Μέρες σαν νύχτες

Και διαβαίνουν οι μέρες σου σαν νύχτες

Στείρες και σκοτεινές

 

«Μόνοι μας», έλεγες πάντα

«Είμαστε μόνοι μας

Μην ξεγελιέστε

Από φίλους και συγγενείς

Περαστικοί είναι από τη ζωή μας

Όσο μας χρειάζονται

Και τους χρειαζόμαστε

Ύστερα χάνονται

Ή τους διαγράφουμε

Σαν να μην υπήρξαν ποτέ

Και πάμε παρακάτω, σε άλλα πρόσωπα

Που έχουν κάτι καινούργιο να μας δώσουν»

 

Πόσο θλιβερό... πόσο μοιραίο αλήθεια

Καθόρισε τη ζωή σου, σε στέγνωσε

Σ’ άφησε σε μιαν αφόρητη μοναξιά

Γιατί όλοι έκαναν πέρα

Σεβόμενοι την κοσμοθεωρία σου

Της μοναχικότητας

Ή φοβούμενοι

Μήπως παρασύρει και τους ίδιους

Σ’ έναν δρόμο ανυπόφορο

Τόσο παραπλανημένο

Και τόσο, μα τόσο λάθος...

 

Και διαβαίνουν οι μέρες σου σαν νύχτες

Στείρες και σκοτεινές...

 

 

 

Αφιερωμένο σε φωνές αγαπημένες
που δεν ακούμε πια...
κι ο ήχος τους μας λείπει τόσο πολύ...

 

Ο ήχος της φωνής σου

(από τις «Ψηφίδες» μου)

 

Μου λείπει ο ήχος της φωνής σου

Φωτογραφίες μιλούν σιωπηλά

Για στιγμές που έζησαν

Για στιγμές που πέρασαν

 

Αισθάνομαι θαρρείς το κύμα

Να βρέχει τις άκρες των δαχτύλων

Σχεδόν μυρίζω τα λουλούδια

Που ανθίζαν στις πλαγιές

 

Πρόσωπα γελαστά

Κάτω από έναν ήλιο βασιλιά

Ή μέσα στο ψιλόβροχο

Που δρόσιζε τα χείλη

 

Φωτογραφίες που χαμογελούν

Μα δε μιλούν

Κι ο ήχος της φωνής σου

Μου λείπει...

 

 

 

Πέρασε κιόλας ένας χρόνος χωρίς τη φυσική σου παρουσία...

Κι ωστόσο είσαι πάντα εδώ - γύρω μου, μέσα στην ψυχή  μου....

Έμεινε η αγαπημένη σου θύμιση ολοζώντανη να μου μιλά

Και να της ακουμπώ τις σκέψεις μου και τους καημούς μου...

 

Αναπαύσου γαλήνια, Πατέρα μου...

 

ΕΦΥΓΕΣ...

 

Έφυγες, Πατέρα μου...

Πέρσι... σαν τέτοια μέρα...

 

Γλίστρησες μέσα από τα δάχτυλά  μου

Σαν αέρας...

Όσο κι αν πάσχισα να Σε κρατήσω...

 

Με τύλιξες μ’ ένα βλέμμα

Όλο αγάπη και στοργή...

Κι ύστερα διάβηκες

Την Πύλη του Ονείρου

Για ν’ ανταμώσεις τη Χριστίνα Σου...

 

Δώσε στη Μάνα την αγάπη μου...

Κι εγώ κρατώ για φυλαχτό

Αυτό Σου το βλέμμα το στερνό

Να με παρηγορεί...

Και να με σκέπει...

 

Πόσο απέραντα πονά ακόμα η ψυχή μου...

Πόσο απέραντα μου λείπεις...

 

Φίλε μου... Δάσκαλέ μου...

Πατέρα μου ακριβέ και λατρεμένε...

 

Πατέρα μου...