ΝΥΧΤΟΛΟΥΛΟΥΔΟ

 

ΝΥΧΤΟΛΟΥΛΟΥΔΟ

Το φεγγάρι κάνει βόλτα

στα μονοπάτια τ' ουρανού

ανθίζει το νυχτολούλουδο δειλά

συνεσταλμένα

ευωδιαστά

σαν κάθε νύχτα

μακριά από το φως και τον θόρυβο

της μέρας

αγνοεί πόσο πολύ αξίζει

ακριβώς για αυτή του την μοναδική ευωδιά

ακριβώς γι αυτή του την ευγενή αιδημοσύνη

ή πάλι μπορεί και να το ξέρει

κι απλά να είναι πάνω και πέρα από αυτά

από τον θαυμασμό και την κολακεία

κι ας είναι μονάχα ένα λουλούδι

ταπεινό κι όμως τόσο ξεχωριστό

Όπως και κάποιοι άνθρωποι εξάλλου...

 

Οι άθλοι του Ηρακλή

 

Οι άθλοι του Ηρακλή

Ένα πολύ ξεχωριστό δώρο για τα χτεσινά μου γενέθλια υπήρξε η ιδιαίτερα όμορφη παρουσίαση του βιβλίου μου «Οι άθλοι του Ηρακλή» από την Λογοτεχνική Ιστοσελίδα "Λόγω Γραφής" της εκλεκτής κι αγαπημένης μου φίλης Κατερίνας Ευαγγέλου-Κίσσα.

Πέντε πολύ ενδιαφέρουσες και εύστοχες ερωτήσεις που ακολουθούνται από πέντε ανάλογες (θέλω να πιστεύω)  απαντήσεις μαζί με άλλες χρήσιμες πληροφορίες και τα βιογραφικά μας, το δικό μου και του Ηρακλή - εξ άλλο το βιβλίο το έγραψε «ίδιος στον υπολογιστή της μάνας με τα πατουσάκια του»  όπως διατείνεται στην σχετική απάντηση!

https://www.logografis.gr/%ce%bf%ce%b9-%ce%ac%ce%b8%ce%bb%ce%bf%ce%b9-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b7%cf%81%ce%b1%ce%ba%ce%bb%ce%ae-%cf%84%ce%bf-%ce%bd%ce%ad%ce%bf-%ce%b2%ce%b9%ce%b2%ce%bb%ce%af%ce%bf-%cf%84%ce%b7%cf%82/?fbclid=IwAR0NTzrbnRBtwnzsFKgUqILW4MgD4jXAPPRSSrvwbgxlSA93MjbElo13nt4

Ο γατούλης ο Μίου-μίου

 

Ο γατούλης ο Μίου-μίου

Σήμερα θα σας μιλήσω για τον καινούργιο μου φίλο τον γατούλη τον Μίου-μίου που δεν τον ξέρω δηλαδή και προσωπικά γιατί ζει στην Άνδρο στο απέναντι από μας σπίτι κι η μάνα δεν με παίρνει μαζί της εκεί επειδή πέρσι την κοπάνησα από τον φράχτη και αλήτευα και πολύ συγχίστηκε και που λέτε αυτός ο γατούλης είναι ένα από τα γατιά του οικισμού που τα αγαπάμε και τα ταΐζουμε όλοι και τον πήρε πριν πολύ πολύ καιρό (τον Μάιο του 2019 λέει η μάνα, εσείς μάλλον καταλαβαίνετε πότε είναι) ένας κύριος μαζί με άλλα δυο γατιά να τον πάει στην Χώρα που είναι πολύυυυ μακριά από τα σπίτια μας, 35 χιλιόμετρα βουνά και λαγκάδια λέει η μάνα, για στείρωση (αυτό δεν το ξέρω, φοβιστικό μου ακούγεται) αλλά ο Μίου-μίου την κοπάνησε (κι αυτός (αλητόβιος σαν και μένα μου φαίνεται) κι εξαφανίστηκε και πολύ στεναχωρήθηκε ο κύριος αλλά δεν μπορούσε να κάνει και τίποτε κι έτσι χάθηκε ο γατούλης κι όλοι τον πίστευαν για πεθαμένο ώσπου φέτος τον Μάιο, έναν ολόκληρο χρόνο μετά, εμφανίστηκε μια μέρα στο σπίτι της κυρίας Κίττυς (το απέναντι που λέγαμε) σε άθλια κατάσταση, πετσί και κόκκαλο και με πληγές στο στόμα και η κυρία Κίττυ έμεινε παγωτό όταν τον αντίκρισε, πώς τα κατάφερε μια σταλιά πλασματάκι να περάσει όλα τα βουνά και τα λαγκάδια και να γυρίσει στη γειτονιά μας και πολύ χάρηκε από τη μια που τον είδε αλλά και πολύ αναστατώθηκε και ανησύχησε που είχε τα μαύρα του τα χάλια κι αφού τον τάισε καλά και τον συνέφερε λιγάκι τον άρπαξε, τον έβαλε σε ένα κλουβί και τον πήγε σφαίρα στη Χώρα στην γιατρό για να τον κάνει καλά από τις πληγές με ενέσεις και φάρμακα και τώρα ο Μίου-μίου είναι μια χαρά και ζει ευτυχισμένος με την μαμά Κίττυ κι εγώ θα είμαι καλό παιδί φέτος για να με πάρει η μάνα μαζί της στην Άνδρο για να γνωρίσω από κοντά τον Μίου-μίου που έχει και το βιβλιάκι μου για να με γνωρίσει κι αυτός και να μου πει όοολα τα φοβερά και θαυμαστά που πέρασε ένα χρόνο μέχρι να βρει ξανά τα σπίτια μας και θα σας τα γράψω χαρτί και καλαμάρι

με αγάπη

 ο Ηρακλάκος σας! 

 

Ο γάμος

 Ο γάμος *

 Το λαντό έφτασε στους Αγίους Πάντες ακριβώς στις έξι με το καμπανάκι του να κουδουνίζει χαρούμενα. Ο δασάρχης κατέβηκε κι έδωσε το χέρι του στη νύφη να την βοηθήσει. Η Χριστίνα μάζεψε το νυφικό της και κατέβηκε κι αυτή. Ο πατέρας της την πήρε από το χέρι κι άρχισαν να ανεβαίνουν τα σκαλιά της εκκλησίας. Εκείνη κοίταξε προς τα πάνω κι είδε την μικρή ομάδα των καλεσμένων να την περιμένει χαμογελώντας. Κι η εικόνα πάγωσε, όπως τότε, στο Περβόλι. Ταμπλό βιβάν. Έμεινε να το παρατηρεί.

Ο Ορέστης, σοβαρός μέσα στο σκούρο γαμπριάτικο κοστούμι του - της φάνηκε τόσο όμορφος, τόσο επίσημος. Ο άντρας της!

Ο κουμπάρος δίπλα του, ο Χρήστος Αντωνιάδης, φαινόταν αληθινά ευτυχής που όλη αυτή η περιπέτεια (στην οποία είχε τόσο ενεργό συμμετοχή) έφτανε σε αίσιο τέλος.

Η μάνα της με την Ευγενία, συγκινημένες, έδειχναν ευτυχισμένες και, στο βάθος, ανακουφισμένες που είχαν πάει όλα τόσο καλά – μέχρι στιγμής τουλάχιστον.

Πιο κει η πεθερά της με τον αδελφό του Ορέστη την κοίταζαν και χαμογελούσαν - κι είχε μια ζεστασιά αυτό το χαμόγελο που σχεδόν την ξάφνιασε.

Τελευταίο είδε τον αδελφό της. Ο Στέφανος στεκόταν στη είσοδο της εκκλησίας με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος και με μια έκφραση που η Χριστίνα ερμήνευσε σαν απρόθυμη αποδοχή του αναπόφευκτου, κάτι σαν «ας τελειώνουμε μ’ αυτή την ιστορία».

Η Ευτέρπη έλειπε από το ταμπλό. Πάλι. Όπως τότε, που την φυγάδευαν βίαια από το σπίτι. Ίδιοι σχεδόν οι πρωταγωνιστές, αλλιώτικες οι καταστάσεις. Μια σκάλα και τώρα στο σκηνικό, μόνο που τώρα την ανέβαινε. Για μια στιγμή οι δυο εικόνες σαν να συγχωνεύτηκαν, σαν δυο διαφορετικές διαφάνειες να έπεσαν η μια πάνω στην άλλη και να έγιναν μια, ασαφής και θολή.

«Χριστίνα!» Η φωνή του πατέρα της, απόμακρη, την ξανάφερε στην πραγματικότητα. Γύρισε. Τον είδε να την κοιτάζει με απορία. Του χαμογέλασε καθησυχαστικά. «Πάμε, πατέρα», του είπε. «Μας περιμένουν».                     

Από το μυστήριο λίγα πράγματα θυμόταν. Αποσπασματικά. Ασύνδετα. Τον παπά να της δίνει κρασί να πιει. Τον Χρήστο να αλλάζει τα στέφανα. Το χέρι του Ορέστη να σφίγγει το δικό της. Τη μάνα της βουρκωμένη. «Ούτε γάμος άκλαυτος», σκέφτηκε και χαμογέλασε αχνά. Το «Ησαΐα χόρευε». Τα ρύζια που πετούσε η Ευγενία σημαδεύοντάς την.

Ο πατέρας κι ο αδελφός της δεν ήταν στις θύμησες.

 *Από το πρώτο μου μυθιστόρημα, "Το βαλς μιας ζωής", που μιλάει για την δυνατή ιστορία αγάπης των γονιών μου.