Πάρε με αγκαλιά

Πάρε με αγκαλιά… σε παρακαλώ. Δεν μπορώ να στο πω με λόγια, δεν ξέρω ακόμα τη γλώσσα σου. Μόνο τη δική μου ξέρω, να βγάζω κραυγούλες ή να κλαίω. Αυτό το κάνω καλά - κλαίω διαφορετικά όταν πεινάω, όταν πονάω, όταν νυστάζω, όταν θέλω αγκαλιά. Κι εσύ με καταλαβαίνεις, το ξέρω. Με ταΐζεις, με ταχταρίζεις, με νανουρίζεις - αλλά κάπου εκεί στην αγκαλιά τα χαλάμε λιγάκι.

Δεν με παίρνεις όσο θέλω, όσο λαχταρώ, όσο έχω ανάγκη. Όχι γιατί δεν θέλεις ή δεν μπορείς, το βλέπω στα μάτια σου πόσο αναστατώνεσαι όταν κλαίω κι εσύ δεν μου κάνεις το χατίρι -αλλά γιατί δεν «πρέπει».  Δεν πρέπει να κακομάθω, δεν πρέπει να ζητάω χεράκια, δεν πρέπει να γκρινιάζω για αγκαλιές. Πρέπει να μάθω να κάθομαι φρόνιμη στο κρεβάτι μου, να βαριέμαι, να κοιτάω το ταβάνι, να πιάνεται η πλατούλα μου. Κι όλα αυτά για να έχετε τον χρόνο, εσύ κι ο μπαμπάς, να κάνετε τις δουλειές σας, να τα προλάβετε όλα.

Κάνετε λάθος, μαμά μου. Εμένα πρέπει να προλάβετε, εμένα που μεγαλώνω κάθε μέρα, που κάθε βδομάδα είμαι και άλλο μωρό, που τώρα είμαι εντελώς αλλιώτικο πλασματάκι από όταν γεννήθηκα τέσσερις μήνες πριν. Που σε δυο τρεις μήνες ακόμη θα μπορώ να κάθομαι και να παίζω με παιχνιδάκια και δεν θα έχω πολλή ανάγκη την αγκαλιά. Που σε πέντε έξι μήνες ακόμη θα μπουσουλάω και δεν θα έχω τόση ανάγκη την αγκαλιά. Που μόλις χρονίσω θα περπατάω και δεν θα έχω καθόλου ανάγκη την αγκαλιά.

Που τότε θα την έχετε ξαφνικά εσείς ανάγκη αλλά δεν θα θέλω εγώ πια γιατί θα τρέχω πάνω κάτω - και θα κλαίτε για τις χαμένες ευκαιρίες και τις οριστικά φευγάτες όμορφες στιγμές που δεν θα ξανάρθουν πια.

Γι αυτό σας λέω - πάρτε με αγκαλιά και δεν θα κακομάθω, μην ανησυχείτε… Συμφωνεί πλέον και η γιαγιά που είχε, στον καιρό της, τις ίδιες με σας  αντιλήψεις και θεωρίες και που τώρα δεν χορταίνει να έχει εμένα και τα ξαδερφάκια μου αγκαλιά και να μας «κακομαθαίνει» όπως της λέτε εσείς  οι γονέοι μας - κι ευτυχώς που δεν σας πολυακούει!