Η Μέρα των Αδέσποτων

Ο Άλντι μου… ο αδέσποτος κουταβάκος που βρήκα τεσσάρων μηνών στο Ασκληπιείο με σπασμένο ποδαράκι… και που έγινε καλά και υιοθετήθηκε από μια υπέροχη οικογένεια… και που έζησε για πέντε χρόνια τόσο ευτυχισμένος κι αγαπημένος από όλους μας… και που τον χάσαμε πριν τρία χρόνια από καθολικό καρκίνο…

Στον Άλντι και σε όλα τα αγαπημένα μας αδεσποτάκια είναι αφιερωμένο σήμερα, τη Μέρα των Αδέσποτων, το παρακάτω κείμενο/αποχαιρετισμός «του», γραμμένο με τεράστια φόρτιση  αμέσως μετά το τελευταίο αντίο - με την ευχή κάθε ένα από αυτά τα υπέροχα, τα τόσο ξεχωριστά και γεμάτα αγάπη πλάσματα, να βρει τη δική του αγκαλιά!

"Μαμά μην κλαις... πρέπει να φύγω...

Πρέπει να φύγω μαμά... είμαι πολύ κουρασμένος...

Ξέρω ότι είσαι πολύ λυπημένη... κι ο μπαμπάς... το βλέπω στα μάτια σας... το νιώθω στο χάδι σας... αλλά δεν θέλω να κλαίτε...

Κι εγώ είμαι πολύ λυπημένος, σας αγαπώ τόσο πολύ... όσο μ’ αγαπάτε κι εσείς... Αχ, πόσο πολύ μ’ αγαπήσατε... από την πρώτη στιγμή, από τη μέρα που με βρήκε η νονά με σπασμένο ποδαράκι και με πήγε στο γιατρό να με κάνει καλά... και μετά με πήρατε στο σπίτι σας, στο σπίτι μας...

Τι όμορφα που περάσαμε...ε, μαμά;

Εσύ μου έκανες τα καλύτερα φαγητά, με φρόντιζες, μου έδινες τόσες πολλές αγκαλιές, μου έλεγες τόσα λόγια αγάπης... κι ο μπαμπάς με έκανε αγκαλιές, με πήγαινε βόλτες, με χάιδευε, μ’ αγαπούσε τόσο πολύ... και δεν με μαλώνατε όταν έκανα και καμιά αταξία...

Θυμάσαι, μαμά, που έκλεβα τα τυροπιτάκια από το τραπέζι; Που πλατσούριζα στον κουβά και σου γέμιζα νερά τη βεράντα; Που ανέβηκα στο πεζούλι και πήγα στο διπλανό μπαλκόνι να δω τη σκυλίτσα που έμενε εκεί; Πόσο είχατε τρομάξει τότε, μαμά... κι όμως, δεν με μαλώσατε, μόνο με πήρες αγκαλιά και μου είπες να μην το ξανακάνω... κι εγώ δεν το ξανάκανα, δεν ήθελα να σε στενοχωρώ...

Όμως τώρα πρέπει να φύγω, μαμά... είμαι τόσο αδύναμος, τόσο κουρασμένος... δεν έχω κουράγιο ούτε να φάω πια... μόνο να κοιμάμαι θέλω...

Το είπε κι ο γιατρός, είμαι πολύ άρρωστος... κι ας είμαι μόνο πέντε χρονών... όμως είμαι πολύ ευτυχισμένος που πέρασα τόσο υπέροχα τη μικρή μου ζωή μέσα στην αγάπη σας...

Δεν θέλω να κλαίτε, μαμά... θέλω να θυμάστε μόνο όλα αυτά τα όμορφα που ζήσαμε μαζί και την απέραντη αγάπη που σας είχα... κι εγώ θα πάρω μαζί μου τη δική σας απέραντη αγάπη σαν φυλαχτό για το μεγάλο μου ταξίδι...

Μαμά, μπαμπά... αντίο... σας αγαπώ τόσο πολύ..."