Ανασαίνω

Ανοίγω το παράθυρο. Αέρας δροσερός, καθαρός, φιλτραρισμένος από την ολονύκτια και ολοήμερη βροχή.

Ανασαίνω. Αργά, βαθιά, συνειδητά. Εστιάζω. Νιώθω τον αέρα να διατρέχει την τραχεία, τους βρόγχους, τα βρογχιόλια και να καταλήγει στις κυψελίδες, να γεμίζει ζωογόνα τους πνεύμονές μου μέχρι την τελευταία τους εσχατιά.

Ανασαίνω. Όπως έχω κάνει αμέτρητες φορές μέχρι τώρα στη ζωή μου, όπως έχετε κάνει αμέτρητες φορές ως τώρα στη ζωή σας -θεωρώντας το αυτονόητο και δεδομένο.

Ανασαίνω. Και αναλογίζομαι αυτό που ανέφερε ένας από τους ασθενείς του κορονοϊού: «Αναπνέω και νιώθω χιλιάδες μικρά κομμάτια γυαλί να μου ξεσκίζουν τους πνεύμονες… Ο πόνος αφόρητος, η ανάσα κοντή γιατί δεν τον αντέχω…»

Ανασαίνω. Και νιώθω τυχερή και ευτυχής που εισπνέω και εκπνέω αβίαστα, ανώδυνα, αυτόματα. Κι αυτό είναι παραπάνω από αρκετό για να μου δώσει δύναμη και υπομονή για να αντιμετωπίσω την δύσκολη, οδυνηρή, αναπάντεχη πραγματικότητα που βιώνω. Που βιώνουμε.

Καλή μας δύναμη - με ευγνωμοσύνη για την πολύτιμη, ανεκτίμητη αυτή ανάσα.