Σταράτες κουβέντες

Δεν μου είσαι απαραίτητος και συγγνώμη αν σε πληγώνω μ’ αυτήν την ωμή μου δήλωση -απλά θέλω να ξεκαθαρίσω τη θέση μου από την αρχή. Εξ άλλου πιστεύω ότι το έχεις ήδη καταλάβει μετά από τόσα χρόνια ασταθούς σχέσης με πολλές απιστίες από την πλευρά μου ενώ εσύ είσαι πάντα εκεί, σταθερός και διαθέσιμος -κι αυτό οφείλω να στο αναγνωρίσω. Μπορώ όμως να ζήσω μια χαρά και χωρίς εσένα. Και τώρα που το σκέφτομαι, παίζεις κατά κανόνα τον ρόλο του τρίτου στις επιλογές της συντροφιάς μου -αν δεν υπάρχει δεύτερος, μπορεί και να σε παρακάμψω, να σε αγνοήσω εντελώς.

Υπερβάλλω, θα μου πεις. Πόσες φορές δεν έχουμε μείνει οι δυο μας χωρίς την παρουσία άλλου προσώπου.  Ναι -αλλά έχεις προσέξει με τι βαρεμάρα από μέρους μου περνά αυτή η σύντομη συνύπαρξη; Σαν να κάνω αγγαρεία, σαν να σε βαριέμαι -και πάλι με το συμπάθιο. Ο ρόλος σου για μένα είναι μόνο ρόλος κομπάρσου σε σκηνές όπου πρωταγωνιστούν η οικογένειά μου και οι φίλοι μου. Είσαι μια συνήθεια -αλλά όχι εξάρτηση.

Σε πίκρανα , το βλέπω -κι είσαι και φύσει γλυκούλης, αλλιώς δεν θα είχες καμία ελπίδα μαζί μου. Γι αυτό κι άφησα τα καλά (πάντα υπάρχουν) για το τέλος. Υπάρχει μια περίπτωση, και μάλιστα σχεδόν καθημερινή,  που όχι μόνο δεν σε βαριέμαι αλλά και σε αποζητώ -όχι ακριβώς εσένα, μην ξεσηκώνεσαι, αλλά όλα εκείνα που αντιπροσωπεύεις. Είναι εκείνο το μισάωρο κάθε πρωί που σε μοιραζόμαστε με τον καλό μου. Ο καθένας το φλιτζάνι του. Το δικό του πιο απλό, πιο λιτό, με γεωμετρικά σχέδια. Το δικό μου πιο σύνθετο, πιο στολιδιάρικο, με φυλλαράκια για σχέδια. Ψιλοκουβέντα, προγραμματισμός κινήσεων, απολογισμός καταστάσεων -κι όλα αυτά σε μισή πολύτιμη ώρα το πρωί και με σένα σαν υπόβαθρο, σαν φόντο ένα πράμα. Εκεί ναι -μπορώ να πω ότι μου είσαι απαραίτητος, έχεις γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μου.

Κι αυτό πρέπει να σε παρηγορεί σε καλό βαθμό για την γενικότερη αδιαφορία μου σε σχέση με την ύπαρξή σου στη ζωή μου, πρωινέ μου καφέ!