Το παράπονο της Μόκας

 

Το παράπονο της Μόκας

 Κάποιες φορές κλαίω... Όχι δυνατά όπως όταν πεινάω αλλά σιγανά, παραπονιάρικα, λυπημένα...

 Η Παράξενη Μαμά μου λέει πως βλέπω όνειρα. Πως βλέπω την πρώτη μου μαμά, την μαλλιαρή, και τα αδέλφια μου να είμαστε, λέει, όλα χωμένα στην μεγάλη ζεστή αγκαλιά της και να ρουφάμε ζωή από το σώμα της. Κι εγώ απλώνω τα μικρά μου ποδαράκια μα δεν την βρίσκω... κι αντί για εκείνη αγκαλιάζω το μεγάλο λούτρινο τιγράκι που μου έχει δώσει η Παράξενη Μαμά για να χουζουρεύω... κι εκεί με πιάνει το παράπονο...

 Η Παράξενη Μαμά μου τότε με παίρνει αγκαλιά, με χαϊδεύει και μου λέει σιγανά τραγουδάκια... και μαζί λέει κάτι ακαταλαβίστικα που μου ακούγονται θυμωμένα, κάτι για τον αλήτη που μας πήρε από την πρώτη μαμά μας και μας πέταξε στα σκουπίδια και που θα κλαίει κι εκείνη που έχασε τα μωρά της πριν προλάβει καλά καλά να τα γνωρίσει, να τα αγκαλιάσει, να τους πει πόσο τα αγαπάει...

 Κι εγώ παρηγοριέμαι σιγά σιγά με τα χάδια και τα λόγια της και γαληνεύω - κι εκείνη με βάζει στη φωλιά μου, παίρνω αγκαλιά το μπουκάλι/θερμοφόρα μου και το τιγράκι μου κι αποκοιμιέμαι...