Το παραβάν

Τράβηξες πάλι το παραβάν

Και χώρισες την ψυχή σου

Απ’ την ψυχή του

Πάνω που είχε αρχίσει να πιστεύει

Πως είχε επιτέλους καεί

Απ’ τον ήλιο

Που συνέχιζε να σου χαρίζει

Απλόχερα

Στις μέρες τις σκοτεινές

Κι ωστόσο εκείνο ήταν πάντα εκεί

Παραμόνευε θαρρείς από μόνο του

Σαν και νά ’χε δικιά του ζωή

Ή σαν να τό ’χες εσύ φυλαγμένο

Ασπίδα για να κρυφτείς

Να προστατευτείς

Ν’ αποδιώξεις

Τι παράξενο αλήθεια

Ένα τόσο διάφανο πανί

Νά ’χει τόση σκληράδα

Τόση παγωνιά

Και τόση αντοχή

Υφασμένο από λέξεις πικρές

Από ματιές επικριτικές

Από απουσίες μέσα στις παρουσίες

Από χιλιόμετρα απόστασης

Ανάμεσα σε βηματισμούς

Τάχα μου συντονισμένους

Κι έμειν’ εκείνος  ξανά ν’ αναρωτιέται

Σαστισμένος

Άραγες τι να φοβάσαι

Κι αναδιπλώνεσαι

Και κλείνεις σαν στρείδι

Κι ορθώνεις το παραβάν

Της καχυποψίας

Και της αποξένωσης

Ποια φαντάσματα από το παρελθόν

Στοιχειώνουν ακόμα τη σκέψη σου

Θαμπώνουν τη ματιά και την κρίση σου

Σφιχτοδένουν την ψυχή σου

Και γίνονται χέρι αόρατο

Που απλώνει χαιρέκακα τα δάχτυλα

Στο παραβάν

Και μπαλώνει τ’ ανοίγματα

Της προσέγγισης

Με νήματα απομάκρυνσης

Κι απόρριψης

Και το τραβά ξανά στο ενδιάμεσο

Αποκόβοντας τις ματιές και τους ψίθυρους

Που είχαν αρχίσει τόσο ελπιδόφορα

Να σας ενώνουν και πάλι...