"8χρονο κοριτσάκι στην Υεμένη πεθαίνει 

στα χέρια του 40χρονου συζύγου του

 την πρώτη νύχτα του γάμου τους"...

Ήσουν μόλις οχτώ…


Έπρεπε να κάνεις κούνια και τραμπάλα…

Έπρεπε να ζωγραφίζεις ήλιους και λουλούδια…

Έπρεπε να παίζεις τραγουδώντας με τις φίλες σου…

Έπρεπε να έχεις μια αγκαλιά να σε φυλάει με αγάπη…


Αλλιώς ωστόσο όριζαν οι «νόμοι» της πατρίδας σου…

Αλλιώς ωστόσο επέλεξαν οι «γονείς» σου…

Αλλιώς ωστόσο αποφάσισε το κτήνος ο «σύζυγος» σου…

Αλλιώς ωστόσο γράφτηκε ο επίλογος στην μικρή ζωούλα σου…


Κι έσβησες με τρόμο… με οδύνη…

Κι ένα τεράστιο «γιατί» στα παιδιάστικά σου μάτια…

Κι ήσουν μόλις οχτώ χρόνων…


Συγγνώμη μικρούλα μου…

Συγγνώμη που ανασαίνω τον ίδιο αέρα με τους βασανιστές σου…

Συγγνώμη…


https://thedaily.gr/2019/08/28/8%CF%87%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%BF-%CE%BA%CE%BF%CF%81%CE%B9%CF%84%CF%83%CE%AC%CE%BA%CE%B9-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%85%CE%B5%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B7-%CF%80%CE%B5%CE%B8%CE%B1%CE%AF%CE%BD%CE%B5%CE%B9/?fbclid=IwAR1ZBYpChGjd0g5H2-tMe-ZrqUzS4-Afnl83_zAu5bTQGrSusVIcZPLUyNE

Τα δίδυμα

Στέκονται μπροστά μου πιασμένα χέρι χέρι. Χαμόγελο ντροπαλό, συγκρατημένο, με κοιτάζουν ανήσυχα περιμένοντας να δουν αν θα χαμογελάσω κι εγώ, αν θα τα καλωσορίσω. Ίδια κι απαράλλαχτα σαν μονοωογενή δίδυμα ντυμένα ναυτάκια (αλήθεια τα θυμάστε οι παλιότεροι;) «ή με λουλουδάτα φουστανάκια και τα μαλλιά κοτσιδάκια» θυμάμαι ξαφνικά μια φωτογραφία μου - πιτσιρίκα 6 χρόνων μέσα σε κάποιον κήπο.

Διπλασιάζονται πλέον τα 6. Όχι, δεν γίνονται 12, αυτό το νούμερο έχει παρέλθει προ πολλού. Γίνονται 66, δύο τα 6ρια, νούμερο συμμετρικό - τα δίδυμα που σας έλεγα πιο πάνω. Τα κοιτάζω που με κοιτάζουν γεμάτα αδημονία και τους χαμογελώ κι εγώ. Αφήνουν έναν ελαφρύ στεναγμό ανακούφισης και ευδαιμονίας καθώς τους γνέφω καλοδιάθετα κι απλώνω τα χέρια.

Έρχονται δίπλα μου, με πλαισιώνουν, πιανόμαστε χέρι χέρι -οι τρεις μας τώρα. Σε πολύ λίγο θα αρχίσουμε να βαδίζουμε τον κοινό μας δρόμο. Ένα χρόνο θα είμαστε μαζί και βλέπω στα μάτια τους την αγαλλίαση που τα έχω αποδεχτεί και μάλιστα χαμογελώντας.

Λες και μπορούσα να κάνω κι αλλιώς!!!

Πρώτη μέρα στον παιδικό σταθμό

Ήταν δεν ήταν δυόμισι χρόνων ο μεγάλος μας γιος όταν αποφασίσαμε να τον στείλουμε στον παιδικό σταθμό -και για να λύσουμε το πρόβλημα φύλαξής του τις ώρες που ήμασταν στις δουλειές μας (δεν είχαμε ευτυχήσει ως τότε με τις baby sitters) και για να βρίσκεται σε περιβάλλον με άλλα παιδάκια και να αποκτά καινούργιες εμπειρίες.

Γνωρίζοντας από συζητήσεις με φίλες πόσο δύσκολη κατά κανόνα ήταν αυτή η απομάκρυνση από την ασφάλεια και την θαλπωρή της γονικής εστίας με νήπια να κλαίνε και να οδύρονται και να χτυπιούνται πεσμένα στα πατώματα περίμενα την πρώτη μέρα με κάποια ανησυχία αν και ο γιόκας μου είχε δείξει από τότε ακόμη σημάδια αυτονόμησης κι αυτάρκειας. Το είχαμε συζητήσει βέβαια διεξοδικά και είχε δηλώσει ότι πολύ θα ήθελε να πάει στο «σχολειάκι» όπως του το είχα πλασάρει.

Το κρίσιμο πρωινό λοιπόν φτάσαμε στον παιδικό, του σύστησα την «κυρία» που θα τον είχε στην ευθύνη της και πήγαμε στην αίθουσα των παιχνιδιών όπου έμεινε έκθαμβος με τα αυτοκινητάκια, τις φαγάνες, τους γερανούς και άλλα βαρέα οχήματα, μερικά εκ των οποίων ήταν ψηλότερα από το μπόι του. Μπήκε σε ένα τρακτέρ αγνοώντας εντελώς την παρουσία μου. Τον πλησίασα, τον φίλησα και του είπα «η μαμά θα φύγει τώρα να πάει στη δουλειά της και θα έρθει το μεσημέρι να σε πάρει». Μου κούνησε το χέρι σε ανυπόμονο χαιρετισμό και συνέχισε να ασχολείται με το τρακτέρ του -κι έφυγα.

Όλο το πρωί περίμενα ανήσυχη το τηλεφώνημα που θα μου έλεγε «ελάτε να τον πάρετε, κλαίει και χτυπιέται και σας ζητάει» - αλλά μπα! Το μεσημέρι πήγα και τον βρήκα μες στην καλή χαρά να παίζει με τα άλλα παιδάκια. Μόλις με είδε ήρθε τρέχοντας  να μου πει τι ωραία που πέρασε και τι ωραία που ήταν τα μπιφτέκια και πόσο πολύ έπαιξε με τα άλλα παιδάκια και μου έδειξε τις ζωγραφιές που είχε κάνει.

Πανευτυχής εγώ για την τόσο ανέλπιστα εύκολη προσαρμογή του στα νέα δεδομένα της καθημερινότητάς του τον πήρα αγκαλιά και του είπα πόσο πολύ χαίρομαι που πέρασε τόσο όμορφα και ότι αύριο, που θα έρθουμε πάλι, θα περάσει ακόμα πιο καλά - για να πάρω την αποστομωτική και άκρως ανησυχητική απάντηση (η γλώσσα του πήγαινε ροδάνι ήδη από δυο ετών!)

«Αύριο; Γιατί να ξανάρθουμε αύριο; Τα είδα τα παιδάκια, έπαιξα με τα παιχνιδάκια, φτάνει -αύριο θα κάτσουμε σπίτι μαζί»

Κόκκαλο η μάνα!!!

Οι άθλοι του Ηρακλή

Οι υπογραφές

Το ξέρετε βέβαια πως και η μάνα γράφει βιβλία εξ άλλου από εκείνη πήρα κι εγώ το ταλέντο μου άλλο αν την ξεπέρασα κι έγινα καλύτερος (καλά, αυτό δεν είναι ανάγκη να της το πείτε, μην την στεναχωράμε κιόλας) αλλά έτσι είναι και το σωστό, τα παιδιά να γίνονται καλύτερα από τους γονείς - που δεν συμβαίνει βέβαια και πάντα, βλέπεις παιδιά τραγουδιστών που έβγαιναν στη σκηνή κι έτριζε ο τόπος και έλεγαν τραγουδάρες να προσπαθούν να τους μοιάσουν και να γίνονται ψιλορεζίλι, αφού δεν έχεις φωνή πού πας ρε Καραμήτρο, όμως φύγαμε από το θέμα μας που είναι η μάνα και τα βιβλία της και συγκεκριμένα το τελευταίο της που το λένε Δωροθέα και λέει για μια κοπέλα που είχε έναν καλό άντρα και δυο παιδάκια κοριτσάκια που το ένα ήταν λιγάκι αλλιώτικο κι εκείνη πολύ στενοχωριόταν και μετά κάτι έγινε με έναν τύπο που δεν το πολυκατάλαβα γιατί είμαι μικρός ακόμα είπε ο Ρόμπις που τα ξέρει όλα και μετά την έδιωξε ο άντρας της κι έκλαιγαν τα παιδάκια της και μετά - αλλά δεν σας λέω άλλο παρ’ όλο που το διάβασα μονορούφι κι είχα και το καινούργιο γατόνι την Μπιάνκα να μου μπερδεύει τις σελίδες, σαν να ξετσούμισε πολύ η μικρά που δεν είναι και κακό βέβαια γιατί θα μας αφήνει επιτέλους η μάνα να μπαίνουμε στο σπίτι που μας είχε βγάλει απαγορευτικό σαν το λιμενικό στα βαπόρια όταν έχει πολλά μποφόρ αλλά πάλι ξέφυγα από το θέμα μας και που λέτε λοιπόν αυτή τη Δωροθέα την έχει πάει η θεία Κάκια που είναι εκδότρια σε ένα μέρος που το λένε Ζάππειο για να την δουν πολλοί άνθρωποι και να την πάρουν σπίτι τους να την διαβάσουν γιατί στ’ αλήθεια είναι πολύ ωραία ιστορία -όχι βέβαια όσο οι δικές μου, τα ’παμε αυτά- και να πάτε κι εσείς στο Ζάππειο όχι μόνο για την Δωροθέα που πρέπει οπωσδήποτε να την γνωρίσετε αν δεν το έχετε κάνει κιόλας αλλά γιατί το σαρανταοχτώ Φεστιβάλ Βιβλίου -έτσι το λένε- είναι μια μεγάααλη γιορτή με πάρα πολλά βιβλιοπερίπτερα και πάρα πολύ κόσμο που πάει πάνω κάτω κι αγοράζει βιβλία για να έχει να διαβάζει τον χειμώνα που έρχεται αφού θα κλειστεί που θα κλειστεί μέσα όταν πιάσουν οι βροχές και τα κρύα και πάλι έφυγα από το θέμα που είναι η μάνα και οι υπογραφές της γιατί δεν σας το ’πα ακόμα, σας το φύλαγα για έκπληξη, αύριο που είναι Τετάρτη 4 Σεπτέμβρη θα είναι και η μάνα εκεί στο σταντ -έτσι το λένε είπε ο Βούδας- των Εκδόσεων «Πνοή» κατά τις 7 το βράδυ και θα σας περιμένει για να τα πείτε κι από κοντά και να γνωριστείτε κι από κοντά όσοι την ξέρετε μόνο μέσα από το φέις γιατί η Αθήνα είναι μια τεράστια πόλη και δεν είναι εύκολο να συναντηθούν οι άνθρωποι να πιουν έναν καφέ κι έτσι μένουν στις κατά-φαντασία γνωριμίες του ΦιΜπι οπότε το Ζάππειο είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να το αλλάξετε αυτό και την κάνετε αληθινή τη γνωριμία με τη μάνα χώρια που θα μπορείτε να αγοράσετε και μια Δωροθέα -θα έχει πολλές, όλοι θα πάρετε μην ανησυχείτε- είτε για να την διαβάσετε εσείς είτε για να την κάνετε δώρο (το λέει και το όνομά της εξ άλλου) και μάλιστα με υπογραφή από τη μάνα με αγάπη όπως θα υπογράφω κι εγώ το δικό μου το βιβλίο όταν θα κυκλοφορήσει και θα γίνει μπεστσέλερ  που λέει κι ο Ρόμπι και βάλτε υπενθύμιση στο κινητό μην το ξεχάσετε για αύριο Τετάρτη και σας φιλώ και γεια σας ο Ηρακλάκος σας!