Το ξύλινο αυτοκινητάκι - κάπου στην Ελλάδα του 1948
(σκέψεις με φόντο μια φωτογραφία)

Μια φαρδιά σανίδα, μερικά καρφιά, δυο ξύλινοι «άξονες», τέσσερις ρόδες επίσης ξύλινες κι έτοιμο το αυτοκινητάκι. Φτιαγμένο από τα χέρια του εργάτη ή αγρότη ή μεροκαματιάρη πατέρα φάνταζε στα χέρια του μικρούλη σαν το καλύτερο αγιοβασιλιάτικο δώρο κι έπαιζε ευτυχισμένο μ’ αυτό με μια χαρά γνήσια, αυθεντική, μοναδική.

Άραγε μπορούμε να πούμε κάτι τέτοιο για τα παιδιά μας σήμερα; Για τα παιδιά που η πρόθυμη κι άφθονη προσφορά πολύπλοκων ακριβών παιχνιδιών έχει αμβλύνει αυτόν τον ενθουσιασμό, αυτή τη λαχτάρα για την απόκτησή τους;

Καλό ΣΚ – το τελευταίο του 2019!