Με ελπίδα
και σκεπτικισμό…
Ήρθες
Με πολλά πρόσωπα – τόσα, όσα ίσως
κι οι άνθρωποι στη γη
Ο καθένας εναποθέτει πάνω σου όσα
κρύβει η ψυχή και η λαχτάρα του – όνειρα, προσδοκίες, ευχές, βιώματα
Με αδημονία, με έκκληση, με απαίτηση
Κι εσύ χαμογελάς διστακτικά,
επιφυλακτικά, αμήχανα
Με τους ώμους σου να βαραίνουν
από τα δισεκατομμύρια «παρακαλώ» και «θέλω»
Ρίχνεις λοξές ματιές στον «παλιό»
που χάνεται στου δρόμου την στροφή μήπως και σου στείλει κάποιο μήνυμα, κάτι να
σε βοηθήσει ν’ ανέβεις το θεόρατο βουνό των δώδεκα μηνών σου
Μα βλέπεις μοναχά την πλάτη του να
απομακρύνεται γερτή κι ακούς το βήμα το βαρύ να σέρνεται στην ομίχλη της
λησμονιάς
Και παίρνεις ανάσα βαθιά
Και κάνεις το πρώτο βήμα στην
πρώτη μέρα – αβέβαιο, ασταθές, ανήσυχο
Γιατί δεν ξέρεις πως, για όσα
κάνεις και για όσα δεν κάνεις, για όσα φέρεις και για όσα δεν φέρεις, ΔΕΝ είσαι
υπεύθυνος εσύ
Κι ας σου φορτώνουμε, εμείς οι
αδύναμοι, τις αμαρτίες όλου του κόσμου για να αποτινάξουμε από πάνω μας την
δική μας ευθύνη για ό,τι στραβό κι ανάποδο κάνουμε και για ό,τι καλό και σωστό
παραλείπουμε
Γι αυτό κι εγώ δεν θα σου ζητήσω
τίποτε πέρα από χρόνο και την δυνατότητα να ζήσω και να πράξω κατά συνείδηση και
ικανότητα
Και κάτι ακόμη, μια μικρή
παράκληση – βλέπεις δεν μπορώ να αντισταθώ, η ανθρώπινη φύση είναι αδύναμη και
το συναίσθημα υπερτερεί της λογικής των επιχειρημάτων
Να είσαι καλόγνωμος και φιλικός –
αυτό μόνο
Καινούργιε χρόνε, καλωσόρισες!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου