Το λικέρ της θύμησης

Τα θυμάμαι δωδεκάδα. Από τη Βέροια ακόμα, από τότε που ήμουν μικρό παιδάκι. Στο σπίτι των γονιών. Να γεμίζουν λικέρ και να συνοδεύουν ευχές για ονομαστικές γιορτές... για γενέθλια... για Πρωτοχρονιές και Πασχαλιές.

Αλλάξαμε αρκετά σπίτια στη ζωή μου την παιδική. Μετακομίσεις, πακεταρίσματα - και τα ποτηράκια να ακολουθούν τυλιγμένα προσεκτικά σε εφημερίδες για να μη σπάσουν, όχι πάντα με επιτυχία. Αλλά όσα έμεναν, εξακολουθούσαν να συνοδεύουν τις γιορτινές στιγμές της οικογένειας κερνώντας μας λικέρ.

Πέρασαν τα χρόνια, μεγάλωσα, έφυγα από το πατρικό, άνοιξα το δικό μου σπιτικό. Τα ποτηράκια συνέχισαν να ελαττώνονται - έφευγαν κι αυτά ένα ένα από «ατυχήματα». Μέχρι που έμειναν μοναχά αυτά τα δυο. Κειμήλιο ανεκτίμητο κι ας είναι από ταπεινό γυαλί - είναι φορτωμένα με τόσο πολύτιμες αναμνήσεις!

Πλέον δεν κερνούν λικέρ, φοβάμαι μη σπάσουν κι αυτά τα τελευταία και τα κρύβω ζηλότυπα στο ντουλάπι. Τα βγάζω μόνο για να κεράσω τον εαυτό μου, να ζωντανέψω τις αναμνήσεις μου και να πιω στη μνήμη Εκείνων που δεν υπάρχουν πια - και που, ωστόσο, είναι πάντα παρόντες!