Ίζημα
(κοινώς
κατακάθι)
Αρχίζει και συσσωρεύεται από την στιγμή της γέννησής μας - όταν
κλαίμε με σπαραγμό για την απώλεια του παραδείσου της μήτρας
Και συνεχίζει η συσσώρευση - δια βίου
Όταν, μωρά στην κούνια, δεν μας παίρνουν αγκαλιά «για να μην κακομάθουμε»
Όταν στο νηπιαγωγείο ακούμε εκείνο το κατεδαφιστικό «δεν θέλω
να σε παίξω, παιδάκι»
Όταν μπερδεύουμε τα λόγια μας στο μάθημα κι όλη η τάξη από
κάτω ξεσπά σε κοροϊδευτικά χάχανα
Όταν το πρώτο μας φλερτ μάς γυρίζει ανάλγητα την πλάτη για κάποιον
άλλον/κάποια άλλη σύντροφο
Όταν δεν περνούμε στις πανελλήνιες και νιώθουμε τόσο μα τόσο
αποτυχημένοι και τελειωμένοι
Όταν το ανούσιο επάγγελμα που (καταλήγουμε να) κάνουμε
διαγράφει με μιας τα όνειρα και τις φιλοδοξίες της νιότης μας
Όταν ο «ιδανικός» σύντροφος αποδεικνύεται τραγική απάτη και
μας εγκαταλείπει - ή, ακόμη χειρότερα, παραμένει
Όταν λόγος πικρός από χείλη αγαπημένα μας τσακίζει απρόσμενα κι
απρόκλητα
Όταν ο γιος μας γίνεται μουσικός αντί δικηγόρος που
ονειρευόμασταν
Όταν η κόρη μας η καλοσπουδασμένη παντρεύεται τον οικοδόμο της
γειτονιάς, κάνει πέντε παιδιά και ζει (απίστευτο;) ευτυχισμένη
Όταν… όταν… όταν…
Πόσα και πόσα ιζήματα που κατακάθονται, χρόνια ολόκληρα, στη
ψυχή μας
Άλλα τα ξέρουμε και τα παλεύουμε
Άλλα τα ξέρουμε και τα κρύβουμε κάτω από το χαλί
Άλλα -τα περισσότερα- δεν τα αναγνωρίζουμε καν
Κι όμως όλα είναι εκεί - στην ψυχή μας
Να κλείνουν μέρα με τη μέρα τα μικρά αόρατα παραθυράκια από
όπου αναπνέει
Κι εκείνη να ασφυκτιά και προσπαθεί να τα αντιπαλέψει
Να ανασάνει
Μα το κατακάθι είναι συμπαγές
Και κάθε μέρα που περνάει μεγαλώνει
Και γίνεται συμπαγέστερο… και κλείνει κάθε άνοιγμα
Μέχρι να μας εξοντώσει
Αν δεν το καταλάβουμε έγκαιρα
Αν δεν το ξεκαθαρίσουμε νωρίς
Αν δεν το κοιτάξουμε κατάματα
Με φόβο, ναι
Με δέος, ναι
Αλλά και με θάρρος κι αποφασιστικότητα
Δεν είναι εύκολο, ναι
Αλλά δεν είναι κι αδύνατο
Από μας εξαρτάται
Κι από εκείνον τον ανεκτίμητο δικό μας άνθρωπο
Που θα μας στηρίξει, λόγω και έργω
Για να μικρύνει, να αραιώσει το ίζημα
Το κατακάθι
Και να ανασάνουμε λίγο πιο ελεύθερα
.jpg)