Η Κόρη

 

Η Κόρη *

Στου φάρου τον κατήφορο στη μπούκα του πελάγου
μια παραλία μυστική ακόμα καρτεράει
την Κόρη την μυριόκαλη την χιλιοπαινεμένη
που 'ρχόταν απ' το χάραμα και κοίταγε στα βάθη
του ορίζοντα να ξαναδεί γαλέρα αρματωμένη
με καπετάνιο ατρόμητο, πανώριο παλικάρι
που γύρευε στα πέρατα κουρσάρους ν' αφανίσει
ώσπου μαντάτο έφτασε, μαύρο καταραμένο
πως χάθηκε στης θάλασσας το μανιασμένο κύμα
φωνή μεγάλη έσυρε η Κόρη απελπισμένη
στον φάρο ανηφόρισε, έλυσε το μαντίλι
τ' ανέμισε και βούτηξε στα σκοτεινά τα βάθη
του πέλαγου που στοργικά τύλιξε το κορμί της
το στόλισε με βότσαλα, κοχύλια κι αστερίες
και το 'στειλε μ' ένα φιλί για να βρει τον καλό της...

*μια ιστορία που γεννήθηκε 

στην σημερινή πρωινή μου βόλτα 

μέχρι τον φάρο του λιμανιού...

 

 

Όταν τα γεράματα χτυπούν την πόρτα...

 Όταν τα γεράματα χτυπούν την πόρτα...

 Μικρός ήσουν ζωηρός, αεικίνητος, χαριτωμένος

Μεγάλωσες κι έγινες δυνατός, επιβλητικός, αρχοντικός
Γέρασες κι έγινες αδύναμος, δυσκίνητος, ευάλωτος

Περάσαμε αμέτρητες στιγμές μαζί - όμορφες, χαρούμενες, δύσκολες, αγχωτικές. Πάντα μαζί, πάντα να μας αγαπάς, πάντα να σε αγαπούμε και να σε νοιαζόμαστε - και τώρα, που τα γεράματα χτύπησαν την πόρτα σου, ακόμα πιο πολύ
Γιατί τώρα είναι που μας χρειάζεσαι ακόμα πιο πολύ

Αναφέρομαι στον Μαξ, τον 15χρονο πλέον αγαπημένο συνοδοιπόρο/σκύλο μας, το γηραιότερο μέλος της τετράποδης οικογένειας, που κοιμάται σχεδόν όλη τη μέρα και για να πιει νερό πρέπει να του βάλουμε το μπολάκι κάτω από την μουσούδα του

Θα μπορούσα ωστόσο να αναφέρομαι σε μένα... σε σένα... στους γονείς μου αν είχα την ευλογία να είναι ακόμη κοντά μου...

Αγκαλιάζουμε τα γηρατειά. Δεν αγανακτούμε, δεν δυσανασχετούμε, δεν αδιαφορούμε, δεν παραμελούμε, δεν εγκαταλείπουμε...
Αγκαλιάζουμε με ακόμη μεγαλύτερη στοργή, με ακόμη μεγαλύτερη αγάπη - γιατί τώρα τους είναι απόλυτα απαραίτητα για να μια γαλήνια (όση τους απομένει) ζωή...

Είτε είναι οι δικοί μας αγαπημένοι άνθρωποι είτε είναι τα δικά μας αγαπημένα τετράποδα...

 

 

Facebook «φίλοι»

 

Facebook «φίλοι»

Υπάρχουν κάτι Facebook «φίλοι» με τους οποίους δεν έχεις μιλήσει ποτέ.

Κάποια στιγμή έκανες αποδεκτό το αίτημα φιλίας τους είτε επειδή είχαν κάτι ενδιαφέρον στο προφίλ τους (αληθινό ή ψεύτικο, ελέγχεται αυτό) ή επειδή είχαν διασταυρούμενη φιλία με φίλους που γνωρίζεις και εκτιμάς (πώς λέμε «ο φίλος του φίλου μου και δικός μου φίλος»; Ουδέν αναληθέστερον και παραπλανητικότερον!)

Δεν έχετε μιλήσει ποτέ λοιπόν, δεν έχετε πει έστω μια καλημέρα, ένα «χρόνια πολλά» βρε αδερφέ. Συχνά δεν γνωρίζεις/θυμάσαι καν αν ανήκουν στους φίλους σου, δεν έχετε εν ολίγοις καμία επαφή πλην της αρχικής σύνδεσης.

Και ξαφνικά, μια ωραία πρωία (ή εσπέρα, δεν έχει να κάνει) εμφανίζονται σχολιάζοντες κάποια σου ανάρτηση/σκέψη/δήλωση. Επικριτικά πάντα εκτός ελαχιστοτάτων εξαιρέσεων που απλά επιβεβαιώνουν -κλασσικά- τον κανόνα. Αγενώς συχνότατα και επιθετικά σε καλό ποσοστό. 

Αναρωτιέσαι «ποιος/ποια είναι αυτός/αυτή». Απαντάς ευγενικά (καθ’ ότι οικοδεσπότης του προφίλ σου) άσχετο αν εκείνοι επιμένουν να είναι εριστικοί/επιθετικοί/αγενείς. Και, μη θέλοντας να ρίξεις το επίπεδό σου χαμηλά σαν το δικό τους (γιατί αλλιώς δεν καταλαβαίνουν), απλά κλείνεις την συζήτηση και προχωράς σε διαγραφή - τα αρνητικά άτομα δεν (πρέπει να) έχουν θέση στη ζωή μας, έστω την διαδικτυακή.

Και μένεις με την απορία - μετά από τόσο μακρόχρονη και πλήρη σιγή και απουσία πού στο καλό «ανακάλυψαν» την ανάρτησή σου και μπήκαν ανεμίζοντας παντιέρες; Σερφάρουν άσκοπα ψάχνοντας ευκαιρία να εκτονώσουν συμπλέγματα κι απωθημένα; Με ιεραποστολικό ζήλο ενίοτε λες και είναι ταμένοι σε υπέρτατη αποστολή;

Όχι πως έχει σημασία να βρεις απάντηση, δεν αξίζει τον κόπο - όπως δεν αξίζουν κι αυτοί οι ίδιοι τον κόπο. Ρητορικές οι ερωτήσεις μου λοιπόν - έτσι, κουβέντα να γίνεται!

 

Βιαζόμαστε...

 

 Βιαζόμαστε...

 

Να μεγαλώσουν τα παιδιά μας, να κάνουν τα πρώτα τους βήματα, να μάθουν να μιλούν, να πάνε στο σχολείο...
Να φύγει ο χειμώνας, να έρθει το καλοκαίρι να πάμε διακοπές...
Να ξημερώσει, να έρθει η Κυριακή, να σταματήσει η βροχή...
Να ανάψει το πράσινο στο φανάρι...
Να έρθουν τα Χριστούγεννα, να μπει ο καινούργιος χρόνος...

Και μέσα σε τούτη τη βιασύνη ξεχνούμε...

Να ζήσουμε εκστατικοί το μεγάλωμα των παιδιών μας, τα πρώτα τους τιτιβίσματα, τα χεράκια τους γύρω στο λαιμό μας καθώς ψιθυρίζουν "σ' αγαπώ"...
Να χαρούμε την ανατολή, το ηλιοβασίλεμα και το ολόγιομο φεγγάρι...
Τα λουλούδια που ανθίζουν, τα τζιτζίκια που τραγουδούν...
Να αφήσουμε τον ήλιο να μας τυλίξει με τις αχτίδες του...
Να απολαύσουμε τη θάλασσα, να ακολουθήσουμε με το βλέμμα το πέταγμα των γλάρων...

Αλήθεια - γιατί βιαζόμαστε τόσο;
Γιατί δεν απολαμβάνουμε την κάθε μέρα, την κάθε στιγμή που μας χαρίζεται; Και που είναι μοναδική, ανεπίστρεπτη;

 

Ηρακλής ο κούκλος!

 

Ηρακλής ο κούκλος!

Ότι είμαι κούκλος το ξέρω, έχω το γνώθι σαυτόν κι ας με λέει ψωνάρα ο Ρόμπι, αλλά τώρα μιλάμε για πραγματικό ΚΟΥΚΛΟ, αυτόν που έφτιαξαν τα μαγικά χεράκια της θείας Αγγελικής (σ’ ευχαριστώ πολύ πολύ θειούλα μου) και που μου τον έκανε δώρο η μάνα/μάνατζερ γιατί το βιβλιάκι μου πάει, λέει, πολύ καλά (μάλλον εννοεί ότι πάει στις αγκαλιές σας, φίλοι μου) και είναι πολύ χαρούμενη και γι αυτό και που μπορεί να βοηθάει τα αδέλφια μου τα αδεσποτάκια από τα έσοδα; έξοδα; του βιβλιακίου (δεν τα πάω και καλά με τα οικονομικά) εμένα με νοιάζει που με αγαπάτε και που γνώρισα από κοντά τόοοσα πολλά φιλαράκια και συνεχίζω κάθε μέρα να γνωρίζω κι άλλα και πάω τώρα να παίξω με τον κούκλο μου και ΟΧΙ, δεν θα τον μασουλήσω αν και μου πέρασε από το μυαλό γιατί σαν να μου φαίνεται ότι είναι πιο όμορφος ακόμα κι από μένα (αν είναι δυνατόν!) ιδίως με τις υπέροχες αυτούμπες του που τόσο τέλεια τις πέτυχε η θεία Αγγελική και πολλά φιλιά σε όλους

Ο Ηρακλάκος σας!

9ο Φεστιβάλ Βιβλίου - Ζάππειο, Σεπτέμβριος 2020

9ο Φεστιβάλ Βιβλίου - Ζάππειο, Σεπτέμβριος 2020

 

Πού να σας τα λέω φίλοι μου πόσο πολύ χαρούμενος είμαι που θα πάει το βιβλιάκι μου στο 49ο Φεστιβάλ Βιβλίου στο Ζάππειο μαζί με τα ξαδελφάκια του τα βιβλία της μάνας "Πάροδος μουσών 9", "Αποτυπώματα" και "Δωροθέα" - βέβαια το δικό μου είναι καλύτερο από της μάνας αλλά μην της το πείτε και την στεναχωρέσουμε, ΟΚ; και πού ξέρετε, αν είμαι ΠΟΛΥ καλό παιδάκι ως τότε μπορεί και να με πάρει μαζί της την ημέρα των υπογραφών!!!😍

Α, και να μην ξεχάσω, οι υπογραφές είναι την Τετάρτη 16/9 στις 7 το βράδυ και μέχρι τις 9 στο περίπτερο των Εκδόσεων "Πνοή"!