Ο παγωτατζής

Σαν να τον βλέπω μπροστά μου. Βέροια, δεκαετία του '60. Ακούγαμε από μακριά το ντριν ντριν του κουδουνιού και με μιας σταματούσε κάθε παιχνίδι και τρεχαλητό στην μεγάλη αυλή με την τεράστια μουριά στη μέση. Ένα σμάρι παιδιά σκορπίζαμε αλαλάζοντας στα γύρω σπίτια μας ζητώντας από τις μανάδες μας λεφτά για παγωτό. Τα τσεπώναμε και ξανατρέχαμε πάντα αλαλάζοντας στην μεγάλη καγκελόπορτα περιμένοντας ανυπόμονα να φανεί στη γωνία το αντικείμενο του πόθου μας - το κινητό παγωτατζίδικο!

Χαμός με το που έστριβε! Σπρώχνοντας και τραβώντας παραβγαίναμε ποιος θα πρωτοπάρει παγωτό. Κι εκείνος, ο παγωτατζής, με μια άσπρη ποδιά ζωσμένη στη μέση κι έναν σκούφο λερό στο κεφάλι, πάλευε χαμογελαστός να μας προλάβει όλα και να μοιράσει το πιο νόστιμο, το πιο υπέροχο παγωτό που έχω φάει ποτέ στη ζωή μου! 

Κασάτο το λέγαμε, σκέτη κρέμα ήταν, και το έβαζε σε χωνάκια με μια μικρή μεταλική σπάτουλα. Το αρπάζαμε με λαχτάρα, τρέχαμε στη σκιά της μουριάς και το απολαμβάναμε με μικρές γλυψιές, αργά αργά να μην τελειώσει. Έσταζαν τα ζουμιά, λερώνονταν τα ρούχα μα ποιος νοιαζόταν! Φτάνει που γευόμασταν την θεσπέσια βελούδινη υφή του και δροσιζόμασταν κατακαλόκαιρο με το σπάνιο παγωμένο δώρο!

Τα θυμήθηκα όλα αυτά χθες σαν είδα στο καφέ της γειτονιάς μου ετούτο το παλιό ποδήλατο-παγωτατζίδικο να φιγουράρει στην είσοδο και να μου φέρνει στο νου τόσες και τόσες όμορφες αναμνήσεις. Κι είμαι σίγουρη πως πολλοί από σας, οι παλιότεροι, της γενιάς μου, κάτι θα έχετε να νοσταλγήσετε στην θέα του κι ίσως να νιώσετε στον ουρανίσκο σας κάποια παλιά ξεχασμένη γεύση κασάτου παγωτού!