Τ’ αγριολούλουδα της Πρωτομαγιάς

Κόκκινα, κίτρινα, άσπρα και λιλά.
Μεγάλα, με εντυπωσιακά πέταλα και μελαχρινές καρδιές.
Μικρά, σαν λεπτεπίλεπτες μινιατούρες φτιαγμένες από χέρι επιδέξιο. Μοναχικά κι απόμακρα ή συνωστισμένα ασφυκτικά στον ίδιο μίσχο. Μοιάζουν με χέρια που σου γνέφουν φιλικά και μυστηριακά, χαρούμενα και συνωμοτικά.
Κι όλα, μα όλα, κάτι έχουν να σου πουν, κάτι να σου ψιθυρίσουν.
Σκύψε πάνω τους κι αφουγκράσου το τραγούδι τους.

«Είμαστε εδώ», σου λένε, «μόνο για σήμερα, μόνο για λίγο. Αύριο θα έχουμε σβήσει – κι ωστόσο... κοίταξέ μας!
Είμαστε όμορφα, ευτυχισμένα, πολύχρωμα και λαμπερά.
Ρουφάμε τον ήλιο και την πρωινή δροσιά, γελάμε παιχνιδιάρικα στο άγγιγμα της μέλισσας, ριγούμε ηδονικά στο χάδι της πεταλούδας, θροΐζουμε ανέμελα στην ανάσα του ανέμου.
Ζούμε! Το σήμερα, το τώρα, τη στιγμή που περνά και που δεν θα ’ρθει πίσω... ποτέ ξανά...

Ζήσε κι εσύ... αυτό μονάχα, ζήσε!»

Χαρούμενη Πρωτομαγιά, σοφά μου αγριολούλουδα!

Οι άθλοι του Ηρακλή

Τα βαρελότα

Σας το έχω ξαναπεί πως φοβάμαι τις αστραπές και τις βροντές και πολύ συγχίζομαι με τον εαυτό μου που τα φοβάμαι εγώ που είμαι τόσο γενναίο παλικάρι και γαυγίζω και γρυλίζω σ’ όλα τα σκυλιά που περνούν απ’ έξω από τη μάντρα και είμαι σπουδαίος φύλακας εγώ αλλά αυτό με τις βροντές πολύ με τσαντίζει κι ας λέει ο Ρόμπι για να με παρηγορήσει ότι ακόμη και οι πιο γενναίοι έχουν την Αχίλλειο πτέρνα τους και δεν κατάλαβα μπιτ για μπιτ ποιος είναι αυτός ο αχίλλειος και τι σχέση έχει η φτέρνα του με τις βροντές αλλά κι εκείνος δεν ήξερε να μου πει, κάπου το είχε ακούσει και μου το ξεφούρνισε για να κάνει τον σπουδαίο, αλλά μετά μου είπε ότι μάλλον έχω παιδικό τραύμα και σιγά, πουθενά δεν έχω πληγή ούτε μελανιά, όχι που θα φαινόταν δηλαδή έτσι μαύρος που είμαι, αλλά αυτό το ήξερε γιατί βλέπει κάτι επιστημονικές εκπομπές στην τηλεόραση και μου το εξήγησε ότι μπορεί κάτι να έγινε όταν ήμουν μωρό και να με τρόμαξε πολύ γι αυτό φοβάμαι τις βροντές και πως μόνο αν με υπνωτίσει ψυχολόγος μπορεί να το βρει, να ξαπλώσω λέει σε ένα κρεβάτι και να μου κουνάει ο  ψυχολόγος ένα ρολόι στη μούρη και να λέει «κοιμήηηησου… κοιμήηηησου» και να κοιμηθώ για να θυμηθώ κι εγώ έσκασα στα γέλια, σιγά μην κοιμηθώ με το ρολόι, το πολύ πολύ να το αρπάξω και να την κάνω από το κρεβάτι και να με κυνηγάει γύρω γύρω οπότε πάει κι αυτή η λύση κι ούτε κι η μάνα μπορούσε να το εξηγήσει όλο αυτό αφού με βρήκε πολύ μωρό και πότε πρόλαβα να κάνω τραύμα μέχρι που χτες τα κατάλαβε όλα γιατί είναι και γατόνι η μάνα όχι σαν τη Ζενέβ αλλά καταλαβαίνετε τι εννοώ, και που λέτε χτες το βράδυ, κόντευε να νυχτώσει αλλά δεν κοιμόμασταν, κάπου θα πήγαινε η μάνα με τον πατέρα κι είχαν και κάτι καφέ κεριά στα χέρια και ήμασταν στην αυλή όταν ξαφνικά ακούστηκαν κάτι δυνατοί κρότοι σαν βροντές και μου πήγε νάαα όπως πάντα κι έτρεξα μέσα και χώθηκα τρέμοντας κάτω από το τραπέζι και την άκουσα να λέει «λύσσαξαν τα παλιόπαιδα, Μεγάλη Παρασκευή ακόμα κι άρχισαν κιόλας  τις στρακαστρούκες» και μπήκε κι αυτή μέσα και με είδε να τρέμω και έδωσε μια με την παλάμη της στο κούτελο «βρε πώς δεν το είχα σκεφτεί τόσο καιρό, γι αυτό φοβάσαι τις βροντές Ηρακλάκο μου γιατί πέρσι που σε βρήκα στο δρόμο έξω από την εκκλησία  ήταν δυο μέρες μετά το Πάσχα και μάλλον θα ήσουν εκεί στην Ανάσταση και άκουγες τα βαρελότα κι έβλεπες τις λάμψεις και θα κατατρόμαξες, καημενούλι μου…» και ξαφνικά σαν να θυμήθηκα κάτι κρότους και κάτι φώτα πολύχρωμα κι εγώ να έχω χωθεί κάτω από έναν θάμνο και να τρέμω ολόκληρος από την τρομάρα, ενός μηνός μωρό μοναχούλι μου, και της το είπα κι εκείνη με αγκάλιασε και μου είπε γι αυτό φοβάσαι τις αστραπές και τις βροντές γιατί έχεις ψυχικό τραύμα, άντε πάλι με το τραύμα, αλλά δεν τη ρώτησα τι είναι, δεν με ένοιαζε και πολύ, μου έφτανε που κατάλαβα επιτέλους γιατί τα φοβάμαι και της έδωσα ένα μεγάλο φιλί που το σκέφτηκε και σας το λέω κι εσάς να το ξέρετε όταν είναι Πάσχα να βάζετε τα σκυλάκια σας μέσα στο σπίτι γιατί δεν είναι όλα σαν τον Ρόμπι που είναι Βούδας και αναίσθητος και χαμπάρι δεν παίρνει από βρόντους και λάμψεις αλλά μπορεί να είναι τρομαξιάρικα σαν και μένα και να τρελαθούν από το φόβο και να κάνουν μια μπραφ! και να πηδήξουν τη μάντρα κι άντε να τα βρείτε μετά και καλό Πάσχα και του χρόνου χωρίς τα αναθεματισμένα τα βαρελότα!

ΔΩΡΟΘΕΑ

Το εξώφυλλο του καινούργιου μου βιβλίου!
Χαρά, συγκίνηση, υπερηφάνεια!

Οι άθλοι του Ηρακλή

Ο Ξουτ 

Σήμερα έκανα μια μεγάλη ματσολιά που την έχω ξανακάνει δηλαδή και με μάλωσε πολύ η μάνα αλλά και πώς να αντισταθώ στο ανοιχτό πορτάκι του κήπου και να μην πεταχτώ έξω αλλά να, γύρισε η μάνα με κάτι τσάντες στα χέρια και καθώς μπήκε έπεσα πάνω της όλο χαρά και πέσανε οι τσάντες και κόντεψε να πέσει κι εκείνη κι έμεινε το πορτάκι λίγο ανοιχτό κι έκανα μια μπραφ! και την κοπάνησα φουλάρα κι άρχισα να τρεχολογάω κι εκείνη ξοπίσω μου φωνάζοντας αλλά και σιγά να μη μ’ έπιανε κι εκεί που χοροπήδαγα είδα έναν σκυλάκο που δεν τον είχα ξαναδεί και πήγα κοντά του και του έκανα χαρές γιατί μ’ αρέσει να γνωρίζω νέα ζωάκια και του είπα με λένε Ηρακλή, εσένα πώς σε λένε και μου είπε με λένε Ξουτ κι εγώ έμεινα παγωτό, τι όνομα περίεργο είναι αυτό και μου είπε έτσι με φωνάζουν όλοι από τότε που έγινα αδέσποτος κι εκεί πολύ στεναχωρέθηκα γιατί ξέρω τι είναι αδέσποτος και ντρεπόμουνα να ρωτήσω πώς και γιατί αλλά άρχισε μόνος του να μου μιλάει και μου είπε ότι κάποτε παλιά, όταν ήταν κουταβάκι, είχε μια μαμά κι έναν μπαμπά αλλά όταν μεγάλωσε άκουσε να λένε ότι παραέγινε μεγάλος και δεν τους βόλευε πια κι εγώ έγινα έξαλλος, τι πα να πει αυτό, τα παιδάκια μας τα αγαπάμε πάντα όσο μεγάλα και να γίνουν κι εκείνος αναστέναξε λυπημένα και μου είπε ότι άλλο τα ανθρωποπαιδάκια κι άλλο τα σκυλοπαιδάκια για κάποιους με μικρή καρδιά κι έτσι τον πήγαν σε ένα βουνό και τον παράτησαν κι έφυγαν κι εκείνος έτρεχε πίσω από το αμάξι αλλά δεν μπορούσε να το φτάσει κι έμεινε μονάχος του για πολύ καιρό και πολύ φοβόταν και πεινούσε αλλά σιγά σιγά έμαθε να ψάχνει στα σκουπίδια για φαγητό και να κάνει στην άκρη να μην τον πατήσουν τα αυτοκίνητα και μια μέρα που ήταν ξαπλωμένος σε ένα χαντάκι πολύ αδύναμος γιατί είχε πολλές μέρες να φάει ήρθε μια κυρία και τον πήρε και τον πήγε σε ένα μέρος με πολλά κλουβιά και πολλά σκυλιά και στην αρχή χάρηκε γιατί έτρωγε και δεν γινόταν μούσκεμα όταν έβρεχε αλλά μετά άρχισε να μην αντέχει να είναι όλη μέρα κλεισμένος μέσα, μόνο μισή ωρίτσα έβγαινε έξω να ξεμουδιάσει, και σταμάτησε να τρώει από την στεναχώρια και μια μέρα που ξέχασαν την πόρτα ανοιχτή την κοπάνησε και ξαναγύρισε στους δρόμους γιατί καλύτερα να είναι ελεύθερος κι ας του έλεγαν όλοι «ξουτ, ξουτ» κι έτσι του ’μεινε το όνομα κι ας πεινάει, δεν το άντεχε το κλουβί, και καλύτερα να ζήσει λιγότερα χρόνια παρά περισσότερα και φυλακισμένος αλλά στάθηκε και πολύ τυχερός γιατί μετά από πολλές μέρες  βρέθηκε σε μια γειτονιά που ήταν καλοί άνθρωποι και δεν τον κυνηγούσαν και του έδιναν και να φάει και μάλιστα μια κυρία του είπε να μπει στην αυλή της να μείνει αλλά εκείνος έχει μάθει να γυρίζει ελεύθερος και δεν θέλησε να μπει, μόνο της έγλειψε το χέρι με αγάπη που τον ταΐζει, κι έχει βρει κι ένα μισοτελειωμένο παρατημένο σπίτι και κοιμάται εκεί κι εγώ του έγλειψα τη μούρη και του είπα να έρχεται και στη δικιά μου τη γειτονιά να τρώει γιατί και η μάνα και η κυρία Χρυσούλα ταΐζουν τα αδέσποτα και μετά χωρίσαμε και γύρισα με δάκρυα σπίτι και σκεφτόμουν πόσο τυχερό σκυλάκι είμαι που έχω μια οικογένεια που με αγαπάει και ζήτησα συγγνώμη από τη μάνα που την στενοχώρησα και σας παρακαλώ πολύ φίλοι μου όταν βλέπετε σκυλάκια σαν τον Ξουτ να τους δίνετε λίγο φαγάκι, είναι τόσο αδικημένα…

"Το βαλς μιας ζωής" και η "Πάροδος Μουσών 9"

στα PUBLIC

Με ιδιαίτερη χαρά διαπίστωσα ότι το πρώτο μου μυθιστόρημα, "Το βαλς μιας ζωής", βρίσκεται στα Public για όσους φίλους θα ήθελαν να το αποκτήσουν.

https://www.public.gr/pro…/to-bals-mias-zois/prod5380146pp/…

"Το βαλς μιας ζωής" είναι το πρώτο βιβλίο μιας άτυπης τριλογίας που συνεχίστηκε με το "Πάροδος Μουσών 9", επίσης διαθέσιμο στα PUBLIC.

https://www.public.gr/prod…/parodos-moyson-9/prod8630051pp/…

Η τριλογία θα ολοκληρωθεί με την "Δωροθέα" που θα κυκλοφορήσει τις επόμενες ημέρες και θα παρουσιαστεί στην Αθήνα το Σάββατο 4 Μαΐου, στην Βέροια την Τρίτη 7 Μαΐου και στην Θεσσαλονίκη την Πέμπτη 9 Μαΐου. Λεπτομέρειες για τις παρουσιάσεις και προσκλήσεις πολύ σύντομα.

ΒΑΘΥ ΡΗΓΜΑ

Του Τόλη Αναγνωστόπουλου  - εκδόσεις «Πνοή»

Ο Σωτήρης, εγκλωβισμένος συντροφιά με μια κοπέλα στα ερείπια του σπιτιού του που κατέρρευσε από τον σεισμό, γεμίζει τις ατέλειωτες ώρες της αγωνιώδους αναμονής των σωστικών συνεργείων ελέγχοντας την εγκλωβισμένη του ζωή, κρίνοντας ίσως για πρώτη φορά με ειλικρίνεια την πορεία του, τα λάθη και τις παραλείψεις του, ανασύροντας από ξεχασμένα συρτάρια οδυνηρές αναμνήσεις, κάνοντας σκληρή κριτική στα πεπραγμένα του και θέτοντας καίρια ερωτήματα στον εαυτό του σχετικά με το όποιο μέλλον του (αν βγει ζωντανός από τα χαλάσματα) για να φτάσει σε αδιέξοδο αδυνατώντας να δώσει απαντήσεις – ή μήπως αρνούμενος να τις δώσει;

Ο συγγραφέας μας παίρνει από το χέρι και καταδύεται σε έναν κόσμο ζοφερό - τόσο των γκρεμισμένων ερειπίων, όπου οι δυνατές περιγραφές του μας κάνουν να βαδίζουμε σε τεντωμένο νήμα και να αισθανόμαστε την έλλειψη οξυγόνου και τον πανικό από  το «σύνδρομο κατάχωσης» που καραδοκεί να μας συνθλίψει, όσο και του ψυχικού κόσμου και των βιωμάτων του ήρωά του, κάνοντάς μας να μετρούμε μαζί του τις βασανιστικές ώρες μέχρι (αν) τον εντοπίσουν οι διασώστες. Την ίδια στιγμή ωστόσο μας κρατάει στιβαρά πάνω σ’ αυτό το νήμα με συνεχείς ανατροπές στην εξέλιξη των γεγονότων, με αναδρομές στο παρελθόν και, κυρίως, με διαρκείς εναλλαγές στα συναισθήματα, τις σκέψεις και τις αξιολογήσεις των πεπραγμένων του.

Το «Βαθύ ρήγμα» είναι ένα βιβλίο που γράφτηκε με ιδιαίτερη δεξιοτεχνία και διαβάζεται στην κυριολεξία «με κομμένη την ανάσα»!

Τόλη μου συγχαρητήρια και πάντα καλοτάξιδο!

Οι άθλοι του Ηρακλή

Ένας χρόνος Ηρακλής

Σήμερα δεν θα σας πω κάποια αστεία ιστορία για κάποια παλαβομάρα μου πρώτον γιατί όπως λέει κι ο Βούδας σαν να σοβάρεψα λιγάκι και δεν κάνω πια και πολλές ματσολιές και δεύτερο και κυριότερο γιατί η σημερινή μέρα είναι η πιο σημαντική στην μικρή μου ζωούλα όχι γιατί έχω γενέθλια, αυτά περάσανε, αλλά γιατί πέρσι σαν σήμερα ήταν που με βρήκε η μάνα στο δρόμο μια σταλίτσα κουταβάκι κατατρομαγμένο και κατακουρασμένο και με πήρε αγκαλιά και με έφερε στο σπίτι μας κι από τότε ζω πολύ ευτυχισμένος μαζί με την αγαπημένη μου ανθρωποσκυλογατοοικογένεια και γι αυτό είπα να κάνω μια -να δεις πώς την λέει η μάνα- α, ναι, μια νοσταλγική αναδρομή σ’ αυτήν την τόσο όμορφη χρονιά και να δούμε όλοι μαζί το άλμπουμ με τις φωτογραφίες που μου ετοίμασε από την πρώτη εκείνη μέρα που είμαι στο αυτοκίνητο και μετά πάνω στο κρεβάτι και μετά που παίζω στην αυλή και στο τραπέζι και που κάνω πιπί μου στον κήπο, από δυο μηνών κουταβάκι το έμαθα αυτό, και που έκανα το πρώτο μου εμβόλιο και να και το πρώτο μου σαμαράκι -ποτέ δεν τον χώνεψα αυτόν τον διάολο- κι εδώ με βλέπετε με τα αυτάκια μου πεσμένα και χαριτωμένα ακόμα κι όχι σαν τις αυτούκλες που έχω τώρα αλλά τις έχω συνηθίσει πια που αποφάσισαν να σηκωθούν στα καλά καθούμενα γιατί είμαι, λέει λυκάκι, και τι χαζομάρες είναι αυτές, εγώ σκυλάκι είμαι και εν πάση περιπτώσει κάπου εκεί παραζωήρεψα κι άρχισα να κάνω όοολες τις παλαβομάρες που λέγαμε με τις σκούπες και τις γλάστρες και τις τρύπες που άνοιγα στα καλύμματα και τα τραπεζομάντηλα, τα θυμάστε που σας τα έλεγα, και πόσα και πόσα άλλα μέσα στη χρονιά που πέρασε αλλά πάλι με έπιασε η πολυλογία οπότε σας αφήνω να δείτε με την ησυχία σας αυτό το άλμπουμ και να μου πείτε ποια φωτογραφία σας αρέσει πιο πολύ, να κάνουμε μια ψηφοφορία που είναι και της μόδας τώρα με τις εκλογές και τώρα που το σκέφτομαι κακώς δεν έβαλα υποψηφιότητα για δημοτικός σύμβουλος ή ακόμα και για ευρωβουλευτής που θα έβγαινα με τα τσαρούχια πρώτος στις ψήφους γιατί καλύτεροι είναι αυτοί όλοι που βάζουν; στο κάτω κάτω της γραφής εγώ σας κάνω και γελάτε και τι καλύτερο πράγμα από το γέλιο και την χαρά ενώ όλοι αυτοί σας συγχίζουν και σας μαυρίζουν τη μέρα αλλά θα το κάνω στις βουλευτικές εκλογές και να έρθετε όλοι να με ψηφίσετε για να μπει επιτέλους και κάποιος σοβαρός στη βουλή και ας είμαι και σκύλος -ή μάλλον ακριβώς γι αυτό- και περιμένω να μου ψηφίσετε την καλύτερη φωτογραφία για να την βάλω στις αφίσες των εκλογών και τώρα σας χαιρετώ με όλη μου την αγάπη και να θυμάστε ότι δεν είναι πάντα γενέθλια η μέρα που γεννιόμαστε αλλά κάποιες φορές είναι η μέρα που αρχίζει η πραγματική μας ζωή και για μένα άρχισε πέρσι σαν σήμερα οπότε χρόνια μου πολλά και να με χαιρόσαστε! 

Οργή κι αγάπη

Η Γαζία μου

Ένας μήνα απόσταση έχουν μεταξύ τους αυτές τις φωτογραφίες

Φεβρουάριος - η γαζία μου έφηβη, ολάνθιστη
Μάρτιος - η γαζία μου αρχίζει να ωριμάζει
Απρίλιος - η γαζία μου ενήλικη, χωρίς άνθη πλέον αλλά γεμάτη καρπούς, ετοιμάζει την επόμενη γενιά

Όπως εξ άλλου και κάθε ζωντανός οργανισμός σε τούτον τον πλανήτη…

Όπως εξ άλλου κι εμείς…

Παγκόσμια Μέρα για τα Αδέσποτα

Όλα εμείς τα πρώην αδεσποτάκια -

εγώ, ο Ρόμπις, ο Μαξ, η Νέλη, η Μελίτα,

ο Μπρούνο που δεν έχω γνωρίσει ακόμα,

η Ζενέβ, ο Λέστερ, ο Σπίθας,

 η Γκούτση, η Μελίνα, η Σάρα,

η Τζίντζερ και τα τρία της πορτοκαλόγατα,

η Ζιζή, η Θέκλα, η Πινελίτσα, η Ντάλια

και κανα δυο ακόμα που σίγουρα ξεχνάω -

που βρήκαμε αγάπη και προστασία και φροντίδα

στην αγκαλιά της μάνας και του πατέρα

στέλνουμε όλη μας την αγάπη

και την ανήσυχη έγνοια

στα αδέλφια μας τα αδέσποτα

που είναι ακόμη "εκεί έξω"

και μια μεγάλη ευχή -

να βρεθεί για ΟΛΑ μια οικογένεια

που να τα αγκαλιάσει με την ίδια αγάπη!

Ο Ηρακλάκος σας!

Ο πετροπελεκητής

Εκτός από Ημέρα Αυτισμού, 

σήμερα είναι και Ημέρα Παιδικού Βιβλίου - 

κι εγώ ξεφυλλίζω γεμάτη νοσταλγία 

τον "Πετροπελεκητή", 

το μόνο παιδικό βιβλιαράκι μου από τα τόσα 

που διασώθηκε στο διάβα των εξήντα χρόνων 

αφ' ότου "μου το χάρισε η μαμά μου" 

αγορασμένο με 1.750 δραχμές (!), 

και ταξιδεύω στα παλιά...

Παγκόσμια Ημέρα Αυτισμού

Με αφορμή την σημερινή Παγκόσμια Ημέρα Αυτισμού ένα σχετικό απόσπασμα από την "Δωροθέα" που θα είναι κοντά σας μέχρι το Πάσχα από τις Εκδόσεις Πνοή και θα παρουσιαστεί στις 4 Μαΐου το βράδυ στο Polis Art Cafe.

"Η αίθουσα αναμονής κάθε άλλο παρά ιατρείο θύμιζε. Οι τοίχοι ήταν βαμμένοι με χαρούμενα χρώματα, διαφορετικό ο καθένας, και οι κουρτίνες στα μεγάλα παράθυρα είχαν παραστάσεις από κινούμενα σχέδια. Στον τοίχο, μέσα σε κορνίζες διαφόρων μεγεθών, υπήρχαν ζωγραφιές με αφιερώσεις και παιδικά ονόματα γραμμένα από κάτω. Τα έπιπλα ήταν απλά, σε αχνό πορτοκαλί, ενώ υπήρχαν και δύο μικρά χαμηλά τραπεζάκια με τις αντίστοιχες μικρές, πολύχρωμες καρεκλίτσες για τους λιλιπούτειους ασθενείς.

Σε μια τέτοια καρεκλίτσα καθόταν φρόνιμα η Αννούλα, κρατώντας σφιχτά στα χεράκια της το αγαπημένο της αρκουδάκι. Είχε το βλέμμα καρφωμένο κάπου στο κέντρο του τραπεζιού και κουνούσε ελαφρά το κορμάκι της μπρος πίσω χωρίς να δίνει καμιά σημασία στα άλλα δύο παιδάκια που κάθονταν στο διπλανό τραπεζάκι. Τα οποία επίσης φαίνονταν να την αγνοούν εντελώς. Το αγοράκι, λίγο μεγαλύτερό της, είχε τα χεράκια του μπροστά στο πρόσωπό του κι έκανε σχέδια με τα δάχτυλά του. Το κοριτσάκι, γύρω στα έξι, έβαζε και ξανάβαζε το ένα πίσω από το άλλο μερικά παιχνιδάκια που ήταν πάνω στο τραπέζι, πάντα με την ίδια σειρά και με ύφος σοβαρό και αγέλαστο.

Η Δωροθέα παρατηρούσε μια την κόρη της και μια τα άλλα παιδάκια κι ένιωθε την καρδιά της να βουλιάζει στην απελπισία. Τον τελευταίο μήνα, από τότε που η Λίνα τους πρωτομίλησε για τις υποψίες της, είχαν αρχίσει έναν αγώνα δρόμου για να βρουν τρόπο να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα του παιδιού τους. Με τη βοήθεια της Λίνας κατάφεραν, σε σχετικά σύντομο διάστημα, να μάθουν ποια ειδικότητα ήταν αρμόδια για τον παιδικό αυτισμό και να κλείσουν ραντεβού με τον καλύτερο σ’ αυτήν - τον Αλέξη Βαρσάμη, ψυχίατρο παιδιών και εφήβων, με σπουδές στην Αμερική και ιδιαίτερα καλή φήμη στον ιατρικό χώρο.

Κοίταξε τις άλλες δυο μαμάδες απέναντί της. Νέες, ίσως λίγο μεγαλύτερες από εκείνη. Η μια, η μαμά του μικρού, φαινόταν εξ ίσου αμήχανη και ταραγμένη με την ίδια και σκέφτηκε πως μάλλον θα ήταν η πρώτη της επίσκεψη, ή μια από τις πρώτες. Η άλλη, της εξάχρονης με την εμμονή στην ταχτοποίηση των παιχνιδιών, διάβαζε ένα βιβλίο και φαινόταν εξοικειωμένη με το χώρο και την όλη ατμόσφαιρα.

«Είναι παλιά, συνηθισμένη φαίνεται» σκέφτηκε δύσθυμα η Δωροθέα. «Όπως θα είμαι κι εγώ σε κάνα χρόνο από τώρα».

Ο θρίαμβος της ζωής 

Μια βδομάδα απόσταση έχουν αυτές τις φωτογραφίες η μια από την άλλη - που το ίδιο κλαράκι ξεκίνησε να μπουμπουκιάζει, πέταξε δειλά τα πρώτα του φυλλαράκια και θριαμβευτικά γέμισε ζωηρά καταπράσινα φύλλα!

Η ζωή δεν πτοείται από κακοκαιρίες κι αναποδιές - πάντα πάει μπροστά αψηφώντας τα εμπόδια που καλείται να αντιμετωπίσει!