Έξι παρά το πρωί - χαράζει.

 

Έξι παρά το πρωί - χαράζει.

Από το ανοιχτό παράθυρο, μαζί με το πρώτο φως, εισβάλλει στο δωμάτιο και η χορωδία των τζιτζικιών - κι εγώ, στο πρώτο επίσης ξύπνημα, απολαμβάνω το τραγούδι τους. Το τόσο γνώριμο, το ίσως μονότονο αλλά και τόσο αγαπημένο και φορτωμένο με αναμνήσεις χρόνων - να συνοδεύει καλοκαίρια, αποδράσεις, ξένοιαστες στιγμές.

Δεν θα κρατήσει για πολύ, το ξέρω. Μόλις το φως γίνει περισσότερο θα απογειωθούν τα πουλιά για το πρωινό κυνήγι. Κι εκείνα, τα τζιτζίκια, θα σταματήσουν το τραγούδισμα, θα λουφάξουν και θα γίνουν ένα με το χρώμα του δέντρου που τα φιλοξενεί. Για να γλιτώσουν την επέλαση του σμήνους. Για να κερδίσουν μια ακόμη μέρα στην τόσο εφήμερη, στην τόσο σύντομη ζωή μα και στην τόσο -καθ' ημάς- ξένοιαστη και χαρούμενη ζωή τους.

Χαράζει και τα τζιτζίκια ξεκίνησαν να τραγουδούν!