ΝΥΧΤΟΛΟΥΛΟΥΔΟ

 

ΝΥΧΤΟΛΟΥΛΟΥΔΟ

Το φεγγάρι κάνει βόλτα

στα μονοπάτια τ' ουρανού

ανθίζει το νυχτολούλουδο δειλά

συνεσταλμένα

ευωδιαστά

σαν κάθε νύχτα

μακριά από το φως και τον θόρυβο

της μέρας

αγνοεί πόσο πολύ αξίζει

ακριβώς για αυτή του την μοναδική ευωδιά

ακριβώς γι αυτή του την ευγενή αιδημοσύνη

ή πάλι μπορεί και να το ξέρει

κι απλά να είναι πάνω και πέρα από αυτά

από τον θαυμασμό και την κολακεία

κι ας είναι μονάχα ένα λουλούδι

ταπεινό κι όμως τόσο ξεχωριστό

Όπως και κάποιοι άνθρωποι εξάλλου...

 

Οι άθλοι του Ηρακλή

 

Οι άθλοι του Ηρακλή

Ένα πολύ ξεχωριστό δώρο για τα χτεσινά μου γενέθλια υπήρξε η ιδιαίτερα όμορφη παρουσίαση του βιβλίου μου «Οι άθλοι του Ηρακλή» από την Λογοτεχνική Ιστοσελίδα "Λόγω Γραφής" της εκλεκτής κι αγαπημένης μου φίλης Κατερίνας Ευαγγέλου-Κίσσα.

Πέντε πολύ ενδιαφέρουσες και εύστοχες ερωτήσεις που ακολουθούνται από πέντε ανάλογες (θέλω να πιστεύω)  απαντήσεις μαζί με άλλες χρήσιμες πληροφορίες και τα βιογραφικά μας, το δικό μου και του Ηρακλή - εξ άλλο το βιβλίο το έγραψε «ίδιος στον υπολογιστή της μάνας με τα πατουσάκια του»  όπως διατείνεται στην σχετική απάντηση!

https://www.logografis.gr/%ce%bf%ce%b9-%ce%ac%ce%b8%ce%bb%ce%bf%ce%b9-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b7%cf%81%ce%b1%ce%ba%ce%bb%ce%ae-%cf%84%ce%bf-%ce%bd%ce%ad%ce%bf-%ce%b2%ce%b9%ce%b2%ce%bb%ce%af%ce%bf-%cf%84%ce%b7%cf%82/?fbclid=IwAR0NTzrbnRBtwnzsFKgUqILW4MgD4jXAPPRSSrvwbgxlSA93MjbElo13nt4

Ο γατούλης ο Μίου-μίου

 

Ο γατούλης ο Μίου-μίου

Σήμερα θα σας μιλήσω για τον καινούργιο μου φίλο τον γατούλη τον Μίου-μίου που δεν τον ξέρω δηλαδή και προσωπικά γιατί ζει στην Άνδρο στο απέναντι από μας σπίτι κι η μάνα δεν με παίρνει μαζί της εκεί επειδή πέρσι την κοπάνησα από τον φράχτη και αλήτευα και πολύ συγχίστηκε και που λέτε αυτός ο γατούλης είναι ένα από τα γατιά του οικισμού που τα αγαπάμε και τα ταΐζουμε όλοι και τον πήρε πριν πολύ πολύ καιρό (τον Μάιο του 2019 λέει η μάνα, εσείς μάλλον καταλαβαίνετε πότε είναι) ένας κύριος μαζί με άλλα δυο γατιά να τον πάει στην Χώρα που είναι πολύυυυ μακριά από τα σπίτια μας, 35 χιλιόμετρα βουνά και λαγκάδια λέει η μάνα, για στείρωση (αυτό δεν το ξέρω, φοβιστικό μου ακούγεται) αλλά ο Μίου-μίου την κοπάνησε (κι αυτός (αλητόβιος σαν και μένα μου φαίνεται) κι εξαφανίστηκε και πολύ στεναχωρήθηκε ο κύριος αλλά δεν μπορούσε να κάνει και τίποτε κι έτσι χάθηκε ο γατούλης κι όλοι τον πίστευαν για πεθαμένο ώσπου φέτος τον Μάιο, έναν ολόκληρο χρόνο μετά, εμφανίστηκε μια μέρα στο σπίτι της κυρίας Κίττυς (το απέναντι που λέγαμε) σε άθλια κατάσταση, πετσί και κόκκαλο και με πληγές στο στόμα και η κυρία Κίττυ έμεινε παγωτό όταν τον αντίκρισε, πώς τα κατάφερε μια σταλιά πλασματάκι να περάσει όλα τα βουνά και τα λαγκάδια και να γυρίσει στη γειτονιά μας και πολύ χάρηκε από τη μια που τον είδε αλλά και πολύ αναστατώθηκε και ανησύχησε που είχε τα μαύρα του τα χάλια κι αφού τον τάισε καλά και τον συνέφερε λιγάκι τον άρπαξε, τον έβαλε σε ένα κλουβί και τον πήγε σφαίρα στη Χώρα στην γιατρό για να τον κάνει καλά από τις πληγές με ενέσεις και φάρμακα και τώρα ο Μίου-μίου είναι μια χαρά και ζει ευτυχισμένος με την μαμά Κίττυ κι εγώ θα είμαι καλό παιδί φέτος για να με πάρει η μάνα μαζί της στην Άνδρο για να γνωρίσω από κοντά τον Μίου-μίου που έχει και το βιβλιάκι μου για να με γνωρίσει κι αυτός και να μου πει όοολα τα φοβερά και θαυμαστά που πέρασε ένα χρόνο μέχρι να βρει ξανά τα σπίτια μας και θα σας τα γράψω χαρτί και καλαμάρι

με αγάπη

 ο Ηρακλάκος σας! 

 

Ο γάμος

 Ο γάμος *

 Το λαντό έφτασε στους Αγίους Πάντες ακριβώς στις έξι με το καμπανάκι του να κουδουνίζει χαρούμενα. Ο δασάρχης κατέβηκε κι έδωσε το χέρι του στη νύφη να την βοηθήσει. Η Χριστίνα μάζεψε το νυφικό της και κατέβηκε κι αυτή. Ο πατέρας της την πήρε από το χέρι κι άρχισαν να ανεβαίνουν τα σκαλιά της εκκλησίας. Εκείνη κοίταξε προς τα πάνω κι είδε την μικρή ομάδα των καλεσμένων να την περιμένει χαμογελώντας. Κι η εικόνα πάγωσε, όπως τότε, στο Περβόλι. Ταμπλό βιβάν. Έμεινε να το παρατηρεί.

Ο Ορέστης, σοβαρός μέσα στο σκούρο γαμπριάτικο κοστούμι του - της φάνηκε τόσο όμορφος, τόσο επίσημος. Ο άντρας της!

Ο κουμπάρος δίπλα του, ο Χρήστος Αντωνιάδης, φαινόταν αληθινά ευτυχής που όλη αυτή η περιπέτεια (στην οποία είχε τόσο ενεργό συμμετοχή) έφτανε σε αίσιο τέλος.

Η μάνα της με την Ευγενία, συγκινημένες, έδειχναν ευτυχισμένες και, στο βάθος, ανακουφισμένες που είχαν πάει όλα τόσο καλά – μέχρι στιγμής τουλάχιστον.

Πιο κει η πεθερά της με τον αδελφό του Ορέστη την κοίταζαν και χαμογελούσαν - κι είχε μια ζεστασιά αυτό το χαμόγελο που σχεδόν την ξάφνιασε.

Τελευταίο είδε τον αδελφό της. Ο Στέφανος στεκόταν στη είσοδο της εκκλησίας με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος και με μια έκφραση που η Χριστίνα ερμήνευσε σαν απρόθυμη αποδοχή του αναπόφευκτου, κάτι σαν «ας τελειώνουμε μ’ αυτή την ιστορία».

Η Ευτέρπη έλειπε από το ταμπλό. Πάλι. Όπως τότε, που την φυγάδευαν βίαια από το σπίτι. Ίδιοι σχεδόν οι πρωταγωνιστές, αλλιώτικες οι καταστάσεις. Μια σκάλα και τώρα στο σκηνικό, μόνο που τώρα την ανέβαινε. Για μια στιγμή οι δυο εικόνες σαν να συγχωνεύτηκαν, σαν δυο διαφορετικές διαφάνειες να έπεσαν η μια πάνω στην άλλη και να έγιναν μια, ασαφής και θολή.

«Χριστίνα!» Η φωνή του πατέρα της, απόμακρη, την ξανάφερε στην πραγματικότητα. Γύρισε. Τον είδε να την κοιτάζει με απορία. Του χαμογέλασε καθησυχαστικά. «Πάμε, πατέρα», του είπε. «Μας περιμένουν».                     

Από το μυστήριο λίγα πράγματα θυμόταν. Αποσπασματικά. Ασύνδετα. Τον παπά να της δίνει κρασί να πιει. Τον Χρήστο να αλλάζει τα στέφανα. Το χέρι του Ορέστη να σφίγγει το δικό της. Τη μάνα της βουρκωμένη. «Ούτε γάμος άκλαυτος», σκέφτηκε και χαμογέλασε αχνά. Το «Ησαΐα χόρευε». Τα ρύζια που πετούσε η Ευγενία σημαδεύοντάς την.

Ο πατέρας κι ο αδελφός της δεν ήταν στις θύμησες.

 *Από το πρώτο μου μυθιστόρημα, "Το βαλς μιας ζωής", που μιλάει για την δυνατή ιστορία αγάπης των γονιών μου.

 

Η Κόρη

 

Η Κόρη *

Στου φάρου τον κατήφορο στη μπούκα του πελάγου
μια παραλία μυστική ακόμα καρτεράει
την Κόρη την μυριόκαλη την χιλιοπαινεμένη
που 'ρχόταν απ' το χάραμα και κοίταγε στα βάθη
του ορίζοντα να ξαναδεί γαλέρα αρματωμένη
με καπετάνιο ατρόμητο, πανώριο παλικάρι
που γύρευε στα πέρατα κουρσάρους ν' αφανίσει
ώσπου μαντάτο έφτασε, μαύρο καταραμένο
πως χάθηκε στης θάλασσας το μανιασμένο κύμα
φωνή μεγάλη έσυρε η Κόρη απελπισμένη
στον φάρο ανηφόρισε, έλυσε το μαντίλι
τ' ανέμισε και βούτηξε στα σκοτεινά τα βάθη
του πέλαγου που στοργικά τύλιξε το κορμί της
το στόλισε με βότσαλα, κοχύλια κι αστερίες
και το 'στειλε μ' ένα φιλί για να βρει τον καλό της...

*μια ιστορία που γεννήθηκε 

στην σημερινή πρωινή μου βόλτα 

μέχρι τον φάρο του λιμανιού...

 

 

Όταν τα γεράματα χτυπούν την πόρτα...

 Όταν τα γεράματα χτυπούν την πόρτα...

 Μικρός ήσουν ζωηρός, αεικίνητος, χαριτωμένος

Μεγάλωσες κι έγινες δυνατός, επιβλητικός, αρχοντικός
Γέρασες κι έγινες αδύναμος, δυσκίνητος, ευάλωτος

Περάσαμε αμέτρητες στιγμές μαζί - όμορφες, χαρούμενες, δύσκολες, αγχωτικές. Πάντα μαζί, πάντα να μας αγαπάς, πάντα να σε αγαπούμε και να σε νοιαζόμαστε - και τώρα, που τα γεράματα χτύπησαν την πόρτα σου, ακόμα πιο πολύ
Γιατί τώρα είναι που μας χρειάζεσαι ακόμα πιο πολύ

Αναφέρομαι στον Μαξ, τον 15χρονο πλέον αγαπημένο συνοδοιπόρο/σκύλο μας, το γηραιότερο μέλος της τετράποδης οικογένειας, που κοιμάται σχεδόν όλη τη μέρα και για να πιει νερό πρέπει να του βάλουμε το μπολάκι κάτω από την μουσούδα του

Θα μπορούσα ωστόσο να αναφέρομαι σε μένα... σε σένα... στους γονείς μου αν είχα την ευλογία να είναι ακόμη κοντά μου...

Αγκαλιάζουμε τα γηρατειά. Δεν αγανακτούμε, δεν δυσανασχετούμε, δεν αδιαφορούμε, δεν παραμελούμε, δεν εγκαταλείπουμε...
Αγκαλιάζουμε με ακόμη μεγαλύτερη στοργή, με ακόμη μεγαλύτερη αγάπη - γιατί τώρα τους είναι απόλυτα απαραίτητα για να μια γαλήνια (όση τους απομένει) ζωή...

Είτε είναι οι δικοί μας αγαπημένοι άνθρωποι είτε είναι τα δικά μας αγαπημένα τετράποδα...

 

 

Facebook «φίλοι»

 

Facebook «φίλοι»

Υπάρχουν κάτι Facebook «φίλοι» με τους οποίους δεν έχεις μιλήσει ποτέ.

Κάποια στιγμή έκανες αποδεκτό το αίτημα φιλίας τους είτε επειδή είχαν κάτι ενδιαφέρον στο προφίλ τους (αληθινό ή ψεύτικο, ελέγχεται αυτό) ή επειδή είχαν διασταυρούμενη φιλία με φίλους που γνωρίζεις και εκτιμάς (πώς λέμε «ο φίλος του φίλου μου και δικός μου φίλος»; Ουδέν αναληθέστερον και παραπλανητικότερον!)

Δεν έχετε μιλήσει ποτέ λοιπόν, δεν έχετε πει έστω μια καλημέρα, ένα «χρόνια πολλά» βρε αδερφέ. Συχνά δεν γνωρίζεις/θυμάσαι καν αν ανήκουν στους φίλους σου, δεν έχετε εν ολίγοις καμία επαφή πλην της αρχικής σύνδεσης.

Και ξαφνικά, μια ωραία πρωία (ή εσπέρα, δεν έχει να κάνει) εμφανίζονται σχολιάζοντες κάποια σου ανάρτηση/σκέψη/δήλωση. Επικριτικά πάντα εκτός ελαχιστοτάτων εξαιρέσεων που απλά επιβεβαιώνουν -κλασσικά- τον κανόνα. Αγενώς συχνότατα και επιθετικά σε καλό ποσοστό. 

Αναρωτιέσαι «ποιος/ποια είναι αυτός/αυτή». Απαντάς ευγενικά (καθ’ ότι οικοδεσπότης του προφίλ σου) άσχετο αν εκείνοι επιμένουν να είναι εριστικοί/επιθετικοί/αγενείς. Και, μη θέλοντας να ρίξεις το επίπεδό σου χαμηλά σαν το δικό τους (γιατί αλλιώς δεν καταλαβαίνουν), απλά κλείνεις την συζήτηση και προχωράς σε διαγραφή - τα αρνητικά άτομα δεν (πρέπει να) έχουν θέση στη ζωή μας, έστω την διαδικτυακή.

Και μένεις με την απορία - μετά από τόσο μακρόχρονη και πλήρη σιγή και απουσία πού στο καλό «ανακάλυψαν» την ανάρτησή σου και μπήκαν ανεμίζοντας παντιέρες; Σερφάρουν άσκοπα ψάχνοντας ευκαιρία να εκτονώσουν συμπλέγματα κι απωθημένα; Με ιεραποστολικό ζήλο ενίοτε λες και είναι ταμένοι σε υπέρτατη αποστολή;

Όχι πως έχει σημασία να βρεις απάντηση, δεν αξίζει τον κόπο - όπως δεν αξίζουν κι αυτοί οι ίδιοι τον κόπο. Ρητορικές οι ερωτήσεις μου λοιπόν - έτσι, κουβέντα να γίνεται!

 

Βιαζόμαστε...

 

 Βιαζόμαστε...

 

Να μεγαλώσουν τα παιδιά μας, να κάνουν τα πρώτα τους βήματα, να μάθουν να μιλούν, να πάνε στο σχολείο...
Να φύγει ο χειμώνας, να έρθει το καλοκαίρι να πάμε διακοπές...
Να ξημερώσει, να έρθει η Κυριακή, να σταματήσει η βροχή...
Να ανάψει το πράσινο στο φανάρι...
Να έρθουν τα Χριστούγεννα, να μπει ο καινούργιος χρόνος...

Και μέσα σε τούτη τη βιασύνη ξεχνούμε...

Να ζήσουμε εκστατικοί το μεγάλωμα των παιδιών μας, τα πρώτα τους τιτιβίσματα, τα χεράκια τους γύρω στο λαιμό μας καθώς ψιθυρίζουν "σ' αγαπώ"...
Να χαρούμε την ανατολή, το ηλιοβασίλεμα και το ολόγιομο φεγγάρι...
Τα λουλούδια που ανθίζουν, τα τζιτζίκια που τραγουδούν...
Να αφήσουμε τον ήλιο να μας τυλίξει με τις αχτίδες του...
Να απολαύσουμε τη θάλασσα, να ακολουθήσουμε με το βλέμμα το πέταγμα των γλάρων...

Αλήθεια - γιατί βιαζόμαστε τόσο;
Γιατί δεν απολαμβάνουμε την κάθε μέρα, την κάθε στιγμή που μας χαρίζεται; Και που είναι μοναδική, ανεπίστρεπτη;

 

Ηρακλής ο κούκλος!

 

Ηρακλής ο κούκλος!

Ότι είμαι κούκλος το ξέρω, έχω το γνώθι σαυτόν κι ας με λέει ψωνάρα ο Ρόμπι, αλλά τώρα μιλάμε για πραγματικό ΚΟΥΚΛΟ, αυτόν που έφτιαξαν τα μαγικά χεράκια της θείας Αγγελικής (σ’ ευχαριστώ πολύ πολύ θειούλα μου) και που μου τον έκανε δώρο η μάνα/μάνατζερ γιατί το βιβλιάκι μου πάει, λέει, πολύ καλά (μάλλον εννοεί ότι πάει στις αγκαλιές σας, φίλοι μου) και είναι πολύ χαρούμενη και γι αυτό και που μπορεί να βοηθάει τα αδέλφια μου τα αδεσποτάκια από τα έσοδα; έξοδα; του βιβλιακίου (δεν τα πάω και καλά με τα οικονομικά) εμένα με νοιάζει που με αγαπάτε και που γνώρισα από κοντά τόοοσα πολλά φιλαράκια και συνεχίζω κάθε μέρα να γνωρίζω κι άλλα και πάω τώρα να παίξω με τον κούκλο μου και ΟΧΙ, δεν θα τον μασουλήσω αν και μου πέρασε από το μυαλό γιατί σαν να μου φαίνεται ότι είναι πιο όμορφος ακόμα κι από μένα (αν είναι δυνατόν!) ιδίως με τις υπέροχες αυτούμπες του που τόσο τέλεια τις πέτυχε η θεία Αγγελική και πολλά φιλιά σε όλους

Ο Ηρακλάκος σας!

9ο Φεστιβάλ Βιβλίου - Ζάππειο, Σεπτέμβριος 2020

9ο Φεστιβάλ Βιβλίου - Ζάππειο, Σεπτέμβριος 2020

 

Πού να σας τα λέω φίλοι μου πόσο πολύ χαρούμενος είμαι που θα πάει το βιβλιάκι μου στο 49ο Φεστιβάλ Βιβλίου στο Ζάππειο μαζί με τα ξαδελφάκια του τα βιβλία της μάνας "Πάροδος μουσών 9", "Αποτυπώματα" και "Δωροθέα" - βέβαια το δικό μου είναι καλύτερο από της μάνας αλλά μην της το πείτε και την στεναχωρέσουμε, ΟΚ; και πού ξέρετε, αν είμαι ΠΟΛΥ καλό παιδάκι ως τότε μπορεί και να με πάρει μαζί της την ημέρα των υπογραφών!!!😍

Α, και να μην ξεχάσω, οι υπογραφές είναι την Τετάρτη 16/9 στις 7 το βράδυ και μέχρι τις 9 στο περίπτερο των Εκδόσεων "Πνοή"!

 

Ροδάκινα Βεροίας

Ροδάκινα Βεροίας

«Ροδάκινα Βεροίας» έγραφε στο ταμπελάκι στην φρουταγορά. Και μόνο το όνομα προέλευσης ήταν αρκετό για να πλησιάσω. Βαθυκόκκινα, λαχταριστά, ελκυστικά. Μύριζαν, για σκέψου, ροδάκινο! Και το λέω γιατί, κατά κανόνα, η θετική εντύπωση περιορίζεται στην όψη και από μυρωδιά μηδέν.

Έβαλα μερικά σε μια σακούλα, πήγα σπίτι, έκοψα ένα, δοκίμασα - με τη φλούδα, όπως τότε παλιά, στη Βέροια, που αρπάζαμε το ζουμερό φρούτο από το τραπέζι, το ψευτοπλέναμε και τρέχαμε στην αυλή με τη μουριά παίζοντας και απολαμβάνοντας την θεσπέσια γεύση με τα ζουμιά να τρέχουν σε σαγόνια και μπλούζες.

Είχε σχεδόν την ίδια μοναδική γεύση όπως τότε και ξύπνησε μέσα μου σωρεία αναμνήσεων και μια βαθιά νοσταλγία… Το απόλαυσα μέχρι κουκούτσι και την επόμενη μέρα ξαναπήγα στην ίδια φρουταγορά και γέμισα μια ολόκληρη τσάντα έτσι, για να έχω, μπας και δεν τα ξαναβρώ -  αν και τα ξαναβρήκα, ευτυχώς!

Ροδάκινα Βεροίας - το απόλυτο, για μένα, φρούτο του καλοκαιριού!

 

Λίλυ Καρμίρη

Τι όμορφη και τι αριστοκρατική που έχεις γίνει αγαπημένη μου φίλη Λούνα καλά μου τόλεγε η μάνα πως είσαι ξεχωριστό πλάσμα και μου φαίνεται πως αρχίζω να σε ερωτεύομαι και σένα όπως και τις άλλες σκυλίτσες που μου έστειλαν την αγάπη τους για μένα και το βιβλιάκι μου και το είπα στη μάνα και μου είπε καρδιά αγκινάρα έχεις και καθόλου δεν το κατάλαβα αυτό, μπας και ξέρεις εσύ τι πα να πει; και να έρθεις μια μέρα στο σπίτι μου να κάνουμε όοολες τις ματσολιές που γράφω εκεί μέσα, εντάξει; και πολλά φιλιά από τη μάνα και μένα σε σένα και τη μαμά σου την Lily 😘 και σε όοολη την όμορφη οικογένειά σου
ο Ηρακλάκος σας! 🥰

«Εγώ επέμενα ότι είναι νόστιμο, εκείνη πως είναι διδακτικό, τελικά όπως πάντα κ με καλή διάθεση βρήκαμε τη μέση λύση.... Είναι ένα διδακτικό σκύλο 🐾 βιβλίο για μικρούς κ μεγάλους με νόστιμες κ πικάντικες περιπέτειες του φίλου μου κ αγαπημένου μου Ηρακλάκου 🐾 που πολύ τον αγαπώ κ που ενθουσιάστηκα τόσο πολύ με την αφιέρωση που μου έκανε κ που με θεωρεί φίλη του καθώς κ για το σφραγιδάκι του.... 🐾 που τον κάνει κ επίσημα ΣΥΓΓΡΑΦΈΑ!! ... 😉😉 Υπόσχομαι να το μελετήσω όλο μα δεν ξέρω αν η μαμά θα συμφωνήσει κ στην πρακτική του εφαρμογή από μέρους μου... 😀😀😀 

Όπως κ να έχει σου εύχομαι καλέ μου φίλε τεράστια επιτυχία καθώς κ στη μοναδική μάνατζερ σου κ να πάρει το βραβείο του καλύτερου σκυλο🐾βιβλίου της χρονιάς!!!⭐⭐ 

Με αγάπη η Luna σου!»

Τόνια Βασιλάκη

Είσαι σωστός άρχοντας Γουλφάκο μου κι εγώ πολύ τυχερός που έχω έναν τόσο σπουδαίο και αρχοντικό και καλόγνωμο φίλο και πολλά φιλιά 😘σε σένα και στη μαμά σου και να της πεις πως την ευχαριστώ πολύυυ 🥰για τα τόσα όμορφα κι αγαπησιάρικα γράφει για μένα και το βιβλιάκι μου και να ξέρεις πως κι εσύ είσαι ΠΟΛΥ τυχερός που έχεις μάνα την θεία Τόνια!!!😍

«🐾😊 χαίρεται και ο Γουλφάκος μαζί μου, που βλέπει να χαμογελώ, καθώς διαβάζω τους άθλους σου, Ηρακλή μας αγαπημένε.... τόσες πολλές εμπειρίες, τόσα πολλά κατορθώματα και σκανταλιές , αλλά και συγκινητικές στιγμές. Βούρκωσα και εγώ σε αρκετές. Γέλασα με τις ζαβολιές σου, ταξίδεψα σε πολλές άλλες, αγνάντευα μαζί σας τη θάλασσα, περπατήσαμε παρεούλα με το χάραμα....αισθάνθηκα το σπρώξιμο του ανέμου στη μεγάλη βόλτα στο φάρο. Εκεί ένιωσα τη συγκίνηση και την αγάπη της Βασούλας μας γι αυτό το μέρος...σκέφτηκα αμέσως την Ολίβια, την καινούργια της νουβέλα, ξέρεις εσύ εξυπνούλη μου 😍

Ήσουν ένα απίστευτα τυχερό κουταβάκι Ηρακλή μου, ζωηρό, ευαίσθητο, προστατευτικό και πολύ αγαπησιάρικο. Μακάρι όλα τα αδεσποτάκια να έχουν τη δική σου τύχη, να βρίσκουν τέτοιες γεμάτες αγάπη, ζεστές αγκαλιές σαν αυτή που είσαι εσύ τώρα.

Ηρακλή, Βασιλική εντυπωσιακά υπέροχο το βιβλιάκι σας, δίνει χαρά με τις αληθινές ιστορίες, την απολαυστική αφήγηση και τα εύστοχα τρυφερά μηνύματα.

Ευχαριστούμε!»

Αγγελική Παππά

Αχ θεία Αγγελική σ' ευχαριστώ πολύ πολύ που διάβασες με τόση προσοχή και αγάπη το βιβλιάκι μου και κατάλαβες τόσο καλά την καρδούλα μου και είμαι πολύ χαρούμενος που έχω μια τόσο καλή και τόσο ευαίσθητη θεία σαν και σένα και σου στέλνουμε πολλά φιλιά η μάνα μάνατζερ κι εγώ και μια μεγάαααλη αγκαλιά
ο Ηρακλάκος σου!!!🥰😘

«Ο φίλος μου ο Ηρακλής, ένας υπέροχος, ολόμαυρος σκύλος, έγραψε ένα βιβλίο για τους άθλους του και τα κατορθώματά του. Το βιβλιάκι του , όπως το λέει ο ίδιος με τίτλο "Οι άθλοι του Ηρακλή". Μέσα από αυτό, καταλαβαίνει κανείς ότι ο Ηρακλής ζει μέσα σε ένα ζεστό σπιτικό, κοντά σε ανθρώπους που τον αγαπούν, παρ΄όλες τις αταξίες και τις σκανδαλιές του, αλλά και που ο ίδιος λατρεύει αυτούς τους ανθρώπους, τη μάνα και τον πατέρα, όπως τους αποκαλεί.

Η μάνα και μάνατζερ του, η Βασιλική Αποστολοπούλου, έκανε την επιμέλεια του βιβλιακίου και βοήθησε τον Ηρακλή στην έκδοσή του. Είναι πολύ συγκινητικό να διαβάζεις για το πώς βλέπει τον κόσμο γύρω του ένα ζώο, ένα σκυλί. Είναι πολύ επώδυνο και σου προκαλεί μεγάλο θυμό να διαβάζεις πώς νιώθει ένα ζωάκι μόνο του, μικρό, εγκαταλειμμένο στις ερημιές από δήθεν "ανθρώπους", χωρίς αισθήματα και συμπόνοια για οτιδήποτε, που θα είναι εμπόδιο στην δήθεν άψογη ζωή τους. Και είναι πολύ αστείο να διαβάζεις για τα κατορθώματα και τις περιπέτειες του γλυκύτατου φίλου μας, που τον παρακολουθούμε εδώ και πολύ καιρό μέσα από το face book, από τότε που μικρούλι, φοβισμένο κουταβάκι λίγων ημερών, βρήκε την αγάπη και τη φροντίδα στην αγκαλιά της μάνας Βασιλικής Αποστολοπούλου.

Δεν χρειάζεται να διαβάσει κανείς ένα "τεράστιο" βιβλίο για να νιώσει ικανοποίηση. Ένα τέτοιο βιβλιάκι - η λέξη αυτή από μόνη της σκορπίζει γύρω της άρωμα αγάπης - είναι ικανό να γλυκάνει τη θλίψη της ψυχής στις δύσκολες ημέρες που ζούμε και να απελευθερώσει αισθήματα και συναισθήματα, που ίσως και να μην ξέρουμε ότι υπάρχουν ακόμη μέσα μας.

Βασιλική Αποστολοπούλου μπράβο. Ως μάνατζερ τα κατάφερες περίφημα. Ελπίζω να έχουμε και συνέχεια. Γιατί από ό,τι κατάλαβα, τα κατορθώματα του Ηρακλή μας, δεν έχουν τελειωμό. Καλοτάξιδο το βιβλιάκι σας!"

Ολυμπία Χριστοδουλή

Αχ θεία Ολυμπία μου πόσο πολύ είμαι συγκινημένος και χαρούμενος με όλα αυτά τα τόσο όμορφα που μου γράφεις και σου στέλνω ένα μεγάααλο φιλί σαν εκείνα που σου δώνω όταν έρχεσαι σπίτι μου και πέφτω στην αγκαλιά σου και σε ρίχνω και κάτω καμιά φορά αλλά εσύ δεν μου θυμώνεις γιατί αγαπιόμαστε πολύ εμείς οι δυο και δεν θα χωρίσουμε ποτέ, εντάξει;;;
Φιλιά ο Ηρακλάκος σου!😘🥰🌺

«Φίλοι μου

Αυτό είναι το βιβλίο του Ηρακλή ενός μαύρου σκύλου που έσκασε μύτη πριν από δύο χρόνια στις ζωές μας ,ένα ακόμα αδέσποτο κουταβάκι από τα τόσα του δρόμου που βρέθηκε τυχαία στο διάβα της μαμάς του. Τον λατρέψαμε όλοι από την πρώτη στιγμή μας, συγκινούσε με την κουταβίσια του γλυκύτητα και γελούσαμε με τα κατορθώματα του που δεν ήταν και λίγα!

Σταδιακά η μαμά του ξεκίνησε να τα γράφει και να τα αναρτά στο facebook δια στόματος Ηρακλή και να γίνονται η αιτία να διασκεδάζει μαζί μας και ο κόσμος που τα διάβαζε. Έτσι ο Ηρακλής απέκτησε το κοινό του. Ανθρώπους που τον αγάπησαν και απολάμβαναν τις περιπέτειες του.

Και κάπως έτσι ο Ηρακλής έγινε βιβλίο ένα παραμύθι για μικρούς και μεγάλους, που σκοπό έχει να μας δώσει την ευκαιρία να κατανοήσουμε και τους δικούς του προβληματισμούς, σκέψεις, αλλά και να γνωρίσετε αυτό το υπέροχο πλάσμα μέσα από τα δικά μας μάτια που τον λατρεύουν για την ατίθαση ανένταχτη αλλά και πολύ αγαπησιάρα φύση του.

Όλα τα έσοδα από το βιβλίο θα στηρίξουν φιλοζωικές δράσεις».