Η ελαφριά μελαγχολία του Σεπτέμβρη
Ο
Σεπτέμβρης πάντα μου προκαλούσε μια ελαφριά μελαγχολία - κι ακόμα μου προκαλεί, παρ’ όλο που θάπρεπε να είναι ο μήνας μου μιας
και Σεπτέμβρη γεννήθηκα, Σεπτέμβρη παντρεύτηκα!
Ίσως γιατί, σαν παιδί, ο Σεπτέμβρης ήταν ο μήνας
έναρξης της σχολικής χρονιάς και λήξης των ανέμελων διακοπών. Όσο κι αν
αγαπούσα το σχολείο, προφανώς αγαπούσα περισσότερο το παιχνίδι (ως ανήκουσα στην πλειοψηφία των παιδιών με
ανάλογες απόψεις!)
Ίσως πάλι γιατί είμαι πολύ ανοιξιάτικο/καλοκαιρινό
άτομο - πολύ της μέρας, της εξοχής, του έξω, της θάλασσας.Όσο κι αν μου αρέσει
το χουχούλιασμα δίπλα στο τζάκι, προφανώς προτιμώ την φυσική θαλπωρή που
προσφέρουν οι ακτίνες του ήλιου από τη
ζεστασιά των αναμμένων κούτσουρων που τριζοβολούν στο παραγώνι!
Ο Σεπτέμβρης σηματοδοτεί το τέλος
όλων αυτών - των διακοπών παλιότερα, των υπέροχων ατέλειωτων ημερών σήμερα. Αραιώνουμε
και αποχαιρετούμε τα μπάνια, το φως μας αφήνει νωρίς, η νύχτα κερδίζει έδαφος
κι αρχίζει να διαγράφεται η κλεισούρα του χειμώνα.
Αρχίζουν οι βροχές, που μπορεί να
είναι καλόδεχτες κι ευεργετικές στην αρχή, αλλά μετά το παρακάνουν και με κλείνουν
μέσα ή με υποχρεώνουν να κρατώ ομπρέλλα για να βγω από την πόρτα μου - και τις
αντιπαθώ τις ομπρέλλες! Ακολουθούν τα κρύα (αντιπαθώ τα μπουφάν και τις μπότες),
οι μεγάλες νύχτες (αντιπαθώ το σκοτάδι και το τεχνητό φως) και ο συχνά
κατσούφης ουρανός (αντιπαθώ τη συννεφιά και τη μαυρίλα).
Μου πέρασε λοιπόν κάποια στιγμή η
σκέψη ότι, αφού δεν μπορώ να μετατρέψω τους πολύ χειμωνιάτικους μήνες
(συγκεκριμένα από Νοέμβρη μέχρι Φλεβάρη) σε ανοιξιάτικους ή, έστω,
φθινοπωρινούς, θα με βόλευε ιδιαίτερα να
μπορούσα να τους παρακάμψω! Σκέψη που απορρίφθηκε πολύ σύντομα για δύο βασικούς
λόγους - πρώτον γιατί δεν μπορώ και
δεύτερον γιατί δεν θέλω!
Και το «δεν μπορώ» είναι
αυταπόδεικτο - δεν γίνεται να πέσω σε χειμερία νάρκη, σαν τις αρκούδες, ούτε να
περνώ τους χειμωνιάτικους μήνες σε κάποιο ολοχρονίς ανοιξιάτικο μέρος, σαν τις Βερμούδες (άσε που δεν μου ταιριάζει
κανένα μέρος πέρα από τη χώρα μου, ένα μυστήριο πράγμα!)
Το «δεν θέλω» όμως;
Εδώ μπαίνει στο σκηνικό η
φιλοσοφία μου, η κοσμοθεωρία μου, όπως θέλετε ονομάστε το. Η βαθιά μου
πεποίθηση ότι κάθε στιγμή της ζωής μας είναι πολύτιμη, ανεπανάληπτη,
μοναδική. Κάθε στιγμή - καλή, κακή,
δύσκολη, οδυνηρή, ευτυχισμένη, απαισιόδοξη, ονειρική, θλιμμένη. Είναι δική μας, δικαιούμαστε να τη ζήσουμε όποιο χρώμα κι αν έχει
και δεν δικαιούμαστε να την αποκηρύξουμε - γιατί δεν θα ξανάρθει ποτέ πίσω.
Κάτι λοιπόν η κοσμοθεωρία μου,
κάτι ο φύσει αισιόδοξος χαρακτήρας μου, και η μελαγχολία του Σεπτέμβρη με
αποχαιρετά πριν καλά καλά εγκατασταθεί. Κάνει ένα γρήγορο πέρασμα από την
φθινοπωρινή ζωή μου και σκορπάει σαν
καπνός μπροστά σε μια πολύ απλή (αλλά τόσο ουσιαστική) σκέψη:
Πού θα πάει; Θα ξανάρθει η Άνοιξη
- και το μόνο που εύχομαι (και χρειάζεται) είναι να είμαι εκεί και να την
περιμένω!
