Στερνή
διαδρομή
Η πρώτη ραγισματιά γίνεται στο μυαλό
Μόλις ακούς το μαύρο μαντάτο
«Έφυγε με το άλλο δρομολόγιο…
Εκείνο που πάει επάνω… ψηλά…»
Ένα άηχο «κρακ» που ωστόσο ακούς
Σαν εκκωφαντικό κρότο
Μια ραγισματιά που απλώνεται
Ααν τον ιστό της αράχνης
Γρήγορα, αθόρυβα, καταλυτικά
Καταλαμβάνει κάθε γωνιά του μυαλού σου
Και ξαφνικά δεν πονάς πια
Δεν σκέφτεσαι
Δεν καταλαβαίνεις
Δεν αισθάνεσαι
Η δεύτερη ραγισματιά γίνεται στην καρδιά
Κι απλώνεται το ίδιο γρήγορα
Αυτήν δεν την ακούς ποτέ
Δεν προλαβαίνεις
Ίσα που νιώθεις ένα μούδιασμα
Έναν πόνο οξύ μα στιγμιαίο
Και φεύγεις κι εσύ
Με το επόμενο δρομολόγιο για επάνω
Ψηλά
Τελευταία εικόνα στα μάτια σου
Ο αποχαιρετισμός στο σκαλοπάτι
«Πάρε με όταν φτάσεις»
Κι ένα χαμόγελο σαν απάντηση
Γεμάτο φως
Αυτό το φως που σε περιμένει
Στο τέρμα της στερνής διαδρομής
