Μάθημα ζωής!

Φυσάει ανελέητο το αιγαιοπελαγίτικο μελτέμι. Υποκλίνονται στο διάβα του δέντρα και φυτά, ανήμπορα ν' αντισταθούν στην ορμή του. Μόνη τους έγνοια κι ελπίδα να το ξεγελάσουν, να προφτάσουν να στεργιώσουν γερά τις ρίζες τους στο χώμα, ν' αγκιστρωθούν στη μάνα Γη και ν' αντρειέψουν σιγά σιγά, κρυφά θάλεγες - μέχρι να νιώσουν σιγουριά και να φουντώσουν θριαμβευτικά, να πρασινίσουν, να λουλουδίσουν.

Τι κι αν ο μανιασμένος άνεμος παραμόρφωσε το σώμα τους, έγειρε τα κλαριά τους, πάσχισε να τα πάρει μαζί του λάφυρο. Εκείνα άντεξαν την οργή του κι ύψωσαν χέρια-κλαδιά ολάνθιστα στον ήλιο και τον ουρανό, ικέτες και θριαμβευτές μαζί.

Μάθημα ζωής!

Το τραγούδι του τζίτζικα

Αφήνω τον παλιό μου εαυτό
ρούχο αδειανό, άχρηστο πια
κι απλώνω δυνατά φτερά.
Τιμώ τα χρόνια που με φιλοξένησε
μα δεν κοιτάζω πίσω.
Μόνο μπροστά
στους καινούργιους ορίζοντες που μου ανοίγονται.
Στη νέα μου ζωή
σε νέες εμπειρίες και προκλήσεις.
Άγνωστες
μα τόσο ελκυστικές κι ελπιδοφόρες.
Δεν ξέρω τι θα ζήσω
μα θα το ζήσω δυνατά
το πεπρωμένο μου...

http://www.kiosterakis.gr/plus/epikairothta/oikologia/1451-i-apistefti-zoi-ton-tzitzikion

Αφιερωμένο σε μια πολύ αγαπημένη μου  Μαρία, μια ξεχωριστή γυναίκα,  που θα γιόρταζε σήμερα - την Μαρία Αναστασίου,  την μητέρα του άντρα μου και πεθερά μου. Την δεύτερη μάνα μου…

Η δεύτερη μάνα μου

Την γνώρισα το 1975, κοριτσόπουλο ακόμα. Από την πρώτη στιγμή με ονομάτισε κόρη της και μου άνοιξε μια μεγάλη, ζεστή αγκαλιά χωρίς προαπαιτούμενα, χωρίς προϋποθέσεις, χωρίς επιφυλάξεις - κι εγώ την ανταπέδωσα και μείναμε έτσι αγκαλιασμένες για 33 ολόκληρα χρόνια, μέχρι που έφυγε από κοντά μας. Χωρίς να ανταλλάξουμε ποτέ λόγο ψυχρό, λόγο τραυματικό, λόγο που να μένει καρφί στη μνήμη και κάρβουνο στην ψυχή.

Πάντα κοντά μας, πάντα εκεί. Σε χαρές και σε λύπες, σε εκδρομές και σε διακοπές, σε γλέντια και σε αρρώστιες. Να μας βοηθήσει με τα παιδιά μας, τα εγγόνια της που λάτρευε, να μας μαγειρέψει τα μοναδικά φαγητά της, να συμβιβάσει τις διαφωνίες μας. Πάντα διακριτικά και πάντα με το μέρος μου (όχι του γιου της) ακόμη κι όταν είχα άδικο, λέγοντας μόνο «μήπως να το ξανασκεφτείς, βρε κόρη μου;» όπως με αποκαλούσε πάντα. Την αγάπησα και με αγάπησε βαθιά, ειλικρινά. Όχι σαν πεθερά με νύφη αλλά σαν μάνα με κόρη κι ακόμα πιο πολύ. Σαν δυο φίλες που ταίριαζαν σε πολλά και που αγαπούσαν πολύ τους ίδιους άντρες - τον άντρα μου και γιο της και τους γιους μου και εγγονούς της.

Έμαθα πάρα πολλά από την μάνα-Μαρία. Από μαγειρική μέχρι διαχείριση σχέσεων. Μόνο με το παράδειγμά της, ποτέ με συμβουλές και νουθεσίες, μου μετάγγισε την πολύχρονη πείρα και σοφία της και μ’ έκανε καλύτερη σε πολλά. Και πολλές από τις δικές μου συμπεριφορές στις σχέσεις με τις νύφες-κόρες μου είναι πατήματα πάνω σε δικά της αχνάρια. Σαν ελάχιστο φόρο τιμής της αφιέρωσα το δεύτερο βιβλίο μου, το «Πάροδος Μουσών 9», αφού και η ιστορία της Κλειώς, μιας από τις ηρωίδες,  είναι σε μεγάλο βαθμό η ιστορία της δικής της ζωής - μόνο που έφυγε πριν προλάβει να το διαβάσει…

Θα γιόρταζες σήμερα, μάνα μου Μαρία. Διορθώνω. Γιορτάζεις σήμερα, μάνα μου Μαρία. Γιατί είσαι πάντα παρούσα στη σκέψη και την καρδιά μας. Δεν έφυγες ποτέ. Και ξέρω ότι, από εκεί ψηλά, έχεις πάντα την έγνοια μας και μας σκεπάζεις με την αγάπη σου.

Πολυθρόνες στην παραλία

Τον έβλεπα για κάμποση ώρα να λιάζεται. Εγώ μέσα στη θάλασσα κι εκείνος στην παραλία, καθισμένος σε μια πορτοκαλί πλεχτή πλαστική πολυθρόνα. Δίπλα του μια άλλη, χαμηλότερη, με μια πετσέτα και μια τσάντα επάνω. «Τα πράγματά του», σκέφτηκα, «τακτοποιημένα σε πολυθρόνα κι αυτά». Φορούσε ένα άσπρο φανελάκι με κοντό μανίκι πάνω από το μαγιό κι ένα καπελάκι με γείσο. Φαινόταν μεγάλος, κοντά ενενήντα, και μόνος. Κατάμονος. Να ατενίζει το πέλαγος με τα μάτια μισόκλειστα.

Με έπιασε μια ελαφριά μελαγχολία κι άρχισα, κατά την προσφιλή μου συνήθεια, να κάνω σενάρια. Ότι έχει χάσει τη σύντροφό του. Ή ότι δεν είχε καν σύντροφο τα τελευταία πολλά χρόνια. Ότι τα παιδιά του (αν είχε παιδιά) ζούσαν μακριά κι εκείνος ζούσε μόνος. Ή, χειρότερα ακόμα, δεν είχαν καλές σχέσεις με τον πατέρα τους, οπότε καταλήγαμε στον ίδιο παρονομαστή. Ότι, λόγω και του προχωρημένου της ηλικίας του, είχαν «φύγει» οι λοιποί συνομήλικοι συγγενείς, αδέλφια και ξαδέλφια, κι είχε απομείνει τελευταίος να τους αναθυμιέται. Αναρωτήθηκα πώς να την πάλευε τούτη τη μοναξιά και, ακόμα πιο πεζά, την όλη του καθημερινότητα. Μελαγχόλησα ακόμα πιο πολύ. Να μη στον φυλάει η ζωή σου τούτον τον σκληρό επίλογο…

Έβγαινα από τη θάλασσα όταν τον είδα να σηκώνεται. Με αργά, κάπως αβέβαια αλλά ωστόσο αρκετά σταθερά βήματα, κάλυψε τα 2-3 μέτρα που τον χώριζαν από το νερό κι άρχισε να βαδίζει προσεκτικά πάνω στα στρογγυλά βότσαλα του βυθού. Φορούσε ακόμη το φανελάκι - να το είχε ξεχάσει άραγε ή απλά φυλαγόταν από τον ήλιο; - και το καπελάκι και, καθώς περνούσα δίπλα του, επιβεβαίωσα την αρχική μου εκτίμηση για την ηλικία του. Τα κοντοζύγωνε τα 90, παρέμενε ωστόσο ευθυτενής και απόλυτα αυτόνομος.

Κάθισα στην ψάθα μου και τον παρακολουθούσα να απολαμβάνει το δροσερό νερό όταν πρόσεξα σε λίγο να τον πλησιάζει ένα δεύτερο καπελάκι που ήταν από ώρα μέσα, με μπορ αυτή τη φορά, γυναικείο. Τα δυο καπελάκια συνέχισαν  και να κολυμπούν παρέα συζητώντας (κατά πώς φαινόταν από τις κινήσεις κεφαλιού και χεριών). Είδα με αγαλλίαση το «περί μοναξιάς και άλλων δεινών» οικοδόμημά μου να καταρρέει και πλησίασα, δήθεν αδιάφορα, τις δυο πολυθρόνες για να διαπιστώσω ότι κάτω από την πιο χαμηλή, κρυμμένες από την τσάντα και την πετσέτα, βρισκόταν ένα ζευγάρι γυναικείες σαγιονάρες.

Το τι χάρηκα δεν λέγεται! Ούτε δικός μου άνθρωπος να ήταν! Δεν ήταν μόνος λοιπόν, είχε συντροφιά. Μα σύζυγο, μα αδελφή, μα φίλη ή απλά γνωστή - δεν έχει να κάνει. Ο συμπαθέστατος υπερήλιξ άγνωστός μου φίλος είχε έναν δικό του άνθρωπο να κατέβει στην παραλία, να απολαύσει τη θάλασσα, να συζητήσει ευχάριστα, να νιώσει τον ήλιο να ζεσταίνει τα γέρικα κόκκαλα και να χαρεί την τόσο πολύτιμη μέρα του με όλη του την ύπαρξη.

Μακάρι κι εγώ - αν αξιωθώ να φτάσω τα χρόνια του και είμαι γερή.
Μακάρι όλοι μας!

Παρουσίαση του βιβλίου μου «Πάροδος Μουσών 9»

Π. Φάληρο  4 Αυγούστου 2017

Ευχαριστώ θερμά την Μελίνα Τούντα και την Μαρία Ζιάγκα για τις εξαιρετικές εισηγήσεις, την Ιωάννα Κουρέτα και το βιβλιοπωλείο ΚΟΥΡΕΤΑ για την άψογη επιμέλεια της παρουσίασης, τις Εκδόσεις Πνοή για την όλη διοργάνωση και όλους τους φίλους μου που με τίμησαν με την παρουσία τους!

Κριτική για το βιβλίο μου «Πάροδος Μουσών 9»

Βαγγέλης Μαργιωρής, συγγραφέας

Ένα όμορφο ταξίδι στην Ελλάδα περασμένων εποχών. Ήθη και έθιμα, σκέψεις και συμπεριφορές μιας άλλης εποχής. Η «Πάροδος Μουσών 9» ανοίγει ένα παράθυρο στο παρελθόν μας και πλημμυρίζει το νου με εικόνες από - τότε! Τότε που όλα ήταν ασπρόμαυρα, σαν παλιά ελληνική ταινία. Τότε που υπήρχαν αυλές και φυτεμένες μουριές για να σκαρφαλώνουν τα παιδιά!

 Πολλά μπράβο κι από εμένα Βασιλική Αποστολοπούλου!

Κριτική για το βιβλίο μου «Πάροδος Μουσών 9»

Μαρία Πρινάρη-Καρκαβατσάκη, συγγραφέας

Όταν άκουσα τον τίτλο του βιβλίου της Βασιλικής Αποστολοπούλου, αμέσως πέρασαν από το μυαλό μου εικόνες από παλιές Ελληνικές ταινίες , ρομαντικές, εικόνες από αλλοτινές όμορφες ή δύσκολες εποχές.

Πάροδος Μουσών 9. Αυτόματα θυμήθηκα την πάροδο Αστερουσίων 9, όπου εγώ έζησα κάποτε στα όμορφα εκείνα χρόνια του γυμνασίου και αυτό ήταν! Αγάπησα τούτο το βιβλίο πριν καν το πάρω στα χέρια μου! Το ερωτεύτηκα κιόλας όταν το είδα μ' αυτό το υπέροχο εξώφυλλο που πράγματι σε μεταφέρει σε αλλοτινές εποχές και σου δημιουργεί μια ρομαντική διάθεση. Το λάτρεψα όμως πραγματικά όταν το διάβασα.

Οι τρεις Μούσες, η Μέλπω, η Θάλεια και η Κλειώ έγιναν φίλες μου αγαπημένες. Στην πραγματικότητα ήταν οι τρεις κόρες μιας δυναμικής και αξιοθαύμαστης γυναίκας, της Ουρανίας. Η ιστορία τους εκτυλίσσεται στις δύσκολες δεκαετίες '60 και '70, σε μια αυλή στην Πάροδο Μουσών 9 στην πανέμορφη Βέροια αλλά απλώνεται πολύ μακριά....ως την Αμερική! Διαδρομές και πορείες απρόβλεπτες αλλά με ένα σταθερό σημείο αναφοράς πάντα, το σπιτάκι τους, που βρίσκεται ανάμεσα σ' άλλα, σε μια γραφική αυλή στην Πάροδο Μουσών 9.

Διαβάζοντας αυτό το εξαιρετικό βιβλίο, πλημμυρίζεις συναισθήματα. Συμπόνια για τη μάνα, που βλέπει το σπλάχνο της να φεύγει και να απομακρύνεται από την αγκαλιά της κι ενώ πονάει και η καρδιά της σπάει, εκείνη πνίγει την κραυγή της, αφού αυτό είναι για το καλό του. Σ' όλη τη διάρκεια της ιστορίας, αυτή η μάνα σε γεμίζει συναισθήματα και θαυμασμό. Το ίδιο και μια άλλη μάνα, της καρδιάς εκείνη.

Με τις τρεις Μούσες ζεις τις χαρές και τις απογοητεύσεις του έρωτα, τη νοσταλγία για την πατρίδα και την πίκρα από τα βάσανα και τις ατυχίες που ακολουθούν τη ζωή στο πέρασμά της. Το βιβλίο αυτό είναι γεμάτο εικόνες, οπτικές, ακουστικές, γεμάτο αρώματα και γεύσεις, δοσμένα τόσο ζωντανά και τόσο όμορφα, απλά και κατανοητά από την αριστοτεχνική γραφή της Βασιλικής.

Καλοτάξιδο Βασιλική, να είσαι καλά, να γράφεις και να μας χαρίζεις τέτοια συναρπαστικά ταξίδια!

Κριτική για το βιβλίο μου «Πάροδος Μουσών 9»

Φλώρα Ματτέ, καλλιτέχνις

Ένα εξαιρετικό και καλογραμμένο βιβλίο που ασχολείται με τα καθημερινά προβλήματα μιας οικογένειας στην Βέροια κατά την διάρκεια των δεκαετιών 60 και 70. Ασχολείται με τις ανθρώπινες σχέσεις και περνά πολύ όμορφα μηνύματα που όλοι έχουμε ανάγκη να τ’ ακούμε, όσο και να θέλουν μερικοί να νομίζουν πως είναι γνώστες των πάντων και δεν έχουν ανάγκη από τίποτε.

Βασικά πρόσωπα του βιβλίου είναι η Ουρανία και οι 3 κόρες της, όμως σπουδαίο ρόλο παίζουν και τα γύρω από αυτούς πρόσωπα. Μέσα από τις διάφορες ιστορίες φαίνεται ξεκάθαρα η αξία του δεσίματος της οικογένειας, αλλά και η φιλία και ο έρωτας. Οι περιγραφές των χώρων που διαδραματίζονται τα διάφορα γεγονότα είναι τόσο ζωντανές που αισθάνεσαι ότι είσαι και συ εκεί και περπατάς με τους ήρωες, όπως η σκηνή που αναφέρεται σε μια εκδρομή από τη Νάουσα, στον Άι-Νικόλα.

Συγχαρητήρια στην συγγραφέα Βασιλική Αποστολοπούλου για το εξαιρετικό ταξίδι που μου πρόσφερε μέσα από τις σελίδες του βιβλίου της και για τα τόσο συγκλονιστικά μηνύματα, μαθήματα ζωής, που πήρα. Πιστεύω πως αξίζει να διαβαστεί απ’ όλους διότι μόνο θετικά πράγματα θα εισπράξουν. Διαβάζοντας αυτό το βιβλίο διαπίστωσα ότι έχει γραφτεί από ένα εξαιρετικό Άνθρωπο. Πάντα την θαύμαζα και την εκτιμούσα για την ομορφιά της ψυχής της, όμως διαβάζοντας αυτό το βιβλίο, μου το απόδειξε περίτρανα με τον τρόπο σκέψης της και το γράψιμό της.

Της εύχομαι από καρδιάς να είναι πάντα δημιουργική για να μας προσφέρει βιβλία με αξίες ζωής! Πάντα επιτυχίες!

Κριτική για το βιβλίο μου «Πάροδος Μουσών 9»

Δήμητρα Παναρίτη, συγγραφέας

Το βιβλίο «Πάροδος Μουσών 9» της Βασιλικής Αποστολοπούλου είναι ένα μυθιστόρημα του οποίου η ιστορία διαδραματίζεται στη Βέροια τις δεκαετίες ’60 και ’70. Τα εκφραστικά μέσα που χρησιμοποιεί η συγγραφέας δίνουν ζωντάνια και αμεσότητα στο κείμενο ενώ οι αφηγηματικές τεχνικές, ο εσωτερικός μονόλογος αλλά και οι διάλογοι των προσώπων επιτρέπουν στον αναγνώστη να διεισδύσει στην ψυχολογία των ηρώων και να τους καταλάβει.

Η ιστορία έχει ως κεντρικό άξονα τη μάνα Ουρανία που παλεύει μόνη της να αναστήσει τα τρία κορίτσια της αφού τον άντρα της τον έχασε πολύ νέα. Η ζωή είναι απρόβλεπτη και τα σχέδια της μοίρας επιφυλάσσουν εκπλήξεις που δεν είναι πάντοτε ευχάριστες. Οι τρεις «μούσες» της η Μέλπω, η Θάλεια και η Κλειώ ακολουθούν διαφορετικά μονοπάτια και η Ουρανία είναι πάντα δίπλα να τις στηρίζει, να τις ”επιπλήττει”, να τις αγκαλιάζει, να ακούει τις στενοχώριες και τις ανησυχίες τους χωρίς να στέκεται εμπόδιο στα όνειρα και τις επιθυμίες τους. Η καθεμία έχει τη δική της προσωπικότητα και την ώρα των κρίσιμων αποφάσεων επιχειρηματολογούν στηρίζοντας με σθένος τις επιλογές τους. Ακόμα και τις λάθος φροντίζουν να τις διορθώνουν γιατί η ζωή είναι δική τους, τους ανήκει και αυτό το έμαθαν νωρίς από τη δυναμική Ουρανία.

Η σχέση μάνας - κοριτσιών δεν είναι συγκρουσιακή αλλά εκείνη που δημιουργεί ολοκληρωμένες προσωπικότητες που σε βάθος χρόνου μαθαίνουν να σέβονται, να αγαπούν και να κατανοούν. Η Ουρανία παρά τις δυσκολίες, τις κοινωνικές προκαταλήψεις και τις αντιρρήσεις που ενίοτε εκφράζει, καταφέρνει να αναπτύξει ισχυρούς δεσμούς ανάμεσα σε εκείνη και τις κόρες της, ικανούς να τις κρατήσει ενωμένες σαν μια γροθιά μέχρι το τέλος. Ο εγωισμός, η κόντρα και οι παρεξηγήσεις δεν έχουν θέση στη σχέση μάνας – παιδιού αφού βλάπτουν συναισθηματικά και οδηγούν στην απογοήτευση και τον θυμό.

Ο ρόλος της μάνας θεωρείται πετυχημένος όταν δεν αποβλέπει σε τίποτα παρά μόνο στο καλύτερο για τα παιδιά της και όταν δεν περιμένει ανταπόκριση από την αγνή αγάπη προς το παιδί της. Αυτή η αγνή αγάπη είναι που στο τέλος μας κάνει να θέλουμε να έχουμε ως σταθερό σημείο αναφοράς το σπίτι μας, την οικογένειά μας!

Κριτική για το βιβλίο μου «Πάροδος Μουσών 9»

Μαίρη Μοσχοπούλου, συγγραφέας

Κάποια χρόνια πριν, κάποιο αγαπημένο πρόσωπο μου είπε: "Τι ειρωνεία! Με τιμούν την χειρότερη ημέρα της ζωής μου". Αυτή η γυναίκα παρέμεινε και παραμένει όρθια στηρίζοντας την οικογένειά της παρόλη την τραγωδία της.

Μια άλλη Ουρανία, πάλεψε και παλεύει να στέκεται όρθια, με όλες τις αντιξοότητες και τη σκληρή της μοίρα. Αυτή λοιπόν, η άλλη Ουρανία, μου έμαθε κάτι πολύ σημαντικό. Ότι η ζωή είναι ένα ποτήρι, τη μια έχει γλυκό κρασί και την άλλη ξύδι. Εγώ είμαι υποχρεωμένη να πιώ και από τα δύο και να στέκομαι όρθια, γιατί αυτή είναι η ζωή και πρέπει να τη δεχτώ αγόγγυστα. Να παλεύω στις αντιξοότητες και να χαμογελώ σαν παιδί στις χαρές της.

 Η "Πάροδος Μουσών" μου τη θύμισε, με πολλή αγάπη και αρκετό πόνο είναι η αλήθεια, αλλά η ουσία είναι μία. Το μήνυμα πέρασε από τις σελίδες του και έχει να ταξιδέψει σε πολλές καρδιές ακόμα. Ήμουν σίγουρη διαβάζοντας το όνομα της συγγραφέως ότι θα διαβάσω κάτι πραγματικά αξιόλογο, γραμμένο με ψυχή.

Πολλά ταξίδια Βασιλική στην "Πάροδο Μουσών", αν και είμαι βεβαία ότι θα τα έχει και χωρίς τις ευχές μου.

Κάθομαι κι αναρωτιέμαι - μήπως έχει δίκιο ο τζίτζικας;


Λέγαμε τις προάλλες ότι ο τζίτζικας περιμένει από 4 μέχρι και 17 χρόνια για να βγει από το χώμα και να απολαύσει τη ζωή πάνω στο δέντρο που τον φιλοξενεί. Κι αυτό μόνο για 1,5 μήνα, μιας και μετά αποχαιρετά οριστικά τον μάταιο τούτο κόσμο. Ένας μήνας και μισός - αλλά τι μήνας! Μέσα στο τραγούδι και την καλή χαρά, καταμεσής του καλοκαιριού, με εξασφαλισμένη την τροφή από το δέντρο «του» και μόνη έγνοια να βρει ταίρι και να σκαρώσει τζιτζικάκια. Κι όταν πετύχει τον στόχο της ύπαρξής του, γέρνει το κεφαλάκι ένα όμορφο δειλινό και σταματά για πάντα το τραγούδι.


Κι αναρωτιέμαι - μήπως έχει δίκιο; Αν υποθέσουμε (λέω, αν) ότι ξέρει πόσο σύντομη είναι η ζωή του. Ότι ξέρει πως ζει με ημερομηνία λήξης (κι ας μην ξέρει ποια είναι αυτή ακριβώς), όπως άλλωστε ισχύει και για μας, τα έλλογα όντα (που έχουμε πλήρη επίγνωση του αναπόφευκτου τέλους - το πώς και το πότε αγνοούμε μόνο). Τι κάνει λοιπόν ο σοφός μας φίλος; Βάζει το κεφάλι κάτω και μοιρολογεί; Αποσύρεται στα ενδότερα της ψυχής του και καταριέται τη μοίρα του; Πέφτει σε βαριά κατάθλιψη (ή και σε «σκληρά») για να σπρώξει όπως όπως τον χρόνο μέχρι το μοιραίο;


Όχι βέβαια, κάθε άλλο! Το ρίχνει στο κυνήγι του έρωτα και στο τραγούδι σκεπτόμενος, και πολύ σωστά, πως «μια ζωή την έχουμε / κι αν δεν την γλεντήσουμε / τι θα καταλάβουμε / τι θα καζαντίσουμε», χαίρεται την κάθε μέρα, την κάθε στιγμή του, και φεύγει πλήρης ημερών (κι ας είναι λίγες) απόλυτα ικανοποιημένος από την σύντομη ζωούλα του κι ευτυχής που εκπλήρωσε τον προορισμό του.


Κι όλα αυτά σε αντίθεση με τους περισσότερους από μας, τα έλλογα (επαναλαμβάνω) όντα, που με το παραμικρό μεμψιμοιρούμε, κατσουφιάζουμε, ομφαλοσκοπούμε με εμβρίθεια και, τελικά ξεχνάμε να ζήσουμε - με αποτέλεσμα να ξυπνήσουμε κάποιο πρωί και να καλημερίζουμε τον Άγιο Πέτρο! Αξίζει άραγε τον κόπο; Να αναβάλουμε συνέχεια για αύριο εκείνα που μπορούν να μας κάνουν ευτυχισμένους σήμερα; Επειδή σήμερα κάτι πιο σημαντικό (και καλά) έχουμε να κάνουμε; Αξίζει να χάνουμε ανατολές και δειλινά; Την ευωδιά της γαρδένιας; Ένα φιλί σε (και από) αγαπημένο πρόσωπο; Μια βόλτα με τον σκύλο μας; Την απόλαυση του τραγουδιού του τζίτζικα;


Κάθομαι κι ακούω τη χορωδία των ευτυχισμένων τζιτζικιών κι αναρωτιέμαι - μήπως έχουν δίκιο; Μήπως, τελικά, είναι πιο έξυπνα και φιλοσοφημένα όντα από εμάς, τα «έλλογα»;


Λέω - μήπως;