Το ζακόνι
«Αγάπησε τον φίλο σου / με το ζακόνι πούχει»
έλεγαν οι παλιοί - όπου ζακόνι=κουσούρι
Σωστή κατ’ αρχήν η ρήση - ελέγχεται ωστόσο κατ’ άρθρον και εν
συνόλω.
Όλοι έχουμε τα κουσούρια μας κι όλοι ελπίζουμε /θέλουμε
/απαιτούμε να μας αποδέχονται οι φίλοι μας μ’ αυτά όπως, εξ άλλου, (δηλώνουμε
ότι) τους αποδεχόμαστε κι εμείς με τα αντίστοιχα δικά τους.
Και καλά όταν τα κουσούρια είναι κουσουράκια επιπέδου «φλύαρος»,
«ασυνεπής στα ραντεβού», «ψιλογκρινιάρης». Όταν όμως ανεβαίνουμε επίπεδο, όταν
το ζακόνι καταντά βραχνάς για μας, αιτία εκνευρισμού και/ή αγανάκτησης, όταν
σχεδόν σε κάθε συζήτηση/συνάντηση τα παίρνουμε εν κρανίω γιατί «πάλι το
είπε/έκανε το θαύμα του», τότε τι; Επιμένουμε, παραμένουμε και περιμένουμε την
(ουδέποτε επισυμβαίνουσα) βελτίωση ή την κάνουμε με ελαφρά πηδηματάκια προς την
έξοδο από μια σχέση που μάλλον μας τσαντίζει και μας απογοητεύει παρά μας
δημιουργεί ευεξία και θετικά συναισθήματα;
Μέγα το ερώτημα και το δίλημμα ακόμη πιο μεγάλο. Παρασυρμένοι
στην δίνη άλλοτε της αδράνειας (πού να τα χαλάω τώρα…), άλλοτε της συμπόνιας
(μα πώς να τον πληγώσω…), άλλοτε της αμφιβολίας (μωρέ μπας και υπερβάλλω και
δεν είναι και τόσο κακός…) κι άλλοτε της αναβλητικότητας (αν το ξανακάνει, πάει
και τέλειωσε…) συνήθως διαιωνίζουμε μια κατάσταση ενοχλητική έως ανυπόφορη που
μας αναλώνει και σπαταλά τον χρόνο μας.
Και, κακά τα ψέματα, ο χρόνος είναι πολύτιμος και
ανεπίστρεπτος, ειδικά από μια ηλικία και μετά. «Οι καιροί ού μενετοί» είπε ο σοφός
Θουκυδίδης (το δικό μου προσωπικό μότο ζωής) και καλά θα κάνουμε να το
θυμόμαστε και να το τιμούμε - και να αξιολογούμε τα πέριξ ζακόνια ανάλογα με
την έντασή τους και τις αντοχές/ανοχές μας.
