Κι αν τα χρόνια μας  φεύγουν, δεν χάνονται ποτέ!

 

Χρόνια μου βότσαλα

Άσπρα βότσαλα τα χρόνια μας

Χαρισμένα ένα ένα απ’ τη Ζωή

Στα άμαθα τα χέρια μας

Σαν ήμασταν παιδιά

Στα έμπειρα τα χέρια μας

Σαν γίναμε μεγάλοι

 

Κι εμείς με τον χρωστήρα της ψυχής μας

Δώρο της Ζωής κι αυτός

Ξεκινάμε να τα ζωγραφίζουμε

Με χρώματα λαμπερά, της χαράς

Με χρώματα μουντά, της θλίψης,

Με χρώματα έντονα, της ελπίδας

 

 

Και σαν γεμίσουν ζωγραφιές λογιών λογιών

Τ’ αποθέτουμε προσεχτικά

Στο ράφι των αναμνήσεων

Το ένα πλάι στ’ άλλο

Στολίδια μοναδικά

Θυμητάρια ανεκτίμητα

 

Και στέκουμε μετά να τα χαϊδεύουμε

Με ματιά τρυφερή, νοσταλγική

Σκοτεινή καμιά φορά

Πονεμένη κάποια άλλη

Μα πάντα με αγάπη

Κι ευγνωμοσύνη

 

 

Γιατί είναι τόσο πολύτιμα

Τα χρόνια μας που ζήσαμε

Τα βότσαλά μας τα χρωματιστά!