Εγώ και το ταξί

Σπάνια μιλώ με ταξιτζή.

Θα μου πεις, αφού σπάνια μπαίνεις σε ταξί, επόμενο είναι - μα δεν πάει έτσι. Και τις λίγες φορές που χρειάζομαι ταξί (κυκλοφορώ με το μετρό και με το deux pieds μου τις όποιες φορές ανεβαίνω κέντρο Αθήνα) μουγκή μπαίνω, μουγκή βγαίνω πέραν των οδηγιών πορείας και προορισμού. Ίσως γιατί κι ο ταξιτζής είναι επίσης μουγκός, απορροφημένος από τις μαύρες σκέψεις του για τη μαύρη κρίση και το μαύρο κι άραχλο μεροκάματο που θα μαυροβγάλει. Ή από τον άκρως ενδιαφέροντα ποδοσφαιρικό αγώνα Άνω Στραβαρίδας-Πανλεχριτιακού που παρακολουθεί μετ’ επιφωνημάτων ενθουσιασμού ή αποδοκιμασίας. Ή από τα καψουροτράγουδα «μέσα ντέρτια και καημοί» που σιγομουρμουρίζει φάλτσα. Σε κάθε περίπτωση έχω πιει το αμίλητο νερό σ’ όλη τη διαδρομή πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, όπως η προχτεσινή για παράδειγμα.

Πλατεία Ομονοίας γύρω στις 12.30 το μεσημέρι. Χαμός - κίνηση, κόσμος, φασαρία. Ο πρώτος ταξιτζής που σταματάει στο σήμα μου δεν ενθουσιάζεται με τον προορισμό που του λέω και με παρατάει σύξυλη στο πεζοδρόμιο. Ο δεύτερος αντίθετα, ένα νεαρό παιδί γύρω στα 30, μου χαμογελά με ένα «όπου θέλετε κυρία μου» και ξεκινούμε. Ακούει το «Losing My Religion», πολύ αγαπημένο μου - και του το λέω, σπάζοντας την κλασσική μου μουγκαμάρα. Μου απαντά πως είναι η μουσική που του αρέσει κι αρχίζουμε μια συζήτηση περί μουσικής. Βγάζει μια καλλιέργεια και μια ευαισθησία η όλη διαχείριση της σκέψης και του λόγου του που με κάνει να τον ρωτήσω (αδιάκριτα, είναι αλήθεια αλλά πολύ αυθόρμητα) ποια σχολή τελείωσε. Γελά και μου απαντά «Πάντειο» - και η συζήτηση ανάβει για την κρίση και τις οδυνηρές επιπτώσεις στους νέους ανθρώπους χωρίς ωστόσο να μεμψιμοιρεί. Αντίθετα δηλώνει αισιόδοξος εφ’ όσον είναι καλά και μπορεί να την παλεύει με το ταξί.

Ένα παλιό αρχοντικό στη Μάρνη έτοιμο να καταρρεύσει στρέφει τη συζήτηση στα τόσα και τόσα υπέροχα νεοκλασσικά που κατεδάφισαν οι ανάλγητοι εγκληματίες εργολάβοι τις δεκαετίες του ’50 και ’60 στήνοντας στη θέση τους πολυκατοικίες-εκτρώματα και καταστρέφοντας ανεπανόρθωτα την Αθήνα ενώ η εικόνα της μελαμψής κοπέλας με τη μαντίλα και το μωρό στην αγκαλιά που περιμένει το φανάρι φέρνει αυτόματα στην κουβέντα μας το θέμα των μεταναστών και των προσφύγων.

Και κάπου εκεί, μετά από 20 λεπτά διαδρομής, σταμάτησε η ανταλλαγή απόψεων - είχα φτάσει στον προορισμό μου χωρίς να το καταλάβω καν. Πληρώνω το κόμιστρο ευχαριστώντας τον για την μεταφορά και την ενδιαφέρουσα συζήτηση, εκείνος με ευχαριστεί επίσης ανοίγοντας ευγενικά την πόρτα μου να κατέβω κι εγώ του εύχομαι καλές γιορτές και καλές και ασφαλείς διαδρομές. Χαμογελά και χάνεται στην κίνηση της Πατησίων κι εγώ σκέφτομαι τους γιους μου, στην ηλικία τους είναι πάνω κάτω.

Να είσαι καλά παλικάρι μου και καλή τύχη στη ζωή σου!

https://youtu.be/FQ2yXWi0ppw