"Τι σκέφτεστε;" με ρωτάει το ΦιΜπι...

Σκέφτομαι πόσο επιλεκτικά "διαβάζουμε" ο ένας τα γραφόμενα του άλλου. Πόσο -εκούσια ή ακούσια- παρακάμπτουμε λέξεις όπως "άσκοπη μετακίνηση" ή "επικίνδυνος συνωστισμός" και σχολιάζουμε λέγοντας "πώς θα προμηθευτεί ο ηλικιωμένος τα απαραίτητα αν δεν πάει στο Σ/Μ" ή "πώς να κρατήσεις μέσα τα παιδιά που θέλουν να ξεσκάσουν" ή "πώς θα επιβιώσει ο άλλος αν δεν πάει στη δουλειά του" - λες και όσοι επιμένουμε στο "μέσα" δεν κατανοούμε τις πραγματικές ανάγκες εξόδου από το σπίτι, λες και ζούμε σε παράλληλο σύμπαν.

Σκέφτομαι πόσο άδικο και άστοχο είναι να κάνουμε σχόλια του τύπου "τι ανάγκη έχουν όσοι μένουν στην εξοχή, αλί σε όσους μένουνε στην πόλη" ή "τι ανάγκη έχουν οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι, αλί σε όσους αγωνίζονται για το μεροκάματο".

Λες και η πειθαρχία είναι κι αυτή επιλεκτική κι όχι καθολική. Λες και δεν κινδυνεύουμε όλοι αν κάποιοι αψηφήσουν τις οδηγίες. Λες και οι ιθύνοντες θέλουν απλά να μας ταλαιπωρήσουν. Λες και (το σημαντικότερο) δεν θα καταρρεύσουμε όλοι μας αν καταρρεύσει το σύστημα υγείας με την υπερφόρτωσή του από τις δικές μας άστοχες ενέργειες, τις αναίτιες (το τονίζω) μετακινήσεις με κίνδυνο να μπούμε στην λίστα των φορέων ή των νοσούντων. Λες και έχουν άδικο οι ήρωες λειτουργοί της υγείας όταν λένε "ευχαριστούμε για το χειροκρότημα αλλά μείνετε εκεί, στα μπαλκόνια σας - βοηθήστε μας για να σας βοηθήσουμε".

Λες και δεν ξέρουμε όλοι πόσο δύσκολο είναι να κλειστούμε μέσα - ένας λαός μαθημένος να απολαμβάνει τον ήλιο και την καλοκαιριά που τόσο αφειδώλευτα μας χαρίζει τούτος ο τόπος. Λες, ωστόσο, πως δεν αξίζει τον κόπο να τα στερηθούμε όλα αυτά για λίγο - για να μπορούμε να τα χαιρόμαστε για πολύ μετά την ύφεση της κρίσης που ελπίζουμε να μην αργήσει.