διάθεση.


Παρασκευή 15 Ιουνίου 2018


Οι άθλοι του Ηρακλή

Το μπάνιο



Και το είδα εγώ, φίλοι μου, το όνειρο το σημαδιακό που ήταν, λέει, το μπολάκι μου γεμάτο μεγάλες τραγανές κροκέτες και πήγα να τους ορμήξω και ξαφνικά αυτές έβγαλαν φτερά και πέταξαν όλες μα όλες ψηλά κι εγώ χοροπηδούσα αλλά δεν τις έφτανα και πώς να το εξηγήσω εγώ αυτό που είμαι μόνο ένα απλό κουταβάκι κι εκείνη την ώρα ήρθε η μαμά και πήρε τον Ρόμπι και του είπε "πάμε για μπάνιο" κι εκείνος στραβομουτσούνιασε και παραξενεύτηκα εγώ γιατί κάνει ό,τι μα ό,τι του λέει κι εκείνη πήγε και τον έδεσε σε ένα σκοινί στην ελιά κι άρχισε να του ρίχνει νερό με κάτι άσπρους αφρούς στην πλάτη κι εγώ φρίκαρα γιατί το νερό το πίνουμε - άντε και να το πλατσουράμε στην κατσαρόλα - κι όχι να μας το μπουγελώνουν κι όσο να τα σκεφτώ όλα αυτά τελείωσε με τον Ρόμπι και την είδα να έρχεται προς το μέρος μου με ένα ύποπτο χαμόγελο κι εγώ της είπα αγριεμένος "don't even think about it" γιατί τα αγγλικά μου είναι τέλεια αλλά εκείνη χαμπάρι δεν πήρε, μάλλον δεν ξέρει αγγλικά, και με βούτηξε και με έδεσε και μένα στην ελιά κι άρχισε να με τρίβει με ένα σφουγγάρι με αφρό κι εγώ χοροπηδούσα γύρω γύρω κι εκείνη γελούσε κι έλεγε "ωραία τον χορεύεις τον χορό της φωτιάς" και καθόλου δεν ξέρω τι είναι αυτό και μετά πήρε από τη βρύση κάτι σαν τηλέφωνο που έβγαζε νερό σαν ψεκαστήρι κι άρχισε να μου το ρίχνει στην πλάτη και στην κοιλιά και στη μούρη και πολύ τσαντίστηκα κι ήθελα να τη δαγκώσω αλλά δεν με άφηνε και μετά με σκούπισε καλά καλά και μας μπαγλάρωσε στη βεράντα πίσω από τα κάγκελα για να στεγνώσουμε μαζί με τον βούδα τον Ρόμπι που καθόλου δεν τσινάει το χαϊβάνι και την αφήνει να τον βρέχει και του είπα πως η μαμά είναι κακιά κι εκείνος δεν μίλησε παρά σήκωσε την πατουσάρα του και μου έχωσε μια μπούφλα που ζαλίστηκα και μου είπε "να προσέχεις πώς μιλάς για την μάνα, νιάνιαρο" κι εγώ λούφαξα κι άρχισα να του γλύφω τη μούρη για να τον καλοπιάσω κι ήταν ωραία γιατί μύριζε σαμπουάν κι ύστερα κατάλαβα ότι μύριζα κι εγώ ωραία κι είπα, οκέι, μπορεί και να είναι για καλό το μπάνιο αλλά να μην το παρακάνουμε κιόλας, από χρόνου ξανά!






Λίγα λόγια από καρδιάς
 για την παρουσίαση των "Αποτυπωμάτων" μου 
την ερχόμενη Δευτέρα 18 Ιουνίου 
σε ένα video με φόντο
 το μοναδικής ομορφιάς αρχοντικό 
των Μπενιζέλων στην Πλάκα!








Παρασκευή 8 Ιουνίου 2018


Ελληνίδα μάνα

Η επιλογή



-         Δεν είμαι καλά…

-         Τόσο πολύ σου πονάει;

-         Ποιο να μου πονάει;

-         Το δόντι χριστιανή μου! Γι αυτό δεν ήρθες πρωινιάτικα στο ιατρείο;

-         Α ναι, το δόντι…

-         Φιλενάδα είσαι καλά; Δεν με πήρες χτες και μου είπες ότι σου πονάει το δόντι και να έρθεις πρωί πρωί να το δω; Εκτός κι αν εννοείς άλλο «δόντι», οπότε αντί για οδοντίατρο χρειάζεσαι σύμβουλο γάμου!

-         Ηρεμιστικά χρειάζομαι με την κόρη που έχω.

-         Δεν θα συνεννοηθούμε σήμερα… Τι σου έκανε πάλι η κόρη σου, μια χαρά κοπέλα;

-         Δεν μου έκανε.

-         Δεν σου έκανε τι;

-         Τη χάρη - να δώσει φαρμακευτική.

-         Έλα μου και σ’ έχασα;

-         Παιδί μου φαρμακοποιός δεν είμαι εγώ; Φαρμακείο δεν έχω;

-         Και πολύ πετυχημένο και κερδοφόρο μάλιστα.

-         Άει γεια σου. Τι ζήτησα λοιπόν; Να πάει η κόρη μου φαρμακευτική για να παραλάβει μια μέρα το φαρμακείο που έστησα με κόπο και αγώνα. Σίγουρη δουλειά και μια χαρά επιλογή για γυναίκα που θα κάνει και οικογένεια μια μέρα.

-         Και;

-         Και - τζίφος. Βιολογία θέλει, λέει, να κάνει έρευνα και τα σχετικά.

-         Ωραία επιλογή, έχει όνειρα το παιδί σου.

-         Βαλτή είσαι κι εσύ; Ποια βιολογία, ποια όνειρα; Για να φύγει μία ωραία πρωία στην Αμερική και να τη χάσω; Κι εγώ τι θα το κάνω το φαρμακείο, μοναχοπαίδι την έχω.

-         Κι επειδή εσύ έχεις μια στρωμένη δουλειά πρέπει ντε και καλά να απαρνηθεί το παιδί σου τα όνειρα και τους στόχους του;

-         Εσύ δεν συγχίστηκες που κανένας από τους γιους σου δεν θέλησε να γίνει οδοντίατρος; Επίσης στρωμένη και προσοδοφόρος δουλειά, να παραλάβει το ιατρείο;

-         Δε λέω, θα ήθελα ένα μου παιδί να συνεχίσει αυτό που κι εγώ με τόσο κόπο και αγώνα έστησα -αλλά δεν τους πίεσα ποτέ. Μη σου πω ότι δεν το πρότεινα καν.

-         Σοβαρά μιλάς;

-         Σοβαρότατα. Κατ’ αρχήν ο μεγάλος είχε από το δημοτικό αποφασίσει τι θα σπουδάσει -οικονομικά, για να ακολουθήσει τ’ αχνάρια του θείου του, του αδελφού μου, που είναι καθώς ξέρεις διευθυντής σε Τράπεζα και που ήταν πάντα το ίνδαλμα και το πρότυπό του. Μεγάλη και πολύ δυνατή η σχέση αγάπης μεταξύ τους.

-         Αλήθεια;

-         Βέβαια! Αφού στην Τρίτη δημοτικού, στην έκθεση «τι θα γίνω όταν μεγαλώσω» είχε γράψει «εγώ όταν μεγαλώσω θα πάω στο πανεπιστήμιο (δεν διευκρίνιζε σχολή), θα κάνω μεταπτυχιακό στο Λόντον Σκουλ οφ Ικονόμιξ (όπως στο λέω, με Ξ στο τέλος, όπως έκανε κι ο μπάρμπας του) και μετά θα γίνω διευθυντής σε Τράπεζα (σαν τον μπάρμπα του και πάλι αλλά κατ’ ευθείαν μετά το μεταπτυχιακό, στα 23 του!)

-         Ωστόσο άλλα πράγματα έκανε στη ζωή του.

-         Από οικονομικά ξεκίνησε, σταθερά - άλλο αν μετά έκανε διαφορετικές επιλογές, πολύ καλύτερες πρέπει να πω από μια τραπεζική καριέρα.

-         Κι ο μικρός;

-         Ο μικρός κάτι σαν να ξεκίνησε να συζητάει για Οδοντιατρική στο γυμνάσιο αλλά το είδε διαφορετικά στο λύκειο. Συνειδητοποίησε ότι δεν του πήγαινε να είναι όλη μέρα κλεισμένος σε ένα ιατρείο σκυμμένος πάνω από ανοιχτά στόματα και προβληματικά πονεμένα δόντια κι αποφάσισε να πάει Οικονομικά κι αυτός και να μπει στον κόσμο των επιχειρήσεων - όπως κι έκανε τελικά.

-         Οπότε κανένα σου παιδί δεν θέλησε να παραλάβει το ιατρείο σου - και τόσο επιτυχημένο μάλιστα. Κρίμα…

-         Κρίμα γιατί; Επειδή επέλεξαν εκείνο που πίστευαν ότι τους πήγαινε περισσότερο; Φιλενάδα μου τα παιδιά μας πρέπει να κυνηγούν τα όνειρά τους ακόμα κι αν σε μας, με την -και καλά- μεγάλη πείρα ζωής, φαίνονται ουτοπικά, ανέφικτα, ανεδαφικά. Δεν έχει σημασία αν εμείς θεωρούμε ότι η επιλογή τους μπορεί να τα οδηγήσει σε οικονομική δυσπραγία, ότι δεν θα βρουν δουλειά, ότι θα απογοητευτούν στην πορεία. Το σημαντικό είναι να σπουδάσουν αυτό που λαχταρά η ψυχή τους και επιτρέπουν οι δυνατότητές τους και να ζήσουν όμορφη ζωή - κι εμείς είμαστε εδώ για να τα υποστηρίξουμε τώρα και να τα καμαρώνουμε αργότερα.

-         Ωραία όλα αυτά - αλλά εγώ τι θα το κάνω το φαρμακείο; Κι εσύ το ιατρείο;

-         Αυτό είναι το πρόβλημα; Επειδή δηλαδή εμείς κάτι πετύχαμε, κάτι που ήταν επιλογή μας στην τελική, πρέπει ντε και καλά να δεσμεύσουμε και τα παιδιά μας σ’ αυτό; Κι ας μην είναι η δική τους επιλογή;

-         Δεν μου απάντησες - τι θα τα κάνουμε;

-         Την απάντηση θα μας τη δώσει η ίδια η ζωή όταν φτάσει εκείνη η στιγμή. Προς το παρόν άσε το κοριτσάκι σου να ακολουθήσει το όνειρό του και στρώσου στην πολυθρόνα να δούμε καμιά φορά εκείνο το πονεμένο δόντι.