Γιάννα

Είχα μόλις βγει από το μετρό στη στάση «Πανεπιστήμιο» και προχωρούσα βιαστικά -είχα ήδη αργήσει σε ένα ραντεβού- όταν την συνάντησα μπροστά στην Εθνική Βιβλιοθήκη. Σχεδόν σκόνταψα πάνω της έτσι όπως ήταν κουβαριασμένη δίπλα σε ένα πεζούλι, ένας μικροκαμωμένος μαυροντυμένος όγκος όπου δεν ξεχώριζες σχεδόν τα μέλη, τον κορμό. Μόνο ένα μπερδεμένο κουβάρι μακριά μαύρα μαλλιά σηματοδοτούσε τη θέση του κεφαλιού μαζί με μια αδύναμη φωνή που έλεγε μονότονα «βοήθεια παρακαλώ».

Γονάτισα δίπλα της, το κεφάλι της ακουμπούσε σε μια σακούλα σούπερ μάρκετ με άγνωστο περιεχόμενο. Παραμέρισα τις αχτένιστες τούφες και βρέθηκα μπροστά σε ένα αποστεωμένο πρόσωπο νέας γυναίκας που με κοίταζε με βλέμμα σβησμένο. Μια αμήχανη στιγμή όπου δεν ήξερα τι να κάνω παραπέρα και μετά την ρώτησα πώς τη λένε και από πού είναι - έτσι, για να αρχίσω από κάπου.

Μου απάντησε πως τη λένε Γιάννα, πως είναι Ελληνίδα (φαινόταν αυτό από τον λόγο της), πως δεν έχει πού να μείνει, πως είχε κάνει πρόσφατα έκτρωση γι αυτό και ήταν έτσι, διάφορα. Μαζεύτηκαν 3-4 περαστικοί, ένας μου πρότεινε να πάρουμε το 166. Της το είπα, αρνήθηκε. Την πρότεινα να πάρω κάποια υπηρεσία του Δήμου, αρνήθηκε πάλι. Προβληματίστηκα, η αρχική μου υποψία πως ίσως επρόκειτο για ναρκομανή ξαναγύρισε στο μυαλό μου πιο έντονη μετά τις απανωτές αρνήσεις. Δεν ήθελε βοήθεια, χρήματα ήθελε για τη δόση της - ή έτσι τουλάχιστον συμπέρανα.

Και; Τι κάνεις σ’ αυτήν την περίπτωση; Σίγουρα δεν μπορείς να την αναγκάσεις να πάει σε κάποιο χώρο υποστήριξης, έχει ελεύθερη βούληση. Σίγουρα επίσης δεν μπορείς να την παρατήσεις και να σηκωθείς να φύγεις - όχι πως μπορείς να κάνεις και τίποτε ουσιαστικό αλλά και πάλι… Δεύτερη αμήχανη στιγμή. Έβγαλα κάποια χρήματα και τα άφησα στο πλαστικό κυπελάκι της, ήταν το μόνο που σκέφτηκα. Ένα χαμόγελο, κάποια δόντια έλειπαν, ένα σιγανό «ευχαριστώ». Μουρμούρισα ένα «προσπάθησε να βοηθήσεις τον εαυτό σου» που ακούστηκε σαν κακόγουστο αστείο στα ίδια μου τα αυτιά και συνέχισα τον δρόμο μου κατηφής.

Αλήθεια - τι μπορεί να κάνει κανείς όταν συναντά την απόλυτη άρνηση; Ψάχνοντας στο διαδίκτυο βρήκα σήμερα το παρακάτω κείμενο που έδωσε κάποια απάντηση στο ερώτημά μου - "τίποτε"…

Μα κι αυτό δεν είναι απάντηση…

"Με αφορμή τη δικαιολογημένη απορία και ανησυχία που εκδήλωσαν ευαισθητοποιημένοι συμπολίτες για την άστεγη γυναίκα που συναντάται να περιπλανιέται σε δρόμους του ΧΧΧ, θα θέλαμε να ενημερώσουμε για τα εξής:

Την έχει ήδη προσεγγίσει 3 φορές εκπρόσωπος της Κοινωνικής Υπηρεσίας του Δήμου ΧΧΧ, ο οποίος της πρότεινε να τη συνοδεύσει στην Υπηρεσία για να της παρασχεθεί βοήθεια ( δυνατότητα χορήγησης του Κοινωνικού Εισοδήματος Αλληλεγγύης, εξασφάλιση φαγητού από τη δομή του Συσσιτίου Απόρων, παροχή προϊόντων από το Κοινωνικό Παντοπωλείο κ.α.).

Η κύρια αρνήθηκε να συνεργαστεί με την Υπηρεσία και να τύχει βοήθειας.

Αν και υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις, ότι χρήζει βοήθειας από ιατρικές υπηρεσίες, λύση μπορεί να δοθεί μόνον εάν δεχθεί η ίδια η κυρία να συνεργαστεί".

Σε διαφορετική περίπτωση, δεν νομιμοποιείται κανένας φορέας ή Υπηρεσία να της επιβάλλει χωρίς τη θέλησή της οποιαδήποτε οργανωμένη και συστηματική βοήθεια».

Σημείωση: η φωτογραφία είναι, εννοείται, ενδεικτική -από το διαδίκτυο κι αυτή.