Από αγάπη και πέτρα

 Από αγάπη και πέτρα

 Είναι το ένατο βιβλίο μου - αλλά η χαρά και η συγκίνηση να το κρατώ στα χέρια μου είναι πάντα όμοια σαν της πρώτης φοράς!

 Το καινούργιο μου πνευματικό παιδί είναι πλέον στη διάθεσή σας - και, όπως και ο «Ηρακλής», έτσι και η «Αγάπη» θα παραχωρήσει τις εισπράξεις από τις παραγγελίες σας στα αδέσποτα της Φιλοζωική Δράση Εθελοντών Αγίας Μαρίνας Κορωπίου και σ’ εκείνα που υποστηρίζω προσωπικά.

 Αφιερωμένο σε σας, τους φίλους μου, έχει βάλει σκοπό να συντροφεύσει όμορφα και με χιούμορ τις καλοκαιρινές σας αποδράσεις!

Ελληνική Λογοτεχνία

Από αγάπη και πέτρα

Διηγήματα

 

Συγγραφέας: Βασιλική Αποστολοπούλου

Εκδότης: Αυτοέκδοση

ISBN: 978-618-00-2929-1

Αριθμός Σελίδων: 159

Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

Διαστάσεις: 21χ14,5

Γλώσσα Γραφής: Ελληνικά

Έτος Έκδοσης: 2021

Τιμή: 10€

 

Χέρια σφιχτά δεμένα

 

Χέρια σφιχτά δεμένα

Απλώνω νοερά τα χέρια κι αγγίζω τη μάνα μου την Χριστίνα - και μέσα από εκείνη την δική της μάνα, την γιαγιά μου την Ελένη...

Απλώνω νοερά τα χέρια κι αγγίζω τα παιδιά μου - και μέσα από εκείνα τα δικά τους παιδιά, τα εγγόνια μου...

 Είμαι ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στο πριν και το μετά. Είμαι δυο χέρια που απλώνονται κι αγγίζουν και κρατούν σφιχτά χέρια αγαπημένα - χέρια που έφυγαν κι όμως είναι πάντα εδώ, χέρια που είναι μακριά κι όμως τα νιώθω εδώ, δίπλα μου, να μου χαϊδεύουν τα μαλλιά...

 Είμαι στη μέση του δικού μου μικρόκοσμου, περιβάλλομαι από μανάδες και παιδιά κι εγγόνια, μάνα και παιδί κι εγγόνι κι εγώ - κι είναι τούτος ο μικρόκοσμος το σύμπαν ολάκερο για μένα!

 

Εκεί που είσαι ήμουνα, εγγονέ μου...

 

Εκεί που είσαι ήμουνα, εγγονέ μου...

Και δεν έχει σημασία πως, κάποια στιγμή, θα έρθεις κι εσύ εδώ που είμαι, παντοδύναμος ο κύκλος της ζωής.

Σημασία έχει, όταν έρθεις, να μπορείς να κοιτάξεις πίσω σου και να μην μετανιώνεις για όσα έκανες - και, κυρίως, για όσα ΔΕΝ έκανες ενόσω είχες τον χρόνο και την ευκαιρία.

Γιατί αυτό το ΔΕΝ θα σε στοιχειώνει πάντα...

 

Έφυγες Χρυσούλα μου...

 

Έφυγες Χρυσούλα μου... χαράματα φτερούγισες...

Πενήντα χρόνια πορευτήκαμε μαζί - από το καλοκαίρι του '71 που γίναμε για πρώτη φορά γειτόνισσες.

 Μαζί στις χαρές και στις λύπες, μαζί στα γεννητούρια και τις απώλειες. Μεγάλωσα τα παιδιά σου, μεγάλωσες τα παιδιά και τα εγγόνια μου. Γειτόνισσες, φίλες, αδελφές...

 Μεγάλο το κενό, αβάσταχτη η απώλεια...

 Δώσε την αγάπη μου στον Πατέρα και στη Μάνα μου... κι ας είστε αναπαυμένοι στη Χώρα του Ουράνιου Τόξου...

 Καλό σου ταξίδι αγαπημένη μου... Χρυσούλα της καρδιάς μου...

 

Παιδικές φιλίες

 

Παιδικές φιλίες

Εκείνες, τις παιδιάστικες, που ξεκίνησαν σε μια γειτονιά με ένα δειλό «πώς σε λένε παιδάκι; θέλεις να παίξουμε;»

Ή τις άλλες, τις λίγο μεγαλύτερες, που ξεκίνησαν σε μιαν αυλή σχολείου ή σε μια τάξη.

Κάποιες που κράτησαν για λίγο καιρό, κάποιες άλλες μια ζωή κι ας αλλάξαμε σχολεία και γειτονιές.

Κάποιες που χάθηκαν στην πορεία κι απέμεινε η νοσταλγική τους θύμηση μιας κι ήταν δεμένες με τα χρόνια της αθωότητας.

Κάποιες από αυτές τις «απολεσθείσες» που συναντήθηκαν απρόσμενα μετά από χρόνια, αγκαλιάστηκαν και δέθηκαν πάλι πιο στιβαρές, καθότι πιο ώριμες.

Και κάποιες από αυτές τις τελευταίες που χάθηκαν και πάλι μιας και λύθηκαν, ξαφνικά κι ανεξήγητα, οι αναπαλαιωμένοι δεσμοί.

Σ’ αυτές τις τελευταίες σκαλώνει σήμερα, μέρα περισυλλογής και νοσταλγίας, για λίγο η σκέψη μας. Και ποιος ξέρει - μπορεί να βρουν κι αυτές κάποια στιγμή το μονοπάτι της επανόδου, της ανάστασης.

Στις παιδικές φιλίες λοιπόν - διαχρονικές και μη.