Η επιλογή της παπαρούνας

Καμαρώνεις με την κόκκινη φορεσιά σου ανάμεσα στα κίτρινα και τα πράσινα τριγύρω σου. Αφήνεις το ανοιξιάτικο αεράκι να σε νανουρίζει ανάλαφρα και ρουφάς με απόλαυση τις ζεστές αχτίδες του απριλιάτικου ήλιου. Μόνη. Κατάμονη. Καμιά αδελφή σου τριγύρω, κάπως πέταξε ο σπόρος σου κι ήρθε και ρίζωσε ανάμεσα στα τριφύλλια του κήπου. Κι εγώ σε κοιτώ, αγαπημένο μου άλικο αγριολούλουδο,  κι αναρωτιέμαι.

Άραγε την απολαμβάνεις αυτή σου την μοναξιά; Καμαρώνεις για την μοναδικότητα της ύπαρξης και της γοητείας σου; Σου αρέσει που είσαι ξεχωριστή, που διαφέρεις από τα γύρω σου αγριολούλουδα, που νιώθεις πως κι εκείνα σε θαυμάζουν κι ίσως ίσως σε ζηλεύουν λιγάκι γι αυτή σου την ομορφιά;

Ή είσαι θλιμμένη για τους ίδιους ακριβώς λόγους; Επειδή είσαι μόνη και τα άλλα λουλούδια δεν σε κάνουν παρέα είτε γιατί δειλιάζουν μπροστά σου ή επειδή τα εμποδίζει η ζήλια; Κι εσύ μένεις στη μοναξιά σου να λαχταράς  τη συντροφιά από τις πολυάριθμες αδελφές σου στο διπλανό οικόπεδο -έστω και με τίμημα αυτή σου την μοναδικότητα;

Αλήθεια, μικρή μου όμορφη παπαρούνα -αν είχες επιλογή, τι θα διάλεγες;