Μέρες σαν νύχτες

Και διαβαίνουν οι μέρες σου σαν νύχτες

Στείρες και σκοτεινές

 

«Μόνοι μας», έλεγες πάντα

«Είμαστε μόνοι μας

Μην ξεγελιέστε

Από φίλους και συγγενείς

Περαστικοί είναι από τη ζωή μας

Όσο μας χρειάζονται

Και τους χρειαζόμαστε

Ύστερα χάνονται

Ή τους διαγράφουμε

Σαν να μην υπήρξαν ποτέ

Και πάμε παρακάτω, σε άλλα πρόσωπα

Που έχουν κάτι καινούργιο να μας δώσουν»

 

Πόσο θλιβερό... πόσο μοιραίο αλήθεια

Καθόρισε τη ζωή σου, σε στέγνωσε

Σ’ άφησε σε μιαν αφόρητη μοναξιά

Γιατί όλοι έκαναν πέρα

Σεβόμενοι την κοσμοθεωρία σου

Της μοναχικότητας

Ή φοβούμενοι

Μήπως παρασύρει και τους ίδιους

Σ’ έναν δρόμο ανυπόφορο

Τόσο παραπλανημένο

Και τόσο, μα τόσο λάθος...

 

Και διαβαίνουν οι μέρες σου σαν νύχτες

Στείρες και σκοτεινές...