Χεράκια μου ακίνητα...

 

Χεράκια μου ακίνητα

Μικρά

Τρυφερά

Μωρουδιακά

Σαν φτεράκια μικρού σπουργιτιού

Τσακισμένα

Παραιτημένα...

 

Ακουμπισμένα  άψυχα

Πλάι στο μικρό σου ακίνητο κορμάκι

Εκεί

Στην ακροθαλασσιά του τρόμου

 

Γεμάτα παράπονο και απορία

Που δεν πρόλαβαν να μεγαλώσουν

Ν’ αδράξουν τη ζωή

Στις τρυφερές τους χουφτίτσες

 

Τις χουφτίτσες που απόμειναν να κοιτάνε

Τον μολυβένιο αδιάφορο ουρανό

Με το ίδιο παράπονο

Την ίδια απορία

Που ξέρω

Που νιώθω

Που βλέπω σχεδόν

 Να καθρεφτίζεται στα τεράστια, αθώα μάτια σου

Την ώρα του χαμού...

«Γιατί;»

 

 

Χεράκια σαν φτεράκια σπουργιτιού

Ακίνητα

Φοβισμένα

Άψυχα...

 

Απ’ όλη την εικόνα

Του αβάσταχτου καημού,

Μικρό μου αφτέρουγο σπουργιτάκι,

Εκείνα ήταν

Που μου σπαράξαν πιότερο

Την καρδιά...

 

Τα χεράκια με τις  μικρές

Χλωμές

Άψυχες χουφτίτσες

 

Που όλο και πληθαίνουν...