2023 - Με ελπίδα και σκεπτικισμό…

 

Με ελπίδα και σκεπτικισμό…

Ήρθες

Με πολλά πρόσωπα – τόσα, όσα ίσως κι οι άνθρωποι στη γη

Ο καθένας εναποθέτει πάνω σου όσα κρύβει η ψυχή και η λαχτάρα του – όνειρα, προσδοκίες, ευχές, βιώματα

Με αδημονία, με έκκληση, με απαίτηση

Κι εσύ χαμογελάς διστακτικά, επιφυλακτικά, αμήχανα

Με τους ώμους σου να βαραίνουν από τα δισεκατομμύρια «παρακαλώ» και «θέλω»

Ρίχνεις λοξές ματιές στον «παλιό» που χάνεται στου δρόμου την στροφή μήπως και σου στείλει κάποιο μήνυμα, κάτι να σε βοηθήσει ν’ ανέβεις το θεόρατο βουνό των δώδεκα μηνών σου

Μα βλέπεις μοναχά την πλάτη του να απομακρύνεται γερτή κι ακούς το βήμα το βαρύ να σέρνεται στην ομίχλη της λησμονιάς

Και παίρνεις ανάσα βαθιά

Και κάνεις το πρώτο βήμα στην πρώτη μέρα – αβέβαιο, ασταθές, ανήσυχο

Γιατί δεν ξέρεις πως, για όσα κάνεις και για όσα δεν κάνεις, για όσα φέρεις και για όσα δεν φέρεις, ΔΕΝ είσαι υπεύθυνος εσύ

Κι ας σου φορτώνουμε, εμείς οι αδύναμοι, τις αμαρτίες όλου του κόσμου για να αποτινάξουμε από πάνω μας την δική μας ευθύνη για ό,τι στραβό κι ανάποδο κάνουμε και για ό,τι καλό και σωστό παραλείπουμε

Γι αυτό κι εγώ δεν θα σου ζητήσω τίποτε πέρα από χρόνο και την δυνατότητα να ζήσω και να πράξω κατά συνείδηση και ικανότητα

Και κάτι ακόμη, μια μικρή παράκληση – βλέπεις δεν μπορώ να αντισταθώ, η ανθρώπινη φύση είναι αδύναμη και το συναίσθημα υπερτερεί της λογικής των επιχειρημάτων

Να είσαι καλόγνωμος και φιλικός – αυτό μόνο

Καινούργιε χρόνε, καλωσόρισες!

 

ΠΑΕΙ Ο ΠΑΛΙΟΣ Ο ΧΡΟΝΟΣ

 

ΠΑΕΙ Ο ΠΑΛΙΟΣ Ο ΧΡΟΝΟΣ

Απολογισμός - αναπόφευκτος...

Στο τέλος της ημέρας

Της εβδομάδας

Του μήνα

Πόσω μάλλον στο τέλος του χρόνου

 Όπου κάνουμε υπολογισμό πεπραγμένων, ισολογισμό των συν και των πλην, ελπίζοντας κι ευχόμενοι τα πρώτα να υπερτερούν των δεύτερων - να είναι τα καλά που ζήσαμε και κάναμε περισσότερα από τα λάθη και τις παραλείψεις μας.

Να είναι οι θετικές στιγμές της χρονιάς που πέρασε περισσότερες και σημαντικότερες των αρνητικών - που κι αυτές οι τελευταίες έχουν την αξία τους μιας και μας διδάσκουν (αν) έστω και με τον δύσκολο τρόπο

Όπου, υπακούοντας σε ψευδαισθήσεις και ευσεβείς πόθους, ελπίδες και προσμονές θαρρούμε (σαν αφελή παιδιά που ειμαστε κατά βάθος) πως εκείνη η φευγαλέα στιγμή, εκείνο το  -από μας τους ίδιους βαλμένο- αδιόρατο όριο ανάμεσα στις δυο χρονιές θα κάνει την διαφορά

Πως θα φύγει ο χρόνος ο παλιός, που του χρεώνουμε όλα τα δεινά μας λησμονώντας -εντελώς άδικα- τα όμορφα που μας χάρισε, και θα έρθει ο καινούργιος γεμάτος υποσχέσεις που -ξέρουμε καλά- πως ελάχιστα θα κρατήσει... μα εμείς τον προσκυνούμε παρ' όλα αυτά.

 Απολογισμός λοιπόν... αναπόφευκτος...

 Ωστόσο ας θυμόμαστε πως, όσο και να του λέμε

 

"Γέρο χρόνε φύγε τώρα,

πάει η δική σου η σειρά,

ήρθε ο νέος με τα δώρα,

με τραγούδια και χαρά"

κάπου στο τέλος πρυτανεύει η (κοινή) λογική κι η νοσταλγία και τον ξεπροβοδίζουμε πιο σπλαχνικά

"Μα κι αν φύγεις μακριά μας

στην καρδιά μας πάντα ζει

κάθε λύπη και χαρά μας

που περάσαμε μαζί"

Καλούς απολογισμούς φίλοι μου!

 

Ένα (αλλιώτικο) χριστουγεννιάτικο παραμύθι με νεράιδες

 

Ένα (αλλιώτικο) χριστουγεννιάτικο παραμύθι με νεράιδες

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε σε ένα μεγάλο, όμορφο σπίτι μια ευτυχισμένη οικογένεια. Ο μπαμπάς, η μαμά και τα τρία τους αγόρια -  ο Ζήτα (13 χρόνων τώρα που γράφεται το παραμύθι μας), ο Ήτα στα 16 και ο Θήτα στα 19. Όμως μια διαβολική μάγισσα ζήλεψε την ευτυχία τους και έστειλε μια κακιά αρρώστια στην μαμά, που έφυγε μακριά τους… Έτσι ο μπαμπάς έγινε και πατέρας και μάνα για τους γιους του. Ωστόσο, μην αντέχοντας τον χαμό της γυναίκας του, μετά από λίγο καιρό έφυγε κι αυτός αφήνοντας τα τρία αδέλφια πεντάρφανα με τον Θήτα, τον μεγαλύτερο, να αναλαμβάνει τις ευθύνες των μικρότερων παιδιών, όντας ακόμη παιδί κι αυτός. Ο κόσμος τους κατέρρευσε από την μια στιγμή στην άλλη κι εκείνα έμειναν ολομόναχα χωρίς κανέναν κοντινό συγγενή, χωρίς κανέναν να τα νοιάζεται, να τα φροντίζει… Και το σπίτι ερήμωνε κάθε μέρα που περνούσε όπως κάθε

μέρα ερήμωνε και η ζωή τους…

Και τότε εμφανίστηκε η καλή τους νεράιδα. Χωρίς να χάσει χρόνο έστειλε τις μαμάδες τριών συμμαθητών τους να τα πάρουν στα δικά τους τα σπίτια, να τα έχουν σαν τα δικά τους παιδιά, μέχρι να βρεθεί μια λύση. Και η λύση βρέθηκε! Το σχολείο και η τοπική κοινωνία κινητοποιήθηκαν, ο Θήτα βρήκε προσωρινά δουλειά στον δήμο σαν κηπουρός μέχρι να βγει η σύνταξη του πατέρα τους και να συνεχίσει τις σπουδές του, το σπίτι επισκευάστηκε, τα παιδιά επέστρεψαν στην εστία τους κι ανέλαβαν με πολλή υπευθυνότητα την καθημερινότητά τους και δεν έμενε παρά να λυθεί το τελευταίο πρόβλημα: η διατροφή τους, μιας και κανένα δεν ήξερε/μπορούσε να μαγειρεύει.

Και τότε η καλή τους νεράιδα εμφανίστηκε ξανά. Λίγο πριν τα Χριστούγεννα, με το μαγικό της ραβδάκι, έχρισε «μαμάδες» εφτά μαμάδες άλλων συμμαθητών, που ανέλαβαν να μαγειρεύουν εκείνες (μια φορά την εβδομάδα η κάθε μια) και να πηγαίνουν φαγητό στα παιδιά  μέχρι να βρεθεί μια πιο μόνιμη λύση. Μάλιστα, για να μην μπερδεύονται, απέκτησαν και ονόματα - η μαμά Δευτέρα, η μαμά Τρίτη και ούτω καθ΄ εξής.

Κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα!

Σ.Σ. Η ιστορία μας είναι φανταστική κι οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς τυχαία.

Ή μήπως όχι;