Ηλιοστάσια και ισημερίες

Χειμερινό ηλιοστάσιο σήμερα κι εγώ αρχίζω να ανεβαίνω από τον βυθό προς την επιφάνεια της θάλασσας.

Θυμάστε όταν ήμασταν παιδιά που παίρναμε βαθιά αναπνοή και βουτούσαμε κάθετα στη θάλασσα κρατώντας την ανάσα μας μέχρι να φτάσουμε βυθό, να πιάσουμε μια χούφτα άμμο και να αναδυθούμε στην επιφάνεια δείχνοντας θριαμβευτικά το λάφυρό μας;

Ε, κάπως έτσι αισθάνομαι κι εγώ κάθε 22 του Σεπτέμβρη, στην φθινοπωρινή ισημερία, που αρχίζει και μικραίνει η μέρα. Σαν να παίρνω βαθιά ανάσα και να κάνω μακροβούτι στην φθινοπωρινή/χειμωνιάτικη περίοδο του χρόνου. Κι όλο κατεβαίνω κι όλο σκοτεινιάζει κι όλο κρυώνει το νερό - μέχρι που φτάνω στον βυθό, στις 21 του Δεκέμβρη που είναι το χειμερινό ηλιοστάσιο, πιάνω άμμο κι αρχίζω να ανεβαίνω προς την επιφάνεια.

Κι εκεί που λέω ότι φτάνω στα όριά μου, έρχεται η εαρινή ισημερία στις 22 του Μάρτη και βγαίνω και πάλι στην επιφάνεια. Ξαναπαίρνω βαθιά ανάσα, χαιρετίζω τον ήλιο και την άνοιξη κι αρχίζω πανευτυχής να κολυμπώ με γοργούς ρυθμούς προς το θερινό ηλιοστάσιο. 21 Ιουνίου κι εγώ κάνω μια στάση και κοιτάζω γύρω μου - όλα φωτεινά, καλοκαιρινά, υπέροχα.

Συνεχίζω το κολύμπι αλλά σε πιο αργή κίνηση τώρα, με ράθυμες μικρές απλωτές - θέλω να καθυστερήσω όσο γίνεται τον χρόνο, να αργήσει η άλλη ισημερία, η «κακή», που θα με κάνει να καταδυθώ για άλλη μια φορά.

Χειμερινό ηλιοστάσιο σήμερα, φίλοι μου - καλή μας ανάδυση!