Η συμμετοχή μου στον διαγωνισμό ποίησης 2017

της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών.

Σιωπή…

Είναι εκείνη η τρομαχτική σιωπή

Που πέφτει κάποιες φορές ανάμεσά μας

Σαν ομίχλη αδιαπέραστη, πυκνή

Σχεδόν χειροπιαστή

Και κρύβει τον έναν από τον άλλον

Και πνίγει μέσα στο γκρίζο της

Βλέμματα που ξεστρατίζουν

Και λέξεις ανείπωτες

Που ωστόσο συνωστίζονται 

Στις άκρες των χειλιών

Μα δεν τολμούν να λευτερωθούν

Λέξεις που φοβούνται να δραπετεύσουν

Γιατί το ξέρουν, θα τις καταπιεί το πούσι

Κι όλο πληθαίνουν οι φορές αυτές

Κι όλο βουβαίνονται οι λέξεις

Κι όλο πυκνώνει η ομίχλη

Μέχρι να καταπιεί κι εμάς

Στο γκρίζο συμπαγές της…

Το χειρόφρενο

Από παιδιά γνωρίζονταν. Από τότε που ο Αλέξανδρος μετακόμισε στη γειτονιά της και γράφτηκε στο φροντιστήριο Αγγλικών που πήγαινε και η Αθηνά. Στα δεκατέσσερα εκείνη, στα δεκαπέντε αυτός. Πρώτες δειλές ματιές, πρώτα καρδιοχτύπια, εφηβικός έρωτας, ξενύχτια στο τηλέφωνο και βόλτες χέρι με χέρι στο πάρκο. Πρώτα αδέξια φιλιά, άβγαλτοι κι οι δυο, έμαθαν τον έρωτα μέσα από λαχανιασμένες ανάσες κι όρκους αιώνιας αγάπης.

Όρκοι που κρατήθηκαν κι ας ήταν σχολιαρόπαιδα. Μαζί στο Πάντειο, στρατιωτικό ο Αλέξανδρος, ταξίδια με το τραίνο η Αθηνά για να δει τον καλό της, μαζί στην τράπεζα όπου διορίστηκαν στη συνέχεια. Σε διπλανά γραφεία, αρνήθηκαν προαγωγές σε άλλες υπηρεσίες για να μη χωρίσουν. Τους αρκούσε που ήταν μαζί όλη μέρα, δουλειά και σπίτι, μια ψυχή σε δυο σώματα. 

Παιδιά δεν απέκτησαν, δεν ήθελε η μοίρα κι εκείνοι το αποδέχτηκαν αγόγγυστα. Ούτε και το επεδίωξαν παραπέρα με μακροχρόνιες θεραπείες και ψυχοφθόρες προσπάθειες, είχαν ο ένας τον άλλο για παιδί να φροντίζουν. Η Αθηνά να νοιάζεται για όλα τα μικρά, τα καθημερινά, τα ασήμαντα μα τόσο σημαντικά. Από το πάντα φρεσκοσιδερωμένο του πουκάμισο μέχρι το φαγητό που του άρεσε και τη μυρωδιά λεβάντας στα συρτάρια του. Κι ο Αλέξανδρος να την συνοδεύει στο θέατρο που τόσο της άρεσε κι ας τον άφηνε εκείνον αδιάφορο, να τη σκεπάζει τρυφερά το βράδυ και να της φέρνει λουλούδια σε ανύποπτες στιγμές. Και να την πηγαίνει με το αμάξι στα λιμανάκια της Βάρκιζας, στα ηλιοβασιλέματα. Αυτά που τόσο αγαπούσαν κι οι δυο να απολαμβάνουν καθώς ο ήλιος βουτούσε στη σκοτεινή θάλασσα πυρπολώντας την με φλόγες πορτοκαλλί και κόκκινες και μαβιές.

Όταν ζαλίστηκε για πρώτη φορά η Αθηνά δεν έδωσαν σημασία. Πάντα ήταν υποτασική κι εύθραυστη, απλά αύξησε λιγάκι την επαγρύπνηση και την προσοχή του. Όταν τη δεύτερη φορά μαζί με τη ζαλάδα έχασε και την ισορροπία της κι έπεσε κάτω, θορυβήθηκε. Έκλεισε ραντεβού με τον καλύτερο νευρολόγο που του σύστησαν αγνοώντας τις διαμαρτυρίες της και την πήγε σχεδόν με το ζόρι.

Η διάγνωση καταπέλτης. Σκλήρυνση κατά πλάκας. Κάτι είχε ακούσει παλιότερα, δεν θυμόταν πώς και από ποιον, και πάγωσε στο άκουσμα. Η Αθηνά, πιο ψύχραιμη, βάλθηκε να τον παρηγορεί και να τον καθησυχάζει -το ίδιο κι ο γιατρός. Η επιστήμη είχε προχωρήσει πολύ, το ίδιο και η έρευνα, υπήρχαν πολλά όπλα στη φαρέτρα τους κι όλα θα πήγαιναν καλά.

Τίποτε δεν πήγε καλά. Από τις σπάνιες, τις πιο επιθετικές μορφές η δική της, εξελίχθηκε ραγδαία και σε λιγότερο από ένα χρόνο την είχε καθηλώσει στο κρεβάτι. Εκείνος πάντα δίπλα της, να προλαβαίνει κάθε της ανάγκη, να έχει αναλάβει τα πάντα στο σπίτι, να της διαβάζει όμορφες ιστορίες, να της χαμογελά. Κι εκείνη πάντα καλοδιάθετη για να μην τον στενοχωρήσει, να τον ακούει μισοκλείνοντας τα μάτια και ταξιδεύοντας σε κόσμους φανταστικούς, μαγικούς, να του χαϊδεύει το χέρι και να του αντιγυρίζει το χαμόγελο. "Είσαι ο βράχος μου", του έλεγε.

Έχασε το κουράγιο του μόνο όταν, σε μια εξέταση ρουτίνας, διαγνώσθηκε ο ίδιος με καρκίνο στον πνεύμονα και μάλιστα σε προχωρημένη μορφή. Δεν είχε δώσει σημασία ούτε στον επίμονο βήχα που τον παίδευε καιρό ούτε στο λαχάνιασμα που παρουσίαζε ανεβαίνοντας απλά τις σκάλες. Η σύσταση των γιατρών ήταν άμεση έναρξη θεραπείας ώστε να μπορέσουν μετά να προχωρήσουν σε επέμβαση -με μικρές ωστόσο πιθανότητες καλής μετέπειτα πορείας.

Ένιωσε σαν να άνοιξε ένα βάραθρο κάτω από τα πόδια του. Δεν νοιαζόταν για τον εαυτό του, όχι. Για εκείνη ήταν η αγωνία του. Τι θα γινόταν εκείνη αν αυτός… Πήρε γρήγορα τις αποφάσεις του. Αγνόησε εντελώς τους γιατρούς,  τις οδηγίες τους, το όλο θέμα. Σαν να μην το έμαθε ποτέ. Σαν να μην του είπαν τίποτε. Δεν υπήρχε περίπτωση να αφήσει την Αθηνά του σε τόσο δύσκολη κατάσταση και να μπαινοβγαίνει στα νοσοκομεία. Και δεν υπήρχε περίπτωση βέβαια να της το πει, θα τη σκότωνε. Θα έκανε σαν να μη συμβαίνει τίποτε μέχρι να καταλαγιάσει όλη αυτή η φουρτούνα μέσα του και μετά θα έβλεπε.

Επέστρεφε από τη δουλειά του κάποιο απομεσήμερο αργά όταν πρόσεξε, για πρώτη φορά μετά από καιρό, τον ήλιο που κατηφόριζε στη θάλασσα. Και ξάφνου όλα έγιναν τόσο απλά, τόσο ξεκάθαρα. Επιτάχυνε, έφτασε σπίτι. Η Αθηνά τον είδε να μπαίνει χαμογελώντας μετά από πολύ καιρό. Του χαμογέλασε κι αυτή. Έσκυψε και την πήρε αγκαλιά. «Πού πάμε;», τον ρώτησε. «Να δούμε ξανά το ηλιοβασίλεμα» της απάντησε και την απόθεσε απαλά στο κάθισμα του συνοδηγού.

Έφτασαν στα λιμανάκια την ώρα που ο ήλιος βουτούσε στο νερό βάφοντας τον ουρανό με όλα τα χρώματα της φωτιάς. Στο βάθος είχαν κιόλας ανάψει τα πρώτα φώτα κι ο χρόνος σαν να στάθηκε για λίγο μετέωρος ανάμεσα σε μέρα και νύχτα. «Τι όμορφα που είναι», του ψιθύρισε με μάτια που αντιφέγγιζαν το λιόγερμα. «Για σένα το παράγγειλα», της αποκρίθηκε τρυφερά. Έσκυψε, τη φίλησε απαλά. Του ανταπέδωσε το φιλί αδέξια, με χείλη που έτρεμαν. Όπως τότε, παλιά. Όταν πρωτομάθαιναν τον έρωτα και την αγάπη, εφηβάκια κι οι δυο. Εκείνος σήκωσε το κεφάλι και την κοίταξε για ένα ατέλειωτο λεπτό τυλίγοντάς την με μια ματιά που έκλεινε μέσα της όλη του την αγάπη. 

Ύστερα έλυσε το χειρόφρενο.

Μια κάρτα ονειροπολεί

Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό. Είμαι μια από τις λίγες, πλέον, χριστουγεννιάτικες κάρτες, που πραγματοποίησαν το όνειρό τους - να τις επιλέξει ένας άνθρωπος με ευαισθησία, να γράψει πάνω τους ευχές από καρδιάς και να τις στείλει στους αγαπημένους του για τις γιορτές.

Σπάνιο πράγμα πια στις μέρες μας. Χρόνια τώρα έχει σταματήσει αυτή η αλληλογραφία, τουλάχιστον όπως την θυμούνται οι μεγαλύτερες αδελφές μου που έτυχε να ξεμείνουν στο ράφι του βιβλιοπωλείου. Και τι δεν μας λένε εμάς τις νεότερες για εκείνα τα όμορφα, αξέχαστα χρόνια! Για τον κόσμο που έμπαινε στο μαγαζί. Για τις ώρες που ξόδευε διαλέγοντας κάρτες. Για τις ουρές στα ταχυδρομεία. Για τα κοντινά ή μακρινά ταξίδια που έκαναν. Για τη χαρά που έφερναν στα μάτια των τυχερών που τις υποδέχονταν. Για την τιμητική θέση δίπλα στο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Για την ευλαβική φύλαξή τους κατόπιν μέσα σε ειδικό φάκελο νοσταλγίας μαζί με τις αδελφές τους των προηγούμενων χρόνων. 

Πού πήγαν όλα αυτά αλήθεια;  Τα σάρωσε όλα η τεχνολογία - κι έχει μια μελαγχολία τούτη δω η αλλαγή. Πρώτα χάθηκαν τα γράμματα, τα αντικατέστησαν τα τηλεφωνήματα. Εκεί κοντά χαθήκαμε κι εμείς ή μάλλον ελαττωθήκαμε - ευτυχώς υπάρχουν ακόμη κάποιοι ευαίσθητοι που μας επιλέγουν. Ύστερα μειώθηκαν και τα τηλεφωνήματα, τα πήραν φαλάγγι το διαδίκτυο και τα ηλεκτρονικά μηνύματα από τα κινητά και τα κομπιούτερ με τις φατσούλες και τις καρδούλες. Κι έγιναν όλα λίγο απρόσωπα, λίγο κοινότυπα, λίγο της εύκολης λύσης. Γράμματα από το πληκτρολόγιο χωρίς καμιά προσωπικότητα, με την ίδια γραμματοσειρά, χωρίς την μοναδική προσωπικότητα της χειρόγραφης αφιέρωσης.

Κι όμως εγώ στάθηκα τυχερή. Με επέλεξαν δυο νέα παιδιά μαζί με άλλες αδελφές μου και με έστειλαν σαν και τότε, παλιά, στους αγαπημένους τους. Κι ήταν όλα τόσο όμορφα! Όταν έγραφαν τις ευχές. Όταν ταξίδευα με το αεροπλάνο. Όταν έφτασα στο γραμματοκιβώτιο και περίμενα με λαχτάρα να με παραλάβουν. Όταν είδα τη χαρά στα μάτια τους καθώς άνοιγαν τον φάκελο και διάβαζαν τα μέσα λόγια. Όταν με απόθεσαν τρυφερά δίπλα στο χριστουγεννιάτικο δέντρο - το όνειρο κάθε κάρτας. Όταν άκουσα την Βασιλική να ψιθυρίζει συγκινημένη «σας ευχαριστώ, παιδιά μου».

Σας ευχαριστώ κι εγώ, παιδιά της – και χρόνια σας πολλά!