Ο κόσμος των σκιών

 

Ο κόσμος των σκιών

 

Κάποια μέρα θα ψάχνεις να με βρεις

Μα δεν είμαι εκεί

Θα είναι μόνο η σκιά μου

Κάτω από το νυχτολούλουδο του κήπου

Δίπλα στην πικροδάφνη της αυλής

Πίσω από την βουκαμβίλια του φράχτη

 

Θ’ απλώνεις το χέρι

Να την αγγίξεις

Μα αυτή θα ξεφεύγει και θα χάνεται

Όχι γιατί δεν θα αποζητά το άγγιγμά σου

Κι εκείνη

Μα γιατί έτσι κάνουν οι σκιές

Από τα χρόνια τα αρχαία

Μένουν απόμακρες και σιωπηλές

 

Ίσως γιατί τα είπαν όλα πριν γίνουν σκιές

Και δεν έχουν τι άλλο να πουν

Ίσως γιατί είναι τόσα πολλά

Εκείνα που δεν πρόφτασαν να πουν

Ενόσω μπορούσαν

Και τώρα πια δεν ξέρουν πώς κι από πού

Να αρχίσουν

Ίσως πάλι γιατί στ’ αλήθεια μιλούν

Αλλά τα λόγια είναι άηχα

Και τ’ ακούει μόνο η ψυχή εκείνων

Που ψάχνουν να τις βρουν

 

Κάποτε θα ψάχνεις να με βρεις

Ή, πάλι,

Κάποτε μπορεί να ψάχνω να σε βρω

Εγώ

Κανείς δεν ξέρει τι σχεδιάζει

Ο  κόσμος των σκιών

Μα θα είμαι πάντα εκεί

Θα είσαι πάντα εκεί

Κάτω από το νυχτολούλουδο του κήπου

Δίπλα στην πικροδάφνη της αυλής

Πίσω από την βουκαμβίλια του φράχτη

 

Κι αυτό είναι το μόνο χειροπιαστό

Και σίγουρο

Στον κόσμο των σκιών