Το βιβλιάκι μου

Αγαπημένοι μου φίλοι είμαι τόσο μα τόσο χαρούμενος αφού τρέμουν τα ποδαράκια μου από τη συγκίνηση γιατί έχω επιτέλους το βιβλιάκι μου στην αγκαλιά μου που είναι υπέροχο και σας το παρουσιάζω με πολλή υπερηφάνεια που είναι και γεμάτο φωτογραφίες μου γιατί είμαι κι ένας κούκλος κι αν το θέλετε να το πάρετε και να με καμαρώσετε και να διαβάσετε τις περιπέτειές μου μπορείτε να στείλετε μήνυμα στη μάνα που την διόρισα διαχειρίστρια manager (με ποσοστά παρακαλώ, όχι τζαμπέ) να σας το στείλει κι ακόμα μπορείτε να πάρετε και παραπάνω από ένα για να το κάνετε δώρο στο εγγονάκι σας ή στο βαφτιστήρι σας αλλά το πιο σπουδαίο είναι πως συμφωνήσαμε με την μάνατζερ να δώσουμε όλα τα λεφτά του βιβλιακίου στους φίλους μας τα αδεσποτάκια που είναι άρρωστα ή τραυματισμένα ή δεν έχουν πού να μείνουν και τώρα γεια σας, πάω να το ξεφυλλίσω προσεκτικά μπας και μας έχει ξεφύγει κανα λάθος και γίνουμε και ρεζίλι, και σας φιλώ πολύ πολύ

ο ευτυχισμένος Ηρακλάκος σας!

«Πικροδάφνη η παραγνωρισμένη» έγραφα προχθές

Σαν και κάποιους ανθρώπους στη ζωή μας που είναι πάντα «εκεί» - αθόρυβοι, χαμογελαστοί, έτοιμοι να την ομορφύνουν με το χαμόγελο και την θετική τους ενέργεια. Συχνά παραγνωρισμένοι αφού επιλέγουμε να συναναστρεφόμαστε περισσότερο άλλους, πιο «ενδιαφέροντες», πιο «ευγενείς» κι αυτούς να τους προσπερνούμε θεωρώντας τους δεδομένους και, άρα, μη χρήζοντες ιδιαίτερης προσοχής.

Μέχρι που οι «ενδιαφέροντες» και «ευγενείς» αποδεικνύονται κατώτεροι της εκτίμησης και των προσδοκιών μας. Απομυθοποιούνται, συρρικνώνονται, ξεθωριάζουν, χάνονται. Κι εκεί, μετά την απογοήτευση για την πλάνη μας (συχνά χρόνων) «ανακαλύπτουμε» τους ανθρώπους/πικροδάφνες που παραμένουν πάντα εκεί και περιμένουν υπομονετικά να ανοίξουν τα μάτια της ψυχής μας για  να τους «δούμε», να τους εκτιμήσουμε  και να τους αγκαλιάσουμε με ευγνωμοσύνη για την πολύτιμη κι αθόρυβη πολύχρονη παρουσία τους στην καθημερινότητά  μας.

Η μάνα Ζωή διδάσκει με πολλούς τρόπους -αρκεί να έχουμε ευήκοες ψυχές!

Πικροδάφνη η παραγνωρισμένη

Τις βλέπουμε στις νησίδες των μεγάλων δρόμων και τις προσπερνούμε κατά κανόνα αδιάφορα. Κι όμως - είναι τόσο όμορφα φυτά! Αθόρυβα, χωρίς απαιτήσεις ποτίσματος ή φροντίδας, με συνεχή ανθοφορία παρά τις αντίξοες συνθήκες ομορφαίνουν τις διαδρομές μας και κατευοδώνουν τα ταξίδια μας.

Εδώ στην Άνδρο αφθονούν σε όλα τα χρώματα - κόκκινο, ροζ, φούξια, λευκό. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι το λουλούδι/σύμβολο του νησιού. Τις συναντάς παντού - στο πλάι των δρόμων, σε ρεματιές, σε αυλές και κήπους, σε πλαγιές και λόφους. Μεγάλοι εντυπωσιακοί θάμνοι, «οικογένειες» και γειτονιές ολόκληρες  εναρμονίζονται με το περιβάλλον, αντιστέκονται σθεναρά στους μανιασμένους ανέμους και επιβιώνουν σε πείσμα των επιθέσεων του Αιόλου.

Όταν, χρόνια πριν, ξεκινήσαμε να διαμορφώνουμε τον κήπο δεν τις περιλάβαμε ιδιαίτερα στον σχεδιασμό του. Προτιμήσαμε κατά κύριο λόγο άλλα, «ευγενή» φυτά, και λιγότερο τις «ταπεινές» πικροδάφνες. Σφάλμα μέγα να μην διδάσκεσαι από το περιβάλλον σου, από την μάνα Φύση. Ένα μεγάλο μέρος των φυτών που επιλέξαμε δεν άντεξαν στις δύσκολες συνθήκες του αλμυρού νοτιά και του μανιασμένου βοριά και μας άφησαν χρόνους. Τα αντικαταστήσαμε, η ίδια ιστορία - άλλα επέζησαν, άλλα χάθηκαν.

Έτσι, μετά από χρόνια πειραματισμών που κόστισαν χρήμα και, κυρίως, κόπο και χρόνο συνειδητοποιήσαμε πως τα «σωστότερα» φυτά είναι εκείνα που από μόνα τους ευδοκιμούν σε κάθε τόπο, πως μια προσεκτικότερη ματιά τριγύρω μας θα έδινε την απάντηση στον μόνιμο προβληματισμό της επιλογής τους. Και πολλαπλασιάσαμε τις πικροδάφνες που πρόθυμα, χαρούμενα και πολύχρωμα δημιούργησαν ή συνέβαλαν στην δημιουργία περίφραξης και παρτεριών.

Η μάνα Φύση διδάσκει με λόγια σοφά - αρκεί να έχουμε ώτα ευήκοα!

Ο φάρος του Γαυρίου
Ο φάρος της Ολίβια

Δεσπόζει στην είσοδο του λιμανιού και μας γνέφει φιλικά σε κάθε άφιξη και αναχώρηση από την Άνδρο. Σε απόσταση 1,5 χιλιομέτρου από το σπίτι μου αποτελεί την καθιερωμένη μας βόλτα με τα σκυλιά μέχρι τα ριζά του λόφου του - και λέω μέχρι τα ριζά γιατί το μονοπάτι που οδηγεί στην κορφή του και στον φάρο είναι πολύ ανηφορικό, απότομο, γεμάτο "ελεύθερες" πέτρες που καραδοκούν να τις πατήσεις και να κατρακυλήσεις μαζί τους στην κατηφόρα μέχρι να σε σταματήσει (με όποιο τίμημα) κανας θάμνος ή βράχος.

Είχα ανέβει μια φορά όταν πρωτοήρθαμε στο νησί, μπήκα στον φάρο (χάλασμα πλέον), κοίταξα τα αποτυπώματα της ανθρώπινης παρουσίας στα απομεινάρια του, τον αγάπησα με την πρώτη ματιά και του υποσχέθηκα πως κάποτε θα γράψω μια ιστορία για κείνον - κι έτσι κι έγινε, έστω και με αρκετών χρόνων καθυστέρηση. Η "Ολίβια", η καινούργια μου νουβέλα, διαδραματίζεται ακριβώς εκεί!

Σήμερα, σε μια στιγμή παρόρμησης, ξανανέβηκα το κακοτράχαλο μονοπάτι του συντροφιά με τον Ρόμπι και τον Μαξ και ξανασεργιάνισα στο εσωτερικό του ελαφρά συγκινημένη λες και επέστρεφα σε οικείο χάλασμα από τα δικά μου χρόνια τα παλιά και ξαφνιασμένη από το πόσο καλά θυμόμουν τις λεπτομέρειες του χώρου και τις έχω περιγράψει στην "Ολίβια" - κάτι που αποτυπώνεται τόσο στις φωτογραφίες όσο και στο σχετικό απόσπασμα από την νουβέλα.

"ΟΛΙΒΙΑ

Η Ολίβια κοίταζε ανιχνευτικά τον χώρο. Ο φάρος, σε αντίθεση με τους περισσότερους, ήταν ένα τετράγωνο πέτρινο κτίσμα που έμοιαζε με μικρό πύργο. Εκτός από την πόρτα είχε δυο μακρόστενα παράθυρα σαν πολεμίστρες. Αριστερά της βρισκόταν ένας χτιστός πάγκος με μαξιλάρια, κάτι σαν υποτυπώδης καναπές, κι από πάνω του δυο ράφια γεμάτα βιβλία. Δίπλα του, στην πρώτη γωνία, διέκρινε ένα τζάκι με κάτι ξερόκλαδα μέσα και παραδίπλα μια πέτρινη σκάλα που οδηγούσε σε ένα ξύλινο πατάρι που κάλυπτε σαν ταβάνι χαμηλό κάτι περισσότερο από το μισό του χώρου. Μετά τη σκάλα βρίσκονταν ο πάγκος της κουζίνας".

Κριτική στο μυθιστόρημα «ΔΩΡΟΘΕΑ»
 της Βασιλικής Αποστολοπούλου

Διάβασα πρόσφατα το μυθιστόρημα ΔΩΡΟΘΕΑ της Βασιλικής Αποστολοπούλου, σχεδόν απνευστί. Ένα καλογραμμένο και καλοστημένο μυθιστόρημα όπου η θεματολογία, οι χαρακτήρες και η τεχνική έχουν επιλεγεί και σμιλευτεί πολύ προσεκτικά και με επιδεξιότητα από την συγγραφέα.

Το θέμα του βιβλίου της, σύγχρονο και επίκαιρο, αφορά τις επιλογές και την τύχη μιας ηρωίδας, της Δωροθέας, που κινείται πάνω σε ένα αδιέξοδο. Σε μια κινούμενη άμμο όπως λέει η συγγραφέας. Τραγικό πρόσωπο η Δωροθέα, αποτελεί την έκφραση μιας σύγχρονης γυναίκας που προσπαθεί να χαράξει την πορεία της μέσα από δικές της επιλογές που κάθε άλλο παρά δικές της είναι. Φορτωμένη με καταπίεση και ναυαγισμένα όνειρα από τα νεανικά της χρόνια, επιλέγει το γάμο σε πολύ νεαρή ηλικία και τη δημιουργία οικογένειας, με την προσδοκία να βρει διέξοδο και ψυχική λύτρωση. Το πατρικό της σπίτι την συνέθλιβε με την αυταρχική συμπεριφορά του πατέρα κυρίως και η μόνη λύση αυτοπραγμάτωσης θεωρήθηκε από την ίδια η δημιουργία του δικού της σπιτικού. Έτσι άφησε στην άκρη το όνειρό της να σπουδάσει και έγινε η σύζυγος στρατιωτικού και μητέρα δυο παιδιών. Γρήγορα όμως φάνηκε η έλλειψη ωριμότητας και αντοχών που απαιτεί ο γάμος και άρχισε το προσωπικό της δράμα. Οι εσωτερικές συγκρούσεις και τα διλήμματα την ταλανίζουν και την  καταρρακώνουν ψυχολογικά και σωματικά. Σ' αυτόν το δύσκολο δρόμο βρίσκει αμέριστη συμπαράσταση από μια καινούργια φίλη που απέκτησε  που θα παίξει σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας. Τραγικό πρόσωπο επίσης ο σύζυγος που βλέπει διαρκώς να ακυρώνονται τα όνειρά του για μια ήσυχη κι ευτυχισμένη οικογενειακή ζωή.

Οι τεχνικές της αφήγησης που χρησιμοποιούνται και κυρίως  η αναδρομή στο παρελθόν, flash back. προσδίδουν παραστατικότητα και δραματικότητα στην ιστορία και κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη μέχρι το τέλος. Επίσης σημαντικό ρόλο σ' αυτό παίζει η συνεχής χρήση ανατροπών στο μύθο και την εξέλιξή του που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη .Η αφήγηση είναι τριτοπρόσωπη και η αφηγήτρια “παντογνώστης” κρατά αποστάσεις από όλους τους ήρωες και συμπάσχει εσωτερικά μαζί τους δίχως να τάσσεται στο πλευρό κανενός. Σημαντικό μέσο αποτελεί ακόμα και ο διάλογος που οδηγεί στην εξέλιξη της ιστορίας και φωτίζει τους χαρακτήρες. Η ιστορία εμπλουτίζεται με στοιχεία ιατρικού ενδιαφέροντος που αφορούν την ψυχική υγεία της ηρωίδας που είναι εγκλωβισμένη διαρκώς σε μια ατέρμονα εσωτερική σύγκρουση. Ο λόγος ρέων τόσο στην αφήγηση όσο και στις περιγραφές που χρησιμοποιούνται, διανθισμένος με πλούσια λογοτεχνικά μέσα, κυρίως μεταφορές, παρομοιώσεις και εικόνες.

Συμπερασματικά, θα έλεγα ότι το μυθιστόρημα «ΔΩΡΟΘΕΑ» αγγίζει την ψυχή κάθε αναγνώστη με όλα τα προαναφερθέντα χαρακτηριστικά του και αξίζει να υπάρχει στη βιβλιοθήκη μας.

Πόλα Βακιρλή – 9/6/2020

Το τρυπογραφείο

Φεύγω φεύγω πάω στο τρυπογραφείο, ξέρετε εκείνο το γραφείο με τις τρύπες που βγάζουν βιβλία, δηλαδή δεν φεύγω εγώ, το βιβλιάκι μου φεύγει που είναι πανέτοιμο και γεμάτο φωτογραφίες μου και δεν σας είπα και το άλλο, έχω δικό μου αυτί στο εξώφυλλο όχι κανονικό σαν τις δικές μου υπέροχες αυτούμπες αλλά το ίδιο όμορφο κι έχει και η μάνα ένα δικό της αυτί πιο μεγάλο από τα κανονικά της που είναι μικρά -καμία σχέση με τα δικά μου- και σας αφήνω τώρα να πάρω τηλέφωνο τον κύριο τρυπογράφο να το ετοιμάσει γρήγορα για να με πάρετε μαζί σας στις διακοπές και γειά σας και φιλιά 

ο Ηρακλάκος σας!

Ρέκβιεμ για έναν σκυλάκο

Ήταν μια φορά ένας σκυλάκος που τον έλεγαν Ντέλφι και ζούσε με τον κηδεμόνα του από κουταβάκι. Ο Ντέλφι έμενε συχνά μόνος του γιατί εκείνος ταξίδευε πολύ αλλά είχε μάθει μεγαλώνοντας να προσέχει τον εαυτό του και το σπίτι του και την αυλή του. Κάθε φορά που ο μπαμπάς του επέστρεφε έκανε μεγάλες χαρές και ήταν πολύ ευτυχισμένος γιατί ήταν ένα καλόψυχο πλάσμα που το αγαπούσαν όλοι.

Πέρασαν τα χρόνια, ο Ντέλφι έγινε γερούλης κι άρχισε να έχει διάφορα προβλήματα. Έτσι ο μπαμπάς του τον πήγε σε έναν φίλο του για να μη μένει μόνος του όταν εκείνος έλειπε. Όμως ο φίλος του δεν ήξερε από σκυλάκια κι έτσι μια μέρα ξέχασε την πόρτα της αυλής ανοιχτή - κι ο Ντέλφι μάζεψε τις αντοχές του, πήρε τα κουρασμένα του πόδια που πονούσαν από τα γεράματα κι έφυγε για να ξαναγυρίσει στο σπίτι και στον κηδεμόνα του.

Ο Ντέλφι χάθηκε... Όσο κι αν τον έψαξαν δεν τον βρήκαν πουθενά - ήταν και πολύ μακριά τα δύο σπίτια κι εκείνος δεν ήξερε από μεγάλους δρόμους ούτε και θα μπορούσε να περπατήσει τόσα πολλά χιλιόμετρα... Κι ίσως να άφησε την τελευταία του ανάσα αναζητώντας τον μπαμπά του και το σπίτι του...

Καλό σου ταξίδι Ντέλφι μου... και να θυμάσαι εκεί που είσαι πόσο πολύ σε αγαπούσαμε όλοι όσοι σε γνωρίζαμε…