Πρώτη μέρα στον παιδικό σταθμό

Ήταν δεν ήταν δυόμισι χρόνων ο μεγάλος μας γιος όταν αποφασίσαμε να τον στείλουμε στον παιδικό σταθμό -και για να λύσουμε το πρόβλημα φύλαξής του τις ώρες που ήμασταν στις δουλειές μας (δεν είχαμε ευτυχήσει ως τότε με τις baby sitters) και για να βρίσκεται σε περιβάλλον με άλλα παιδάκια και να αποκτά καινούργιες εμπειρίες.

Γνωρίζοντας από συζητήσεις με φίλες πόσο δύσκολη κατά κανόνα ήταν αυτή η απομάκρυνση από την ασφάλεια και την θαλπωρή της γονικής εστίας με νήπια να κλαίνε και να οδύρονται και να χτυπιούνται πεσμένα στα πατώματα περίμενα την πρώτη μέρα με κάποια ανησυχία αν και ο γιόκας μου είχε δείξει από τότε ακόμη σημάδια αυτονόμησης κι αυτάρκειας. Το είχαμε συζητήσει βέβαια διεξοδικά και είχε δηλώσει ότι πολύ θα ήθελε να πάει στο «σχολειάκι» όπως του το είχα πλασάρει.

Το κρίσιμο πρωινό λοιπόν φτάσαμε στον παιδικό, του σύστησα την «κυρία» που θα τον είχε στην ευθύνη της και πήγαμε στην αίθουσα των παιχνιδιών όπου έμεινε έκθαμβος με τα αυτοκινητάκια, τις φαγάνες, τους γερανούς και άλλα βαρέα οχήματα, μερικά εκ των οποίων ήταν ψηλότερα από το μπόι του. Μπήκε σε ένα τρακτέρ αγνοώντας εντελώς την παρουσία μου. Τον πλησίασα, τον φίλησα και του είπα «η μαμά θα φύγει τώρα να πάει στη δουλειά της και θα έρθει το μεσημέρι να σε πάρει». Μου κούνησε το χέρι σε ανυπόμονο χαιρετισμό και συνέχισε να ασχολείται με το τρακτέρ του -κι έφυγα.

Όλο το πρωί περίμενα ανήσυχη το τηλεφώνημα που θα μου έλεγε «ελάτε να τον πάρετε, κλαίει και χτυπιέται και σας ζητάει» - αλλά μπα! Το μεσημέρι πήγα και τον βρήκα μες στην καλή χαρά να παίζει με τα άλλα παιδάκια. Μόλις με είδε ήρθε τρέχοντας  να μου πει τι ωραία που πέρασε και τι ωραία που ήταν τα μπιφτέκια και πόσο πολύ έπαιξε με τα άλλα παιδάκια και μου έδειξε τις ζωγραφιές που είχε κάνει.

Πανευτυχής εγώ για την τόσο ανέλπιστα εύκολη προσαρμογή του στα νέα δεδομένα της καθημερινότητάς του τον πήρα αγκαλιά και του είπα πόσο πολύ χαίρομαι που πέρασε τόσο όμορφα και ότι αύριο, που θα έρθουμε πάλι, θα περάσει ακόμα πιο καλά - για να πάρω την αποστομωτική και άκρως ανησυχητική απάντηση (η γλώσσα του πήγαινε ροδάνι ήδη από δυο ετών!)

«Αύριο; Γιατί να ξανάρθουμε αύριο; Τα είδα τα παιδάκια, έπαιξα με τα παιχνιδάκια, φτάνει -αύριο θα κάτσουμε σπίτι μαζί»

Κόκκαλο η μάνα!!!