Ο χαρταετός της νοσταλγίας

Παραμονή της Καθαρής Δευτέρας. Μια λιόλουστη, ανοιξιάτικη μέρα. Η παραλιακή λεωφορος Σουνίου είχε γεμίσει χαρταετούς. Κάθε πάρκινγκ, κάθε αλάνα, κάθε πρασιά. Χαρταετοί όλων των χρωμάτων, σχημάτων και μεγεθών σε καλούσαν να τους πάρεις μαζί σου και να τους υψώσεις την Καθαρή Δευτέρα τιμώντας ένα έθιμο χρόνων. Οδηγούσα και τους χάζευα. Και τι δεν μου θύμιζαν!


Παλιές εποχές, τότε που ήμασταν παιδιά και τους φτιάχναμε μόνοι μας, με καλάμια και κόλλες. Και κόβαμε κορδέλες να κάνουμε τα ζύγια και την ουρά. Και μετά η τρεχάλα να τους υψώσουμε! «Κράτα κεφάλι και θα σου πω εγώ πότε να τον αφήσεις». Και τρέχαμε. Και υψώνονταν. Και σχεδόν πάντα μπατάριζε γιατί δεν τον είχαμε ισοζυγιάσει. Και μάγκωνε στα δέντρα ή τα καλώδια της ΔΕΗ. Και νάαα το κλάμα και η τσαντίλα!


Κι αργότερα, όταν είχα τα παιδιά μου μικρά, που πλέον τους αγοράζαμε έτοιμους. Να δέσουμε την ουρά. Να κολλήσουμε τα ζύγια. Να κρατώ εγώ κεφάλι και να τρέχει ο πατέρας τους. Και να υψώνεται! Πανηγύρι τα μικρά! Να τους δίνουμε έπειτα την καλούμπα και να την κρατούν με ευλάβεια. Και να τον καμαρώνουν ψηλά στον ουρανό. Και να τσακώνονται ποιος θα τον κρατήσει πιο πολύ. Και να λέει ο (εξάχρονος) μεγάλος στον (τρίχρονο) μικρό «θα σε πάρει μαζί του, είσαι μικρός και ελαφρύς» για να τον πείσει να αλλάξει βάρδια!


Οδηγούσα και τους χάζευα. Και ξαφνικά έβγαλα φλας δεξιά. Και μπήκα στην αλάνα. Παράταξη οι χαρταετοί, όλα τα χρώματα απλωμένα. Και διάλεξα έναν που σαν κάτι να μου θύμιζε! Και πήρα και ουρές και ζύγια και καλούμπα. Μες στην καλή χαρά! Τι κι αν τα παιδιά μεγάλωσαν πια και δεν τσακώνονται ποιος θα τον πρωτοκρατήσει. Τι κι αν μεγαλώσαμε (λιγάκι) κι εμείς! Εμείς θα κρατήσουμε την καλή μας διάθεση και και θα τον υψώσουμε τον χαρταετό μας όπως τα χρόνια τα παλιά!