Παιδικές φιλίες

 

Παιδικές φιλίες

Εκείνες, τις παιδιάστικες, που ξεκίνησαν σε μια γειτονιά με ένα δειλό «πώς σε λένε παιδάκι; θέλεις να παίξουμε;»

Ή τις άλλες, τις λίγο μεγαλύτερες, που ξεκίνησαν σε μιαν αυλή σχολείου ή σε μια τάξη.

Κάποιες που κράτησαν για λίγο καιρό, κάποιες άλλες μια ζωή κι ας αλλάξαμε σχολεία και γειτονιές.

Κάποιες που χάθηκαν στην πορεία κι απέμεινε η νοσταλγική τους θύμηση μιας κι ήταν δεμένες με τα χρόνια της αθωότητας.

Κάποιες από αυτές τις «απολεσθείσες» που συναντήθηκαν απρόσμενα μετά από χρόνια, αγκαλιάστηκαν και δέθηκαν πάλι πιο στιβαρές, καθότι πιο ώριμες.

Και κάποιες από αυτές τις τελευταίες που χάθηκαν και πάλι μιας και λύθηκαν, ξαφνικά κι ανεξήγητα, οι αναπαλαιωμένοι δεσμοί.

Σ’ αυτές τις τελευταίες σκαλώνει σήμερα, μέρα περισυλλογής και νοσταλγίας, για λίγο η σκέψη μας. Και ποιος ξέρει - μπορεί να βρουν κι αυτές κάποια στιγμή το μονοπάτι της επανόδου, της ανάστασης.

Στις παιδικές φιλίες λοιπόν - διαχρονικές και μη.